Ania rozpoczyna trzecią klasę gimnazjum. Już w pierwszym dniu szkoły gubi swoją komórkę. Odnajduje ją anonimowy chłopak, który nie chcę się ujawnić. Piszę z nim ciągle, lecz żadnego uczucia nie ma. Pewnego dnia poznaję w klubie chłopaka. Nie wie kto...
- O nie, zaspałam - powddzila patrząc na zegarek. Prędko wstała z łóżka, ubrała pierwsze, lepsze ciuchy z szafy, ogarnęła włosy i twarz i wybiegła z domu. Ania nie zdążyła zjeść śniadania, bo za 10 minut zaczynała się pierwsza lekcja. Przypadkowo potrąciła chłopaka, niosącego projekt - Ej, jak chodzisz?! Myślisz, że jak.masz pełno tapety na twarzy to ci wszystko wolno? - Jejku, przepraszam cię bardzo - kucnęła i zaczęła zbierać resztki okien. - Mój projekt... - Tak mi głupio, pomogę ci go naprawić. - Co ty chcesz naprawiać laska! To nadaje się tylko do kosza. Cała praca poszła się jeb... - Nie kończ, i co teraz? - powiedzila szybko. - Nic, histeria nie zaliczy mi semestru. To mnie ratowało przed zagrożeniem z historii. - Przepraszam Cię. Mam pomysł, pójdę z tobą na historię i wszystko wyjaśnię. Weszli do klasy. - Dzień dobry. - Dzień dobry, Aniu. Ale ty tutaj nie masz lekcji. - Tak, tak ja chciałabym tylko coś wyjaśnić, bo.. - zawiesiła wzrok na koledze, wymuszając, by ujawnił swoję imię. - Mateusz - Tak, właśnie bo Mateusz, znaczy ja zaspałam dziś do szkoły i... - Właśnie widać - ktoś zaczął się śmiać. - Dzięki za komplement, i potrąciłam Mateusza, który niósł projekt. Na dowód mogę pokazać - sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła okienka. Proszę, to naprawdę nie jego wina. - No dobrze, rozumiem całą sytuację. Proszę przynieść projekt za kilka dni. - Dziękuję pani ślicznie, Do widzenia - pożegnała się i wyszła z pomieszczenia.

- Uu Mati, jaką dupę wyrwałeś, nie ma lipy - oznajmił Dawid. - Przypadkowo... - Ta, jasne. A z tej Ani, to naprawdę niezła dupa - wtrącił się Adrian - Daj mi jej numer. - Nie mam - Haha, zapomniałem ty pierwsze bierzesz numer buta albo stanika a nie numer telefonu. Zresztą słyszałem, że fona zgubiła, także byś się do niej nie dodzwonił.
Dzisiaj żadnej przyjaciółki Ani nie było w szkole. Pojechały na zakupy. Ania nie miała zbytnio funduszy, więc nie miała co zaszaleć. Dziewczyna siedziała na parapecie i zamulała. Nagle ujrzała najbardziej pozytywnych ludzi z klasy, Krystiana. - Ania, idziesz ze mną do sklepu? - Nie, dzięki - No chodź, długa przerwa jest. Co będziesz sama siedzieć - To już długa?! - nagle wybiła sierpnia z transu, zaraz odzsyaka telefon. - Dobra, przekonałeś mnie - uśmiechnęła się - ale idziemy okrężną,bo musisz mnie odprowadzić na schody. - Na wasze? - Nie, te drugie! - O, jaka zmiana. Umówiłaś się z kimś? - Nie. Muszę tylko coś załatwić. Wiesz takie machnium. - Yhym - chłopak chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zwątpił. - Dobra, już sama sobie poradzę. - Ale jak chcesz, to mogę na ciebie poczekać - dziękuję - zaczęła rozglądać się nerwowo. - To jednak na kogoś czekasz. - Tak, o ktoś jest! - To idę. Zbliżała się do schodów. Na nich siedział niski, zielonooki blondyn. Twarz miał małego bezbronnego dziecka. - Przepraszam, ty jesteś Ania tak? - powiedział cicho. - Nom - Mam coś dla ciebie - sięgnął po kartę do kieszeni. - Proszę to dla ciebie. - Ej, ziomek oddaj mój telefon! - Jaki telefon? - No ten , który znalazłeś - Ja nic nie wiem, o żadnym telefonie - To skąd wiesz, że tu miałam przyjść? - Pewien chłopak mnie poprosił bym Ci to dał. - Dobra dzięki - oznajmiła nerwowo - ale odda mi ten gnój telefon? - Tego to ja nie wiem Aniu... - Dobra, no to cześć - Cześć!
- No chyba kuźwa niee - powiedziała schodząc ze schodów, czytając karteczkę ,, Dzisiaj godzina 17 kawiarnia Smyk. Nie spóźnij się piękna :*"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
