Αύριο για ποιόν;

Παραπονεμένο μου τραγούδι.

''Έφταιξα εγώ που χάθηκε η αγάπη,έφταιξα εγώ που δεν υπήρξε ένα χάδι, έφταιξα εγώ που μόνος σου περπατούσες κάθε νύχτα που με είχες ανάγκη, έφταιξα που χάθηκαν όλα σ'ένα βράδυ..''

Γράφει το χαρτί μπροστά μου και η κιθάρα μου με ''μαλώνει'' που οι στίχοι μου λένε πάλι για σένα.Δεν ξέρω αν το ποτήρι με το ποτό που στέκεται δίπλα μου το βλέπω μισό άδειο ή μισό γεμάτο άλλα σίγουρα αυτό δεν βοηθάει απόψε για να ξεχάσω την μορφή σου.Κανείς ποτέ δεν ξέχασε τα τραγούδια που μιλούν για ανεκπλήρωτους έρωτες γιατί λοιπόν εγώ απόψε να ξεχάσω εσένα; Εσένα που είσαι το πιο παραπονεμένο μου τραγούδι,ένα τραγούδι που μέσα του γράφεται κάθε άπιαστο όνειρο, κάθε λάθος και κάθε πάθος που νιώσαμε.Η μαύρη και κουρασμένη μου κιθάρα σωπαίνει απόψε,αρνείται να συνεργαστεί μαζί μου γιαυτό το τραγούδι,ξέρει ότι κάθε στίχος του κρύβει εσένα.Η φωνή μου όμως απόψε θέλει να ακουστεί και σε σιγοτραγουδάει ''Φταίω που όλα τελείωσαν έτσι, φταίω που δεν σ'άφησα να επιλέξεις αν θες να με πιστέψεις,φταίω που την καρδιά σου πλήγωσα και κάθε μου λάθος ποτέ δεν πλήρωσα..''. Πόσα συναισθήματα ακόμα πρέπει να αποτυπώσω σε αυτό το χαρτί για να ολοκληρώσω αυτό το τραγούδι; Στέγνωσε κάθε σταγόνα στη βροχή μας ρε μωρό μου, κάηκε κάθε φλόγα στη φωτιά μας και ο καπνός αφήνει σημάδια στις ψυχές μας,πόσο αντέχει ο άνθρωπος νομίζεις;Χιλιάδες τραγούδια που κρύβουν ιστορίες αγάπης και εγώ δεν μπορώ να τελειώσω το δικό μας.Ένας παραπονεμένος ανεκπλήρωτος έρωτας που σε ένα χαρτί παλεύει να ξεχαστεί, αυτό είναι το τραγούδι μας.