De prijs van liefde - Palestina

016

Mijn wekker ging af. Langzaam opende ik mijn ogen en stond op. Een nieuwe dag. Normaal zeggen mensen een nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik zeg een nieuwe dag, nieuwe zorgen. Ik maakte me klaar om naar mijn werk te gaan. Mijn moeder sliep nog dus ik besloot haar wakker te maken. "Mama", zei ik en schudde haar werk. "Goedemorgen", zei ze en stond op. "Goedemorgen", zei ik en drukte een kus op haar voorhoofd. "Heb je al ontbeten voordat je weggaat?" vroeg ze. "Nee, hoeft niet mama ik heb geen honger. Wil je iets van me?" vroeg ik. "Wil je Hicham vertellen dat ik hem mis als hij je vandaag wel belt?" vroeg ze. Ik zuchtte en drukte nog een kus op haar voorhoofd. "Ik hoop het mama", zei ik en liep weg.

Er zijn al vijf weken voorbij sinds mijn moeder het ziekenhuis verliet. Met haar gezondheid gaat het goed, maar sinds Hicham de laatste keer hier was hebben we niets meer van hem gehoord. Mijn moeder is heel erg ongerust, hetzelfde geldt voor mij. Dina is inmiddels al getrouwd en woont samen met haar echtgenoot in Bethlehem. Samuel heb ik sinds mama weer thuis is niet meer gezien. Die weken hebben me bewezen dat ik echt van hem houd, nog veel ook. Maar het is verboden, dit kan niet. Ik heb geprobeerd hem te vergeten, maar zoals ik kon verwachten was dat onmogelijk.

Onderweg werd ik gebeld. "Met Layla", zei ik. "Salaam, met Hussein. Ik heb een vraag voor u, heeft u een foto bij ons laten drukken en inlijsten?" vroeg hij. "Ja, is het al klaar?" vroeg ik. "Ja, u kunt het vandaag komen ophalen", zei hij. " Is goed, dan kom ik het aan het einde van de dag ophalen", zei ik. "Dank u wel mevrouw, salaam", zei hij. "Salaam" zei ik en hing op.

---

"Mama, ik ben thuis!" riep ik en deed de voordeur met mijn voet dicht. Ik had een grote ingelijste foto in mijn handen. Ik trapte mijn schoenen uit mijn voeten en liep naar binnen. Geen mama te bekennen, vast met de buurvrouw. Mooi, dan heb ik tijd om de foto op te hangen en haar te verrassen. Ik trok mijn jas en hoofddoek uit en liep naar de kast. Ik pakte er een spijker en een hamer uit en haalde de folie van de foto af.

Na het op te hebben gehangen keek ik er tevreden naar. Vier gelukkige personen die een glimlach van oor tot oor hebben, dat waren wij. We waren een éénheid, we zorgden voor elkaar en rekenden op elkaar. Al dat is verdwenen, de glimlachen, de eenheid.

Ik hoorde de voordeur opengaan, mijn moeder was thuis. "Salaam mama, waar was je?" vroeg ik. "Salaam, ik was even langs de groenteboer", zei ze en gaf me een zak. "Ik vroeg je toch of je iets nodig had voordat ik wegging, je moest het zeggen dan kon ik het halen", zei ik en nam de zak aan. Ik liep ermee naar de keuken en legde hem daar neer. "Het maakt niet uit", zei ze. Toen ze de foto zag bleef ze stil staan. Ik liep naar haar toe en sloeg mijn arm om haar schouder heen. "Kijk eens wat ik heb laten maken. Nu lijkt het alsof papa hier nog met ons is", zei ik. "En Hicham, hij is ook weg", zei ze. " Hicham komt weer terug mama, maar papa kan niet terugkomen want hij is al bij Allah", zei ik. Er rolden tranen over haar wangen en ze begon stilletjes te huilen. "Mama, waarom huil je? Ik heb dit juist laten maken omdat ik je blij wilde maken. Moet ik het weghalen?" vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. "Ik mis ze gewoon heel erg", zei ze. "Ik mis ze ook mama", zei ik en drukte een kus op haar hoofd.

---

"Mama, ik ga even wandelen", zei ik. "Is goed mijn dochter, let goed op jezelf", zei ze. Ik knikte en liep de voordeur uit. Ik liep naar de plek waar ik altijd tot rust kwam de afgelopen weken. Het is er prachtig. Het is een gebied met heuvels en rotsen en je hebt er een prachtig uitzicht. Ik zat er een tijdje na te denken over alles. Hicham, mama, papa, Latif, Dina, mijn enige vriendin die er niet meer is, en natuurlijk Samuel. Praten met hem heeft me heel erg geholpen, ik heb het weer nodig. Uit het niets rolden er tranen over mijn wangen, ik wist niet waarom. Huil ik om Hicham, mijn moeder of is het Samuel. Hoe is hij zo belangrijk voor mij geworden?

"Mooi uitzicht, vind je niet?" hoorde ik. Ik draaide me om, die stem herkende ik uit duizenden. "Samuel!" riep ik blij en stond op. Ik veegde mijn tranen snel weg. "Hey Layla", zei hij. Ik kon mezelf niet dwingen om hem niet te knuffelen en deed het toch. "Ik heb je gemist, Layla", zei hij. "Ik jou ook", zei ik en maakte me van hem los. "Wat brengt jou hier, alleen?" vroeg hij en nam plaats op een rots. "Ik kom hier de laatste tijd vaker, wachtend op van alles", zei ik. "Hetzelfde geldt voor mij, maar ik zat aan die andere kant. Ik zag je en geloofde mijn ogen niet, alsof je wist dat ik daar aan jou zat te denken. Ik kwam gelijk naar je toe", zei hij, wijzend naar een aantal rotsen aan de andere kant. "Samuel, ik..." Hij legde zijn hand op mijn mond. "Je hoeft niets te zeggen, ik weet het allemaal al", zei hij en haalde zijn hand weer weg. "Maar dat kan niet. Hoe kon dit gebeuren en hoe gaat het verder? Het is verboden", zei ik. "We zijn niet als vijanden geboren Layla. Het feit dat ik een jood ben en jij een moslim hoeft niet te betekenen dat we elkaar moeten haten. We kiezen er zelf voor om elkaar te haten of van elkaar te houden", zei hij. "We gaan gehaat worden, door iedereen om ons heen", zei ik bang. Diep van binnen was ik blij, ik kon een gat in de lucht springen. Samuel vertelde me zojuist dat ik net zo belangrijk ben voor hem als hij voor mij is, dat hij van mij houdt. "We kunnen dat aan, vooral als ik met jou ben. Iemand die zo sterk is als jij heb ik nooit eerder ontmoet", zei hij en pakte mijn hand vast. Ik had het gevoel dat het nep was, dat ik droomde, of ik stelde me het gewoon voor. Maar nee, het was echt.