Αύριο για ποιόν;

Εκείνο το βράδυ.

Θυμάμαι μπαίνοντας στο σπίτι χτύπησα δυνατά τη πόρτα πίσω μου κι αμέσως άρπαξα απο την κάβα μου το μπουκάλι της βότκας γέμισα το ποτήρι που κρατούσα μπροστά μου και το ήπια κατευθείαν και ξανά γέμισα και ξανά ήπια ξανά και ξανά, μεχρί να νιώσω το αλκοόλ να κυλάει στις φλέβες μου.Το κορμί μου και το μυαλό μου έκαιγαν και στα ηχεία του ραδιοφώνου έπαιζε ο Χειμώνανθος του Χαρούλη,''Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμώνανθος..''  όσο το ρεφρέν έπαιζε ξανά και ξανά το συμβάν της τελευταίας ώρας επαναλαμβανόταν στο μυαλό μου.Δεν ήξερα αν με είχες ακολουθήσει όταν έφυγα απο εκείνο το κλαμπ τρέχοντας αλλά η εικόνα με εσένα και εκείνη αγκαλιά με σκότωνε και έτσι έφυγα σαν κυνηγημένη.Τις σκέψεις μου τότε  διέκοψε ο ήχος της πόρτας κι όπως μπήκε στα αυτιά μου έτσι και έφυγε,αδιαφορούσα, μέχρι που άκουσα την φωνή σου να ψιθυρίζει το όνομα μου,θεέ μου είσαι στα αλήθεια εσύ; ή το μυαλό μου μού παίζει παιχνίδια; σκέφτηκα.Πόσο μου είχε λείψει να ακούω το ονομά μου απο τη φωνή σου, ''Ανοιξέ μου''  ήταν τα επομενά σου λόγια και σχεδόν φώναζα στον εαυτό μου να μην κάνω βήμα προς την πόρτα.Έφταιγε το αλκοόλ ή η επιθυμία μου να σε δω απο τόσο κοντά; Το χέρι μου κρατούσε το χερούλι της πόρτας και δεν ήξερα αν είμαι έτοιμη γιαυτό που πάω να κάνω και το έκανα.

''Γιατί έφυγες από το κλαμπ;'' η φωνή σου έντονη ήταν ολοφάνερο το πόσο είχες πιεί.''Δεν υπήρχε λόγος να κάτσω να σε βλέπω με αυτή.'' τα δάκρυα μου πάλευαν για να μην εμφανιστούν.''Προχώρησα,σου είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβεις; δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο; δεν μπορείς να ξεχάσεις; δεν μπορείς να δεχτείς ότι περνάω καλύτερα χωρίς εσένα;'' τα λόγια σου πυροβολούσαν την καρδιά μου και την σκότωναν ξανά και ξανά.''Δεν είμαι σαν  εσένα και προφανώς δεν είμαι εγώ που σε κυνήγησα, αν εσύ ξέχασες όπως λες, γιατί είσαι εδώ; γιατί με βασανίζεις ακόμα; γιατί μου τρίβεις στην μούρη κάθε νέα σου σχέση;'' σιωπή, σε αυτό το άδειο δωμάτιο που ακουγόντουσαν μόνο οι βαριές ανάσες μου,δεν απαντούσες.''Σου μιλάω.Γιατί δεν με κοιτάς; γιατί δεν παραδέχεσαι ότι αυτό που ζήσαμε δεν ξεχνιέται; Πες το,πες ότι με θες ακόμα, πες ότι καμία δεν είναι σαν εμένα, πες το διάολε.'' δεν είχα καταλάβει τόση ώρα το πόσο έκλαιγα, το στήθος μου ανεβόκατεβαινε με θυμό απο τις ανάσες που έπαιρνα, με πονούσε που ποτέ δεν κατάλαβες τι σήμαινες για μένα, ''Δεν λέω τίποτα'' απάντησες κοφτά και η ανάσα σου έγινε οξύθυμη, δεν κατάλαβα για πότε έκανα τρία βήματα και σε πλησίασα,πλέον μας χώριζε ελάχιστη απόσταση.Τα μάτια σου έκαιγαν πάνω στα δικά μου, τύλιξες τα χέρια σου γύρω απο τη μέση μου και ένωσες τα χείλη μας,ένα φιλί τόσο απαγορευμένο,που ξυπνούσε τόσες αναμνήσεις, που πονούσε.Εκείνο το βράδυ με γέμισες ελπίδες, οτί τίποτα δεν είχε τελειώσει, όσο το φιλί αυτό ένωνε τα σώματα μας έγω αργοπέθαινα.Και κάπου εκεί εκείνο το βράδυ όλα τέλειωσαν, τραβήχτηκες πίσω, απελευθέρωσες τα δάκρυα σου και μέσα απο τη ραγισμένη σου φωνή ακούστηκε ένα ''Συγνώμη'', έπεσα στα γόνατα και σε παρακάλεσα να μην φύγεις ενώ ήδη το είχες κάνει και το μόνο που ακούστηκε μετά σε αυτό το άδειο δωμάτιο ήταν πάλι ο ήχος της πόρτας που έκλεισε,εκείνο το βράδυ με σκότωσες.