"Friends"

κεφ.24

Εφτασα σπίτι του Κυριακού πληρωσα το ταξί και σταθηκα μπροστά στη πόρτα. Δεν τολμώ να χτυπήσω τη πόρτα . Δεν ήξερα πως θα αντιδρουσε και γιαυτό . Όμως καποτε θα έπρεπε να το κάνω σωστά;
χτύπησα την πόρτα και περίμενα καποιον να μου ανοίξει . Τελικά μου άνοιξε ο Κυριάκος και ηταν σε μαυρο χαλι , λες να τον πείραξε ο χωρισμος μας όσο και εμένα;
Κ: τι θες εδώ

Μ: εε.. κοι..κοίτα Κυριακο εχεις το καθε δικαίωμα να είσαι θυμομενος μαζι μου και το καταλαβαίνω. Σε παρακαλώ συγχωρα με πες μου τι να κανω για να ξανά κερδησω την εμπιστοσύνη σου ; Πες μου και θα το κα
Πριν προλαβω να ολοκληρώσω πετάχτηκε ο Κυριάκος και μου ειπε

Κ: απλα σκασε μην προσπαθείς εγω τοσα χρονια ειμουν διπλα σου και σου στεκομουν στα ευκολα και στα δυσκολα και εσυ; Εσυ με προδοσες , ναι αυτο έκανες . Τωρα κανε μας την χάρη και φυγε , μην σε ξανά δω μπροστά μου !

Τα λογια του με πληγωσαν , ηταν ο μονος που αγαπουσα πραγματικά και οχι μονο αλλα ηταν και κολλητός μου που μου στάθηκε σε ολα. Τωρα το μοναδικο ατομο που αγαπω δεν με θέλει ποία δάκρυα άρχισαν να εμφανίζονται στο πρόσωπο μου και άρχισα να τρέχω σε αοριστη κατεύθυνση. Ειμουν στο δρομο και ξαφνηκα ενα αυτοκίνητο ερχόταν κατα πάνω μου έκλεισα τα ματια μου για να μην δω τίποτα

Οταν ανοιξα τα ματια μου βρησκομουν στο νοσοκομείο αλλα οχι σε κρεβάτι αλλα στα καθίσματα αναμονης τοτε ετρεξα και ρώτησε Μια νοσοκόμα που βρήκα μπροστά μου τι έγινε

Ν: εισαι το κορίτσι που ήρθε μαζι με το Κυριάκο;

Μ: το Κυριάκο; είναι και ο Κυριάκος εδω ; που είναι ; γιατι ειναι εδω  ;

Ν: αα δεν ξερεις τίποτα;

Μ: ναι οτι θα νε χτυπούσε αυτοκίνητο

Ν: αα εμ σχετικα με αυτο σε προλαβε ο Κυριάκος και σου έσωσε τη ζωή μπήκε εκεινος στη θέση σου και εσένα σε έριξε στο πεζοδρόμιο . Σε έσωσε , σε αγαπάει πολύ για να κανει κατι τέτοιο

Αμέσως ένοιωσα τη γη να χάνετε κατω από τα πόδια μου ο Κυριάκος με έσωσε και μπήκε αυτος στη θέση μου

Ν: είστε καλά;

Μ: που ειναι πως ειναι ειναι καλα σωστα ;

Ν: λυπάμαι αλλα έπεσε σε κόμμα , δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει να ξυπνήσει αλλα ας έχουμε ελπίδες

*Μετα απο 1 μηνα*

Αυτο το καιρο τιποτα δεν αλλαξε καθε πρωί είμουν στο σχολείο και καθε απόγευμα στο νοσοκομείο στο πλευρό του Κυριακού και του μιλούσα , ήξερα πως με ακούει . Με τα κορίτσια δεν ξανα μίλησα απο τοτε, κλειστηκα στον εαυτο μου . Η μαμα μου και ο κος.Στελιος ανησυχούσαν πολυ για μένα αλλα δεν με ένοιαζε. Το μονο που ήθελα ηταν ο Κυριάκος να ξυπνήσει και να γηνει καλα.