Babalar en çok kızlarını sever. Kızlarını koyamazlar yere göğe, kızları da babalarını. Küçük bir kızın kocaman hayal dünyasında tüm kötülüklerin üstesinden gelen yegane güçtür babaları da ondan. Babalarının prensesleridir kız çocukları. Attıkları her kahkaha kıymetli, aldıkları her nefes kutsaldır babaları için.Hayatı tanımaktan babaları sayesinde korkmaz bu küçük prensesler. Onlar sihirli bir ülkenin en tepesinde pembe şatolarından dünyayı seyreder dururlar. Kafasına atılan ilk dikişlerde ‘Anne’ diye ağlamaz kimi kız çocuğu. 'Kurtar beni babacığım’ der. İşte babalar bu yüzden en çok kızlarını sever. Kızlar büyüse de, yuvadan ayrılsa da babası hala kahramandır, kraldır. Kötülük dolu dünyada sığınılacak tek gerçek limandır. Kızlar zamanın neşesinde bir yetişkin olma yolunda ilerlerken, babalar da zamanın çilesinde gümüş renkli saçlarla yetişmeye çalışır prensese. Aradan kaç yıl geçsin, önemli değildir kız için. O'nun babası her zaman kraldır, kahramandır. İşte bu yüzden babalar en çok kızlarını sever.
