Eine Kleine.

Νέιθαν.

Ύστερα από το καφέ με τα επιτραπέζια, τον πήγα για παγωτό. Μπορεί να είχε φάει ένα κομμάτι σοκολατόπιτα πιο πριν, όμως μου είπε πως είχε χώρο για λίγο ακόμη. Μάλιστα, όταν με είδε να κοιτάω λαίμαργα το γλυκό, μου πρόσφερε ένα κομμάτι. Φάγαμε από το ίδιο κουτάλι. Δεν με σιχαινόταν... Κοκκίνησε υπερβολικά πολύ όταν πλήρωσα εγώ.

Ο Λούκας πήρε παγωτό βανίλια και εγώ φυστίκι. Εκείνος έβαλε και μπλούμπερι μέσα. Μέχρι εκείνη την ώρα σκεφτόμουν πως αν τον φιλούσα, θα γευόμουν την σοκολάτα. Τώρα όμως τα χείλη του είχαν γίνει κατακόκκινα και κάπως υγρά. Ίσως και κρύα από το παγωτό. Άραγε όλων των ανθρώπων γίνονται έτσι όταν τρώνε; Αισθάνθηκα την ανάγκη να τον αρπάξω και να τον καταβροχθίσω.

Μα τι σκέφτομαι; Ποτέ δεν είχα παρόμοιες σκέψεις για κάποιον άντρα. Όλες οι προηγούμενες σχέσεις μου ήταν με γυναίκες. Καμία δεν δούλεψε πάνω από ένα χρόνο όμως. Ίσως ήμουν τόσο απελπισμένος και γι'αυτό όποτε κοιτούσα τον Λούκας είχα αυτές τις σκέψεις. Μου έστελνε ανατριχίλες σε όλο μου το σώμα. Ήταν μάταιο όμως. Όποτε ερχόμασταν πιο κοντά, ο Λούκας πάντα θα απομακρυνόταν. Βέβαια, γιατί να ήθελε να κάνει κάτι μαζί μου; Αν γνώριζε έστω και λίγο τι σκεφτόμουν γι'αυτόν, ή τις φαντασιώσεις που είχα κάθε βράδυ...

Καθόμασταν σε ένα παγκάκι και πλέον ο ήλιος είχε δύσει. Το λιμάνι και η γύρω περιοχή είχαν βαφτεί με ένα βαθύ πορτοκαλί χρώμα. Με λίγα λόγια, θα ήταν πολύ ρομαντικό, αν είχαμε βγει στ' αλήθεια ραντεβού. Παρατήρησα τον Λούκας που κοιτούσε την θέα, σαν να ήταν χαμένος στις σκεψεις του, πιπιλώντας παράλληλα το κουτάλι του. Όχι.... μην το κάνεις αυτό! Για λίγο αναρωτήθηκα με ποιον τρόπο κουνούσε την γλώσσα του από μέσα, όμως η αντίδραση του σώματός μου ήταν τόσο απότομη, που σταμάτησα.

Προκειμένου να μην αρχίσω να χαστουκίζω τον εαυτό μου, μίλησα.

"Έι, μπορώ να δανειστώ τα γυαλιά σου για λίγο;" ρώτησα. Ο Λούκας πάντα φορούσε ένα ζευγάρι στρογγυλά γυαλιά. Με κοίταξε παραξενεμένος αλλά με ένα χαμόγελο και έβγαλε το κουτάλι από το στόμα του. Μην κοιτάς το σάλιο του, μην κοιτάς-

"Εντάξει, αλλά γιατί;" Έβγαλε τα γυαλιά του και μου τα έδωσε. Χωρίς τα γυαλιά του φαινόταν... εκπληκτικός. Βέβαια τα μάτια του ήταν λίγο μικρά, αλλά εντάξει, συνηθιζόταν. Μπορούσα να διακρίνω τις φακίδες που είχε πάνω στη μύτη του και πλέον τα μάτια του με κοιτούσαν καταπρόσωπο. Με είδε που τον κοιτούσα επίμονα και στράφηκε από την άλλη.