De prijs van liefde - Palestina

003

"Mama, ik ga even wandelen", zei ik. "Lieverd, jouw wandelingen maken me ongerust, het is niet veilig deze dagen", zei ze. "Maak je geen zorgen, ik ben snel terug", zei ik en drukte een kus op haar wang. Ik deed de deur achter me dicht en liep de straat op. Ik keek om me heen. Dit is Silwan, de wijk waar ik ben opgegroeid. Samen met mijn ouders, broertje Hicham en later ook mijn echtgenoot. Latif heb ik mijn hele leven lang hier gewoond. Al mijn herinneringen zijn hier, de goede en de slechte. Ik zag alle herinneringen weer voor me, hoe gelukkig Latif en ik waren, tot alles in één klap veranderde. Ik herinner me nog alles alsof het gisteren was. Het was vrijdag. Latif ging naar het vrijdaggebed in de moskee en kwam niet meer terug.

Hicham en ik gingen hem zoeken, ieder een andere kant op, zodat we hem snel en makkelijker konden vinden. Uit de verte zag ik een grote groep mensen staan die de weg blokkeerde. Ik liep op
ze af en zag dat ze geschrokken waren, velen schreeuwden ook. "Wat is er gebeurd?' vroeg ik een vrouw die toekeek. "Er is een Palestijn neergestoken", zei ze. Ik duwde mezelf door de menigte zodat ik kon zien wat er was gebeurd. Tot mijn schrik zag ik wat ik nooit wilde zien.

Latif was degene die tussen het bloed lag. Mijn wereld stond in één klap stil terwijl ik naar Latif keek. Ik schreeuwde het uit en rende naar hem toe. Ik werd tegengehouden door de politie. "Laat me los!" schreeuwde ik
en maakte me los. Ik sloeg iedereen om me heen. Ik pakte Latifs hoofd vast. "Latif, antwoord alsjeblieft. Je kunt me niet in de steek laten, ik kan niet zonder je leven. Latif!" schreeuwde ik. Ik zag hoe het bloed aan mijn handen kleefde, Latifs bloed. Ik werd bij mijn armen omhoog getrokken en bij Latif weggeduwd. Ik zag hoe ze hem optilden en in een lijkzak stopten. Latif werd weggebracht, en ik bleef alleen achter.

Ik zuchtte diep en staarde voor me uit. Ik keek naar de plek waar het allemaal gebeurde. Hier was het, hier werd Latif vermoord. Ik voelde de tranen opkomen. Het begon al donker te worden, ik moest naar huis. Ik veegde mijn tranen weg en liep terug naar huis.

Onderweg zag ik een groep mannen van ongeveer dertig jaar oud naar me kijken. Ze begonnen allerlei dingen naar me te roepen in gebroken Arabisch wat mij duidelijk maakte dat het Israëliërs waren. Met mijn blik op de grond geworpen liep ik zo snel mogelijk langs ze. Ik werd hard vastgepakt bij mijn arm en tegen een muur aan geduwd. Ik kermde van de pijn maar al snel legde hij zijn hand
op mijn mond. Hij kwam dichterbij met zijn gezicht, hij stonk. Ik voelde de tranen opkomen, ik wist niet wat er zou gebeuren. Diep van binnen wist ik het wel, maar vreesde dat dat zou gebeuren. Op de achtergrond hoorde ik gelach en werd er in het Hebreeuws geroepen. "Vieze Arabieren, er is hier
geen plek voor jullie. Jullie moeten allemaal dood", fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde rillingen door mijn lijf heen gaan. Ik had het gevoel dat mijn leven hier zou eindigen. Tot hij ineens van achter werd getrokken door een jongeman. Ze schreeuwden tegen elkaar in het Hebreeuws. Het enige wat toen in mijn hoofd opkwam was me uit de voeten maken, en dat was wat ik deed. Ik bleef rennen zonder
achter me te kijken.

---

Toen ik thuis aankwam deed ik de deur snel op slot. Mijn moeder kwam bezorgd naar me toe. "Layla, wat is er gebeurd?" vroeg ze bezorgd. "Niets mama, ik ging even joggen vandaar dat ik zo hijg. Ik ga douchen", zei ik en liep naar de badkamer. Ik nam een douche en dook mijn bed in. Ik dacht aan alles wat er zojuist gebeurde. Ik sloot mijn ogen en probeerde te slapen. De beelden kwamen weer op waardoor ik mijn ogen weer opende. Ik ging weer recht zitten, dat wordt dus geen slaap vandaag. Mijn moeder kwam mijn kamer binnen en ging naast me zitten op mijn bed zitten. "Hicham vertrekt bij zonsopkomst", zei ze en legde haar hand op mijn knie. Ik knikte. "Wil je me nog steeds niet vertellen wat er net is gebeurd?" vroeg ze. "Er gebeurde echt niets mama, waarom denk je dat?" Ze haalde haar schouders op. "Het gaat goed met me, maak je geen zorgen", zei ik. Ze knikte. "Hicham komt zo thuis, hij is even wat gaan doen met Dina", zei ze. "Ik wacht wel op hem, ik heb toch geen slaap", zei ik. "Wil je morgen met me naar het ziekenhuis, ik moet wat testjes afleggen", zei ze. "Natuurlijk." Ze knikte dankbaar. "Ik ga slapen", zei ze en stond op. "Welterusten", zei ik en drukte een kus op haar hand. Ze keek me aan met glazige ogen en een glimlach sierde haar gezicht. Ze liep mijn kamer uit en deed de deur dicht.