De prijs van liefde - Palestina

018

Ik werd wakker door de bel. Ik opende mijn ogen en het eerste wat ik voor mij zag was die foto, die foto van dat gelukkige gezin. Die foto die nu een herinnering is. Een herinnering die ik nooit meer zal meemaken, dat komt omdat al die personen weg zijn. Ze zijn allemaal weg en lieten mij achter. Voor even dacht ik dat het allemaal een nachtmerrie was. Mama zou zo de keuken uitlopen met lekker eten en Hicham zou komen om te zeggen dat hij bij ons zal blijven. Maar helaas, het was de realiteit, de realiteit die ik alleen zal meemaken.

Degene die bij de deur stond bleef maar door bellen. "Laat me met rust!" riep ik geïrriteerd. Hij bleef doorgaan. Boos stond ik op en met grote stappen liep ik naar de deur. Ik deed open en zag tot mijn verbazing Dina bij de deur staan. Ze was zwart gekleed, had donkere wallen en rode ogen. Ze wist het, ze had het op de televisie gezien. Toen ik haar zag barstte ik in tranen uit. Ze knuffelde mij stevig en ik hoorde haar ook snikken. "Ze hebben me allebei alleen gelaten", zei ik. Ze maakte zich van me los. "Wat bedoel je met allebei?" vroeg ze verbaasd. Ik kon niet praten, het enige wat er uit mijn mond kwam was gesnik. "Layla, waar is khaltie?" vroeg ze. "Ze kreeg een hartstilstand toen ze het op de televisie zag, ze is ook weg", zei ik en legde mijn handen voor mijn gezicht. Dina stond versteld. Ze nam mij in haar armen, ik voelde hoe mijn lichaam trilde. Ze nam me mee naar de woonkamer en hielp mij met zitten. "Ze zijn nu op een betere plek", zei ze zachtjes. Ik voelde hoe haar tranen op mijn schouder terecht kwamen. "Wat moet ik nu? Ik heb niemand meer, ik moet gewoon naar ze toe", zei ik. "Zeg dat niet, je hebt mij. Ik zal er altijd voor je zijn", zei ze. Ik sloot mijn ogen. Waarom? Waarom moet dit met mij gebeuren, wat zal mij nog te wachten staan?

---

Dina kreeg een telefoontje en stond op. Ze nam op in de keuken en bleef daar een beetje fluisteren. Ons huis was inmiddels al vol met bekenden die wilden condoleren en er werden verzen uit de Koran gereciteerd. De vrouwen zaten in de woonkamer, voor de mannen werden er stoelen neergezet buiten het huis. Mijn moeder en Hicham zijn inmiddels al begraven.

Ik stond op en liep naar de badkamer om mijn gezicht te wassen. "Wat bedoel je? Ik kan Layla niet alleen laten", hoorde ik Dina fluisteren. Ik bleef bij de deur stil staan. "Het heeft niets met Hicham te maken, het gaat om Layla", zei ze geïrriteerd. "Je gaat mij niet dwingen om mijn vriendin in de steek te laten", zei ze. "Is goed, ik regel wel wat. Ik kom met de bus", zei ze. "Nee, ik kom pas in de avond", zei ze. "Waarom zeur je, ik hoor veel langer bij haar te blijven. Is goed, doei", zei ze en hing op. Snel deed ik de deur van de badkamer dicht.

Dina gaat dus ook weer weg, ik moet maar leven met het feit dat er niemand meer voor mij zal zijn. Ik heb alleen Samuel, maar dat verhaal heeft zijn eigen problemen. Dat is ook weer een zorg voor mij, Samuel. Mijn liefde voor hem is niet te beschrijven, maar wat zal er met ons gebeuren. Iedereen zal ons haten.

Ik waste mijn gezicht en sloot me weer aan bij de mensen die bij ons thuis waren. Dat waren buren, mijn collega's, oude vrienden van Hicham en bekenden. Geen familie, want daar was niets van overgebleven. Ik nam weer plaats naast Dina en deed alsof ik niets had gehoord.

Toen iedereen weg was bleven Dina en ik alleen achter. Dina zat in de keuken de bekers waaruit thee werd gedronken te wassen. Ik liep naar haar toe. "Dina, ik wil geen problemen tussen jou en jouw man veroorzaken, je kunt maar liever gaan", zei ik. Ze keek me verbaasd aan. "Je veroorzaakt geen problemen tussen ons, hoe kom je daarop?" vroeg ze en legde de bekers neer. "Ik hoorde jullie gesprek aan de telefoon. Ik neem het hem niet kwalijk, hij heeft wel gelijk want je laat hem alleen daar", zei ik.

Dat kwam niet uit mijn hart, als ik vanuit mijn hart zou spreken zou ik zeggen dat hij een klootzak is en geen gevoel heeft, maar dat deed ik niet.

Ze zuchtte. "Het spijt me Layla, je weet dat ik het liefst voor altijd hier met jou zou blijven, maar Ahmed doet er zo moeilijk over", zei ze. "Het maakt niet uit, ga maar voordat het te laat wordt, ik red me wel", zei ik. "Weet je het zeker?" vroeg ze. Ik knikte. Ze knuffelde me stevig en liep naar de slaapkamer waar ze haar spullen bij elkaar pakte. Ze pakte mijn hand vast en we liepen samen naar de deur. "Layla, als je me nodig hebt bel me en ik kom gelijk naar jou toe", zei ze. Ik knikte. "Beloof je dat?" vroeg ze. "Dat beloof ik", zei ik en knuffelde haar weer. Ze drukte een kus op mijn hoofd en liep weg.