Αύριο για ποιόν;

Τα μάτια σου.

   Αν τα μάτια λένε τα πάντα, πως εγώ όταν δεν σε βλέπω θα νιώσω ότι νιώθεις; 

 Χιλιόμετρα μακριά μου, τα μάτια σου χαζεύουν αδιάφορες εικόνες με εμάς που δεν υπήρξαν ποτέ, εικόνες που η φαντάσια σου δημιουργήσε και στιγμές που ζωντάνεψε από το τίποτα. Την στιγμή όμως που το σύμπαν συνωμότησε για να νιώσω εκείνο το βλέμμα πάνω μου εγώ έλειπα, την στιγμή που η θάλασσα κατάφερε να αγγίξει γη και ουρανό μαζί εγώ έλειπα, την στιγμή που ο μεγαλύτερος έρωτας προσπαθούσε να εκφραστεί από το βλέμμα σου εγώ έλειπα. Αν το στόμα δεν λέει αυτά που λένε τα μάτια τότε σε αδίκησα, όσο το βλέμμα σου μου φώναζε την αλήθεια εγώ που κοιτούσα ρε μωρό μου; Είμαι μακριά, πάντα ήμουν, δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω το βλέμμα που ερωτεύτηκα, θα μου πεις τώρα, πως γίνεται να ερωτευτείς έναν άνθρωπο όταν δεν τον έχεις κοιτάξει στα μάτια; Σε ερωτεύτηκα όμως, γιατί ήξερα τουλάχιστον ότι τα μάτια αυτά κοιτάνε εμένα.  

Να σου πω πως φαντάστηκα εκείνο το βλέμμα; Φωτεινό,βλέμμα γεμάτο λάμψη που θα φώτιζε το σκοτεινό χάος μου,μάτια καστανά,εκείνα τα ντροπαλά του ερωτευμένου που σε κοιτάνε διστακτικά άλλα μόλις κουμπώσουν με τα δικά σου όλος ο κόσμος γύρω παύει να υπάρχει.Θα ξεχώριζα λοιπόν τα μάτια που ερωτευτηκά,τα δικά σου μάτια, αναμέσα σε χιλιαδές άλλα.