Eine Kleine.

Νέιθαν.

"Λοιπόν... τι θα κάνουμε τώρα;"

O Λούκας δεν είπε τίποτα, παρά έβαλε τα πόδια του πάνω στα μπούτια μου. Καθώς τον κρατούσα από την μέση, του έδωσα μία ώθηση και τον κάθισα πάνω μου. Ήταν ελαφρύς σαν πούπουλο και φαινόταν αρκετά διστακτικός. Η Βελούρια ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα και κοιμόταν, χωρίς να την ενδιαφέρει το τι συνέβαινε.

Ξαφνικά ο Λούκας έσκυψε προς τα κάτω και με φίλησε. Ήταν άλλο πράγμα να ανταποδίδει κάποιος ένα φιλί, και άλλο να το ξεκινάει. Τα χέρια του ήταν στα μάγουλά μου, όμως καθώς το φιλί γινόταν πιο βαθύ, ακούμπησε την παλάμη του στο στήθος μου. Άνοιξα εύκολα τα χείλη του με την γλώσσα μου και εξερεύνησα το εσωτερικό του στόματός του, ώσπου άγγιξα την δικιά του. Είχα αρχίσει να ανατριχιάζω και τον έφερα πιο κοντά μου, κολλώντας τον ενάντια στο σώμα μου.

Κάποια στιγμή ο Λούκας έβγαλε έναν μικρό ήχο ευχαρίστησης, κάτι ανάμεσα σε αναστεναγμό και βογγητό. Θέλοντας να ακούσω περισσότερους από αυτούς τους ήχους, διέκοψα το φιλί και μετακίνησα τα χείλη μου στο σαγόνι του, το πιγούνι του και τέλος τον λαιμό του. Ήταν ζεστός. Καθώς τον φιλούσα εκεί πέρα, μπορούσα να εισπνεύσω την μυρωδιά του. Ένα σαμπουάν που δεν γνώριζα, όμως είχε μια ανθρώπινη, σεμνή μυρωδιά που του ταίριαζε απόλυτα.

Είχα αρχίσει να ανάβω, και ήμουν σίγουρος πως ο Λούκας το ένοιωθε πάνω του. Έστρεψα ξανά την προσοχή μου στα χείλη του, χαϊδεύοντας την πλάτη του και μετακινώντας το χέρι μου προς τα κάτω, ώσπου χούφτωσα το παντελόνι του από πίσω. Ο Λούκας μετακινήθηκε ελάχιστα και κατάλαβα πως τον είχα ξαφνιάσει. Σιγά-σιγά, έβαλα το χέρι μου μέσα από το παντελόνι του, όχι όμως πέρα από το λάστιχο του εσώρουχού του. Το άφησα εκεί.

Παράλληλα ο Λούκας είχε τοποθετήσει το χέρι του στο μπράτσο μου, χαϊδεύοντάς το. Πραγματικά φαινόταν να το ήθελε αυτό. Για μια στιγμή σταματήσαμε και κοιταχτήκαμε. Ήμασταν και οι δύο κατακόκκινοι -το ένοιωθα στο πρόσωπό μου- και ανασαίναμε βαριά. Ο Λούκας μου χαμογέλασε ελαφρά και έσφιξε το χέρι του στο μπράτσο μου, σαν να με ωθούσε να συνεχίζω. Έσκυψα και άφηνα μικρά φιλιά κατά μήκος του λαιμού του.

Κάποια στιγμή βρήκα το θάρρος και έβαλα το χέρι μου μέσα από την μπλούζα του. Μετακινησα το χέρι μου από το κατώτερο μέρος της κοιλιάς του προς τα πάνω, χαϊδεύοντας απαλά τα πλευρά του ώσπου έφτασα στο στήθος του. Το δέρμα του ήταν απαλό και ήταν λεπτός, πολύ λεπτός, τόσο που αισθάνθηκα ένα-ένα τα πλευρά του. Τον ένοιωσα να ανατριχιάζει στο άγγιγμά του, οι λιγοστές τριχούλες του να σηκώνονται. Και όταν πέρασα τον αντίχειρά μου πάνω από την ρώγα του, δεν κατάφερε να μείνει ακίνητος.

«Νέιθαν» είπε ξαφνικά.

«Ναι;» ρώτησα, ακόμη χαμένος στην στιγμή.

«Δεν... δεν θέλω ακόμα. Δεν είμαι έτοιμος» είπε, κοιτώντας κάτω ντροπιασμένα. Καθώς το χέρι μου ήταν στο στήθος του, ένοιωσα τον παλμό του να γίνεται γρηγορότερος.

Η αλήθεια ήταν πως απογοητεύτηκα. Όμως, δεν ήθελα να τον αναγκάσω να κάνει κάτι που δεν ήθελε. Ίσως και να ήταν η πρώτη του φορά...ίσως; Δεν μπορούσα να καταλάβω. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω εκείνη τη στιγμή ήταν να του κατεβάσω την μπλούζα και να του δώσω ένα αθώο, πεταχτό φιλί στη μύτη.

«Εντάξει. Δεν πειράζει» είπα με ένα μικρό χαμόγελο. Ο Λούκας σήκωσε το κεφάλι του και έτεινε το χέρι του προς το πρόσωπο μου, απομακρύνοντας τα μαλλιά μου από το μέτωπό μου.

«Συγγνώμη» είπε σιγανά. Αισθάνθηκα άσχημα, σαν να είχα καταπατήσει κάτι ιερό.

«Εγώ συγγνώμη. Πίστευα κάτι άλλο...»

Ο Λούκας αναστέναξε και ξάπλωσε το κεφάλι του στον ώμο μου. Η ανάσα του γαργαλούσε τον λαιμό μου, όμως η ζεστασιά του σωματός μου με έκανε να αισθάνομαι άνετα, σαν να ήμουν σκεπασμένος με μία κουβέρτα. Προς το παρόν, δεν είχα πρόβλημα να παραμείνουμε έτσι. Κάποια στιγμή, ο Λούκας άνοιξε την τηλεόραση και χαζέψαμε μαζί ένα ριάλιτι.

Όλη την ώρα, δεν σταμάτησε να κρατάει με κάποιον τρόπο σωματική επαφή μαζί μου.