De prijs van liefde - Palestina

020

Ik zat op de rots en keek voor mij uit. Het was 2 uur 's middags, de zon scheen fel in mijn ogen. Ik voelde een kus op mijn hoofd. Ik draaide mij om en zag dat Samuel naast mij kwam zitten. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij. Ik knikte als teken dat het goed met mij gaat. "Het spijt me dat ik er gister niet was tijdens de begrafenis, ik wilde er niet voor zorgen dat je je ongemakkelijk zou voelen door mijn aanwezigheid", zei hij en sloeg zijn arm om mijn schouder heen. Ik knikte weer en staarde voor mij uit. "Layla, ik weet dat wat ik nu zal zeggen gestoord zal klinken, maar ik wil met je trouwen. Dat is de enige manier om onze liefde te uiten en met elkaar te zijn", zei hij. Verbaasd keek ik hem aan. "Ik weet het, je moeder en broertje zijn pas overleden, je kunt je tijd nemen. Ik heb alle tijd van de wereld voor je over", zei hij. Ik kon mijn oren niet geloven, hij vroeg mij ten huwelijk. "Mama zei tegen mij dat ik mijn hart moest volgen omdat dat de weg beter wist. Ze heeft gelijk, mijn hart weet de weg veel beter", zei ik en bedekte de zon die op mijn ogen scheen met mijn hand. "Betekent dat ja?" vroeg hij blij. Ik knikte. Blij stond hij op en pakte mijn handen vast. "Ik ben de gelukkigste persoon ooit met jou aan mijn zij", zei hij. "Samuel, je moet wel weten dat we gehaat zullen worden door iedereen. Hoe ga jij jouw familie overhalen?" vroeg ik bezorgd. Hij twijfelde even. "Laat dat aan mij over, mijn ouders hebben toch niets over mij te zeggen. Ik zal het ze vertellen, maar niet om toestemming vragen", zei hij. Ik knikte. "Moet jij het ook aan iemand vertellen, de familie van je ouders bijvoorbeeld?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb nooit contact met ze gehad", zei ik.

Ik was blij, blij dat eindelijk mijn droom uit zou komen, maar diep van binnen was ik bezorgd. Niemand om ons heen zal dit goedkeuren, en als het goedgekeurd wordt zal dat door een kleine minderheid gebeuren. Ik snapte niet waarom ik zoveel nadacht, ik gaf mezelf geen kans om blij te zijn.

"Ik zal dan morgenvroeg naar Bet Shemesh gaan om het mijn ouders te vertellen", zei hij en nam plaats op de grond naast de rots waar ik op zat. Hij hield mijn handen nog steeds vast. "Blijf je lang weg?" vroeg ik. "Ik zal zo snel mogelijk terug komen, dat beloof ik", zei hij en drukte een kus op mijn hand. "Ik hoop dat ik ervoor kan zorgen dat jij de gelukkigste persoon op aarde bent en ik weer die glimlach op jouw gezicht kan zien", zei hij en leunde met zijn hoofd tegen mijn knie aan.

---

Ik liep de redactie binnen. Ik besloot weer aan het werk te gaan, dat was de enige manier voor mij om tijd te doden. Alle blikken waren op mij gericht waardoor ik mij ongemakkelijk begon te voelen. "Welkom terug Layla", zei Ilias, een collega van mij. "Dankjewel", zei ik en liep naar mijn computer. Alle ogen waren nog steeds op mij gericht, ik zag medelijden in hun ogen. Wat is er aan de hand? Ik keek geïrriteerd om mij heen, als teken dat zij moesten ophouden.

Ilias kwam naast mij zitten. "Hey, ik weet dat je dit misschien niet nu wilt doen, maar ik dacht dat je ons misschien meer kunt vertellen over jouw broertje Hicham. Dan is onze krant de enige die veel over hem te vertellen heeft", zei hij. Ik dacht na, ik dacht aan Hichams woorden. "Ik wil dat je trots op mij bent", schreef hij in zijn laatste brief. "Natuurlijk wil ik dat", zei ik. Hij knikte blij en pakte pen en papier.

"Als eerst wilde ik je nogmaals condoleren, je hebt veel verloren in korte tijd maar ondanks dat blijf je sterk en dat vind ik heel knap van je", zei hij. Ik knikte dankbaar. "Wil je wat over Hicham vertellen, hoe hij was, wanneer en hoe hij zich aansloot bij de Qassam brigade?" vroeg hij. "Hicham was altijd een gesloten jongen geweest, praatte niet veel maar deed veel. Hij had altijd kritiek op de huidige situatie van de Palestijnen, al sinds jongs af aan. Toen hij 25 jaar oud was besloot hij zich aan te sluiten bij de Qassam Brigade. Het was zijn keus, en hij deed het natuurlijk. Zijn droom was altijd al dat zijn kinderen in een vrij land zouden wonen", zei ik.

"Vertelde hij je wat over hoe het daar was, wat hij daar meemaakte?" vroeg Ilias. Ik schudde mijn hoofd. "Zoals ik al zei, Hicham was altijd een gesloten type. Ik zag hem daarnaast ook niet vaak, hij was bijna nooit thuis", zei ik. "Weet je ook of...", begon hij. "Het spijt me Ilias, dit is een beetje te moeilijk voor me", zei ik. "Dat begrijp ik, het spijt me. Ik weet dat het moeilijk voor jou is", zei hij glimlachend. "Als je me nodig hebben weet je me te vinden hé", zei hij. Ik knikte en keek toe hoe hij wegliep. Ik zuchtte diep en probeerde mij te focussen op mijn werk.