Αύριο για ποιόν;

Game over.

Έχεις σκεφτεί ποτέ μωρό μου πως η ζωή θα μπορούσε να ήταν ένα παιχνίδι;Ίσως ένας λαβύρινθος και εσύ το πιόνι, κι όταν λέω''εσύ'' δεν εννοώ εσένα, αλλά αυτόν που νομίζεις εσύ πως είσαι γιατί ο πραγματικός σου εαυτός  είναι ο παίκτης.

Θεωρώ τον λαβύρινθο παιχνίδι γιατί όποιος βρει την έξοδο κερδίζει.Βάζω λοιπόν εμένα και εσένα στην αφετηρία, πιόνια και οι δύο  που τα χειρίζομαι εγώ όμως.Αν καταφέρεις να κερδίσεις σημαίνει ότι έχεις τον έλεγχο του μυαλού μου, αν νικήσω εγώ αποδεικνύω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι το πιόνι στο δικό σου παιχνίδι.

Κάθε πορτά που θα ανοίγουμε στο λαβύρινθο κρύβει λάθη,στιγμές χαράς ή λύπης, στιγμές θυμού και πάθους, μα οι περισσότερες πόρτες κρύβουν πίσω τους εκπλήξεις,μάντεψε όμως, μόνο μία κρύβει την έξοδο.Το μυστικό είναι να καταφέρεις να περάσεις κάθε δωμάτιο αυτού του λαβύρινθου χωρίς να λυγίσεις, πρόσεχε μωρό μου γιατί ο άνθρωπος καταρρέει εύκολα όταν ξέρεις τις αδυναμίες του.

Ξεκίνησες να τρέχεις,φοβάσαι μήπως χάσεις; Η πρώτη πόρτα που άνοιξα με πλημμύρισε τόσες αναμνήσεις.Έσενα και εμένα αγκαλιά, χαμογελούσαμε, δεν μας ένοιαζε τίποτα τότε,ούτε που θα καταλήξει όλο αυτό, ούτε πως.Πρέπει να συγκεντρωθώ,χάνομαι όμως και εσύ λογικά με την υπερβολική αδιαφορία σου δεν νιώθεις σε κανένα δωμάτιο,σε καμία πόρτα, ψύχρα παντού,φωνάζω στον εαυτό μου να συνέλθει.Τρέχω στα στενά του παιχνιδιού και σχεδόν ζαλίζομαι ότα σε βλεπω σε μία γωνία να κλαις, ποια πόρτα άνοιξες άραγε; Δεν πρέπει ούτε να σε αγγίξω,ούτε να σταματήσω να παίζω,κανόνες του παιχνιδιού τους οποίους έβαλα εγώ,μόνη μου.Απλά σε προσπερνάω πόσο σου έμοιασα, αδιάφορη,αναίσθητη και ψυχρή κατάντησα εξαιτίας σου.Φοβάμαι να ανοίξω την επόμενη πόρτα,εσύ προχώρησες τελικά; ποιος ξέρει; Αυτό το δωμάτιο με πνίγει, κάθε λάθος σου έχει κρυφτεί εδώ μέσα και με πυροβολεί, όπως τότε, μου βάζει φωτιά για να μου θυμίσει πόσο πόνεσα,πόσο πονάω ακόμη,γιατί νομίζεις πως παίζουμε αυτό το παιχνιδι ε; για να αποδείξεις ότι με κρατάς ακόμα ή για να ξεφύγω από τα δίχτυα σου; Το δεύτερο,πίστεψε με.

Σίγουρα έχεις περασει από την πόρτα που την έβαλα σκόπιμα στο δρόμο σου για να σου θυμίσει τις ελάχιστες φορές που με έκανες ευτυχισμένη και ίσως τώρα βγαίνεις από αυτή.Κλείνω την δική μου φεύγοντας, σε αντικρίζω μπροστά μου και πριν μου γυρίσεις την πλάτη ψιθυρίζεις ''δεν έπιασε''.Οι ελπίδες μου λιγοστεύουν. ''Πόσο ακόμα θα αντέξεις;'' σου ούρλιαξα σχεδόν και εσύ ψυχρά μου απάντησες ''δεν είναι ώρα,δεν μου έχεις μοιάσει ακόμα..''

Δεν καταλαβαίνω, τι εννοεί; Φτιάχνω εγώ το παιχνίδι για να μου πει εκείνος πώς θα παίξω; Τι γαμημένη στρατηγική είναι αυτή;Μέσ'το σκοτάδι παραπατάω και η επόμενη πόρτα δεν λέει να εμφανιστεί, δεν θέλω να παίξω άλλο.Τι σημασία έχει αν χάνω τον εαυτό μου ακόμα και αν τον χειρίζομαι εγώ η ίδια; Στέκομαι μπροστά από μια πόρτα κρατάω το χερούλι και πέφτω στα γόνατα,τα φώτα ανάβουν,η σωστή πόρτα έχει ανοίξει μα η δική μου είναι ακόμα κλειστή ή κλειδωμένη;Ποιος έχει νικήσει;Γιατί γελάει τόσο δυνατά; ''Ότάν θα έρθει η ώρα θα προλάβεις να βρεις την δική σου έξοδο,προς το παρών game over'' μου φώναξε στο αυτί νομίζοντας πως δεν ακούω και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι.Και από τότε δεν ακούω τίποτα παρά μόνο ''game over ''.