Sab's pov
"Please let us go" pinipigilan ko ang pag iyak dahil ayokong sabayan si Bianca.
"Manahimik nga kayo!! Nag iingay nyo. Pag hindi nyo tinikom bibig nyo pasasabugin ko bungo nyo!" napayuko na lang si bianca at tahimik na humikbi.
"Doc ano pong gagawin nila sa atin?" Ramdam ko ang takot ni Bianca sa bawat bigkas nya ng tanong.
"I don't know" Hindi ko alam ang dapat gawin para mabigyan ng reassurance si Bianca na magiging ok ang lahat kasi maski ako, takot na ang umiiral sakin ngayon.
I and Bianca are sitting on the floor. Magkasama kaming nakatali ng mahigpit ni Bianca sa isang bakal na poste. Hindi ko din makita si bianca dahil magkatalikuran kami. Nasa isang lumang gusali kami, but we dont know where exactly are we, Nagulat na lang kami na paggising namin nandito na kami at nakatali.
Flashback
"Be stop crying na please, wala na tayong magagawa maybe his tired" I am crying because I failed to help the old man
"I told him that I will help him" patuloy lang ako sa pag iyak
"Pero mapiligilan mo ba sya kung ayaw na nya? Maybe Hindi nya na kaya."
"What do you mean? "
"I mean hindi mo ba naisip na sa nangyari magiging mas panatag sya? Nasa ligtas na syang lugar"
"But-"
"You don't have to cry just be happy for him."
That word hit me. Maybe annika is right, I should be happy for lolo because he can already have the peace and happiness.
I should not cry, Hindi ko man kilala o kaano ano si lolo, istill care for him bacause he is my patient.
After half an hour I gained my self and help taking care those who survived the disease.
May nagpunta na ding mga Tao dito para tumulong sa pagsugpo sa mosquito which brings the Virus. And everything is already cleared. Nabigyan na din sila ng instruction para hindi na maulit at namigay ang gobyerno ng mga kagamitan at gamot para sa mga tao dito
Pinagtulungan na rin na Ilibing ang mga taong namatay dahil hindi na kinaya ng katawan nila. Annika is right, kahit ano palang gawin namin Hindi namin mapipigilan ang mga pangyayari. Hindi na kami nakasama sa paglilibing but all of us whisper a silent prayer.