Hayatta en güzel ikililerden biridir baba-kız ilişkisi. Yaşamayanın içinde bir eksiklik oluşturan ve bunu tüm ömrünce hissedeceği bir şeydir bu. Bazıları için pembe bulutların üstüdür babalarıyla olan anıları bazıları için ise kara bulutlardır yağmurların yağdığı.
Kendimi bildim bileli babama çok değer veren bir kız çocuğu oldum. En huzurlu uykularım onun yanın da oldu. En mutlu zamanlarım da o vardı yanım(ız)da. Çok huysuz bir çocuk olmasam da babamdan aldığım yüzle şımarıklık yaptığım çok olmuştur. 17 yaşına kadar çok şanslı bir çocuk hissettim kendimi böyle bir babaya sahip olduğum için. Derin bir hayranlığım vardı ona her kız çocuğunda olduğu gibi. Çünkü baba önemlidir bir kız için. Baba bir kızın tanıdığı ilk adamdır , sevdiği ilk adamdır , çekindiği ilk adamdır. Kısacası adamdır. Baba da görülen yanlış bir davranış , güven eksikliği geleceğini batırır bir kızın. Babanın yarım bıraktığı şeyleri başkasın da tamamlayamaz hiçbir zaman. Ona kızıp tüm erkeklere düşman olur , güvenemez , sevemez. İlişkileri hep gitmelerin üstüne kurar.
Bu yüzden şanslı hissettim kendimi. Babam hep yanımda ve destek oldu bana. Taa ki annemle boşanana kadar. Ondan sonra da yanımda oldu ama eski sıcaklığını çoğu zaman hissedemedim. Bu yüzdendir ki büyükmekten nefret ediyorum. Sanki büyüdükçe babamla aramdaki bağlar bir bir kopuyor gibi , sanki geçen zaman onu benden alıyor gibi hissediyorum.
Çok kızdığım zamanlar oldu ona , çok tartışığımız zamanlar oldu yeri geldi aylarca konuşmadık ama insan babasından ne kadar uzak durabilirdi ki ? Silip atabilir mi insan canından bir parçayı ? Ne olursa olsun hep onun dizinin dibinde oldum ve bundan hep gurur duydum. Kocaman kız olsam da babamın küçük kızı oldum hep. Zaman aramızda duvarlar örse de ben hep o duvarları yıkmak için savaşacağım.
İyi ki varsın diyebildiğim tek adamsın baba.. Evet anne her şeydir sana can verendir , her şeyini anlatabildiğindir ama baba yoksa her şey biraz eksiktir.
