Ghost Rockers - Volg Je Gevoel (Julex)

xiii. De Ontmoeting

"Ik ben niet zenuwachtig, waarom denk je dat?" zei Alex terwijl hij zenuwachtig aan een knoopje van zijn hemd prutste. Jules lachte en gaf Alex een knuffel. "Don't worry. Mijn moeder zal je helemaal geweldig vinden, dat ben ik zeker." Zei hij met een brede glimlach. "En je zusje?" Vroeg Alex onzeker. "Die is de grootste Ghost Rockers fan die er bestaat, daar moet je je al helemaal geen zorgen over maken." Knipoogde Jules. Alex glimlachte flauw. "Kop op. Adem eens diep in en uit en alles komt goed." Moedigde Jules zijn vriend aan. Alex deed wat Jules hem gezegd had. "Ok, ik ben er klaar voor."

"Mams, dit is Alex. Alex, dit is mijn moeder." Stelde Jules zijn vriend en zijn moeder aan elkaar voor. "Dag mevrouw." Zei Alex wat verlegen. "Emily, Alex." Knipoogde Jules' moeder en ze gaf hem een hand. Alex glimlachte. "Leuk je te ontmoeten." Zei hij. "Mama? Is Jules' lief er al? Ik wil nu wel eens weten waarom hij zijn naam niet..." Alex draaide zich om toen hij een enthousiast meisje naar beneden hoorde komen. Ze stond met een verbaasde blik in de deuropening naar hem te staren. Jules lachte. "Sarah, dit is Alex, mijn lief. Alex, dit is Sarah, mijn zusje." Stelde hij de twee aan elkaar voor. "Hey." Zei Alex verlegen. Sarah liet een enthousiast kreetje horen en knuffelde Alex. "Ik ben zo'n grote fan van jullie!" zei ze enthousiast. Alex lachte en beantwoordde de knuffel. "Dankje." Zei hij. "Ok, Sarah, dit is wel genoeg." Lachte Jules. "Hij zal hier waarschijnlijk nog veel zijn, dus wen er maar aan."

Alle zorgen die Alex had gehad over het ontmoeten van Jules' familie waren meteen ontdooid als sneeuw voor de zon.

"Aan mijn dochter's reactie te zien speel jij bij de Ghost Rockers?" vroeg Emily aan Alex toen ze aan tafel zaten. Alex lachte en knikte. "Ik speel de keyboards." Antwoordde hij. "En hij is echt goed!" fluisterde Sarah tegen haar moeder, maar Alex had het gehoord en lachte. "Dankje, Sarah." Zei hij met een knipoog.

Jules keek verliefd naar hoe zijn vriend met zijn zusje omging. Ook aan zijn moeder te zien, was hij helemaal goedgekeurd. Hij kon niet gelukkiger zijn.

*

Aan Jules <3: *Dankje voor vanavond! Ik vond het echt helemaal geweldig! En zeg nog eens dankje tegen je mama voor het lekkere eten! ;) Ik ben zo gelukkig nu! Je bent de beste! <3 x*

Alex keek met een glimlach naar het berichtje dat hij net naar Jules had gestuurd. Hij wist dat Jules er helemaal verlegen van zou worden. Al snel piepte zijn gsm als teken dat hij een berichtje terug had.

Van Jules <3: *Oh, cutiepie! Ik ben ook supergelukkig! Jij dankje voor vanavond, het betekent echt veel voor mij dat je bent meegekomen. Mijn zusje kan niet over je zwijgen en mijn moeder wil alles over je weten ;) Je hebt echt een goede indruk gemaakt! Dankje, liefje! Je bent echt geweldig! <3 x*

Alex glimlachte breed toen hij de vlinders in zijn buik voelde. Nog iedere dag was hij verbaasd over hoe goed het voelde om verliefd te zijn, om een lief te hebben. Hij had altijd gedacht dat dat gevoel van in films en boeken zwaar overdreven was, dat iedereen gewoon keihard overdreef wanneer ze over hun lief vertelden.

Nu wist Alex dat dat alles alles behalve overdreven was, meer nog: verliefd zijn was nog zoveel meer dan ze in films en boeken konden beschrijven. Hij zou nooit kunnen beschrijven wat hij voelde als hij naar Jules keek, hem knuffelde of kuste. Wat hij bij Jules voelde was alles waar hij ooit van gedroomd had. Het maakte hem doodgelukkig.

*

"Het eindexamen komt eraan! Jullie zullen een solo moeten brengen in jullie eigen hoofdvak." Legde Van Der Donck uit. "Daarom hadden we enkel ons hoofdvak vandaag." Merkte Jules op. Alex keek hem glimlachend aan en lette toen weer op. "Vandaag hebben jullie de tijd om te bedenken wat jullie willen doen en om misschien al te beginnen aan jullie voorbereiding. Tegen vanavond wil ik van iedereen een onderwerp of een titel. Ook zal ik vandaag nog feedback en tips geven over ideeën." Legde Van Der Donck uit.

"Ik denk dat ik weet wat ik wil doen." Zei Alex meteen toen ze teken hadden gehad dat ze mochten beginnen. "Wat dan?" vroeg Jules nieuwsgierig. Alex keek eerst of er niemand was die hem kon horen. "Nog bijlange niet iedereen weet dat wij samen zijn, dus misschien is het de perfecte tijd om dat publiek te maken? Ik wil me niet langer verstoppen." Vertelde Alex. Jules glimlachte trots. "Dat is een superidee! Maar wat ga je dan doen?" vroeg hij. "Een zelfgeschreven monoloog, over 'doing the right thing' en dat dat je niet altijd gelukkig maakt?" antwoordde Alex wat onzeker. "Oh, dat zou prachtig zijn! Ga het voorstellen aan Van Der Donck!" zei Jules enthousiast. Alex glimlachte breed en ging naar Van Der Donck.

"Alex? Weet je al wat je gaat doen?" vroeg Dora. Alex knikte. "Ik zou graag een zelfgeschreven monoloog brengen." Antwoordde hij. "Een zelfgeschreven monoloog? Waarover dan?" Vroeg Van Der Donck geïnteresseerd. "Over altijd het juist te moeten doen in de maatschappij, maar dat het juiste doen je niet altijd gelukkig maakt?" vroeg hij onzeker. Van Der Donck keek hem verbaasd aan. "Sinds wanneer ga jij zo serieus?" Vroeg ze. Alex voelde de moed in zijn schoenen zakken. "Nee, Alex, het is een prachtig idee, ik ben gewoon verbaasd. Ik weet zeker dat je het super zal doen." Knipoogde Dora. Alex glimlachte. "Dankje!" zei hij enthousiast en hij liep terug naar zijn plaats naast Jules. "Goedgekeurd! Ik begin er meteen aan!" Zei Alex enthousiast.

"Heb jij al een idee wat je wil doen?" vroeg hij aan Jules. Die schudde zijn hoofd. "Ik heb nog geen idee." Zei hij en hij zuchtte. "Misschien kun je een scène doen uit dat stuk waar we vorige week naar zijn gaan kijken?" stelde Alex voor. "Er zat daar een prachtige monoloog in en het zou kunnen zijn dat Van Der Donck het script hier zelfs heeft liggen." Zei Alex met een glimlach. "Ok, ik ga het vragen." Zei Jules enthousiast en hij stond recht.

Alex keek toe hoe Jules Van Der Donck enthousiast vertelde over het stuk dat ze hadden gezien en dat hij de monoloog uit het stuk wou spelen. Hij glimlachte verliefd. Jules was zijn jongen en eindelijk mocht iedereen het weten.

Hij begon snel aan zijn monoloog. Dit moest en zou perfect worden!