De prijs van liefde - Palestina

009

Ik liep de redactie binnen en ik nam plaats achter mijn computer. Ik keek naast me en zag Dina naar mij kijken. Ik keek weg en startte mijn computer op. Dina stond op en liep naar mij toe. "Layla, je moet naar mij luisteren", zei ze. "Ik luister", zei ik kortaf, zonder haar aan te kijken.

"Ik heb gedaan wat ik moest doen. Ik wacht al drie jaar op Hicham, en de tijd vliegt voorbij. Ik moest naar mijn toekomst kijken. Je zou hetzelfde doen als jij in mijn plaats was", zei ze. "Eigenlijk heb je gelijk. Ik kon dit wel verwachten, maar niet van jou", zei ik en pakte mijn pen en begon te schrijven. "Mijn bruiloft is over twee weken", zei ze ineens. Verbaasd keek ik haar aan. "Dat je het allemaal nog ook zo snel kunt doen, wat wil je van me?" vroeg ik. "Ik wil dat je komt, je bent mijn enige vriendin", zei ze. "Ik denk niet dat dat zal gebeuren. Jij laat mij en mijn broertje in de steek terwijl wij jou nodig hebben. Hicham is weg, en ik ben hier alleen samen met mijn moeder die in het ziekenhuis ligt en een operatie heeft binnenkort", zei ik. "Wat is er met jouw moeder?" vroeg ze bezorgd. "Doe maar niet alsof je je zorgen maakt, als je van haar hield zou je ons dit niet aandoen. Ik kom hier alleen om te werken zodat ik geld kan verdienen en mijn moeder en mijzelf kan onderhouden, niet om jouw verhalen te horen. Wil je mij nu met rust laten, ik moet aan het werk", zei ik luid en stond op. Ik zag dat mensen naar ons keken. Ik keek haar dreigend aan, als teken dat ze echt weg moest. Ze draaide zich om en liep weg.

---

Ik liep het ziekenhuis in en besloot eerst langs Samuel te gaan. Ik wilde met hem praten over de operatie. Ik liep de gang door en zag hem praten met een zuster. Toen hij mij zag gaf hij haar wat papieren en kwam naar mij toe. "Hallo", zei ik glimlachend. "Hoi, hoe ging het vandaag?" vroeg hij. "Ging goed", zei ik. "Wat voor werk doe je eigenlijk?" vroeg hij. "Journaliste", zei ik. Hij knikte. "Dat is zeker zwaar werk", zei hij. "Valt mee", zei ik lachend. "Fijn dat er iemand is gekomen om je moeder te bezoeken", zei Samuel. Verbaasd keek ik hem aan. "Wie is er gekomen?" vroeg ik verward. Hij haalde zijn schouders op. Ik liep naar mijn moeders kamer, achtervolgd door Samuel.

Ik deed haar kamerdeur open en zag dat Dina naast mijn moeder zat. Toen ze me zag stond ze op. "Wat kom je hier doen, ik zei toch dat je ons met rust moest laten. Hoe wist je dat ze hier was?" vroeg ik boos. Mijn moeder pakte haar hand vast. "Ik heb haar gebeld, Layla." Ik keek verbaasd naar mijn moeder. "Mama, je weet niet wat ze ons heeft aangedaan", zei ik. "Dina heeft mij alles verteld. Ik begrijp waarom ze dat heeft gedaan, en jij hoort haar ook te begrijpen", zei mijn moeder. Samuel was inmiddels de kamer uitgelopen. Dina stond mij met tranen in haar ogen aan te kijken. "Je broer laat haar al drie jaar alleen, zij is niet gedwongen op hem te wachten. Ze moet verder met haar leven. Als jij in haar plaats was, zou ik jou aanraden hetzelfde te doen. Het leven gaat verder en draait niet om één persoon", zei mijn moeder. Dina snikte en liep naar buiten. "Ga achter haar aan", zei mijn moeder. Ik liep de kamer uit. "Dina!" riep ik. "Dina, wacht!" Dina draaide zich om. "Wat wil je?' vroeg ze en veegde haar tranen weg. "We moeten praten", zei ik.

"Het spijt me, ik reageerde nogal overdreven", zei ik toen we eenmaal zaten. "Ik neem het je niet kwalijk. Het is logisch, hij is natuurlijk je broertje", zei ze. "Ik moest niet snel oordelen, ik moest nadenken voordat ik iets zei. Veel succes met je leven", zei ik en stond op. Ze pakte mijn hand vast en trok me terug waardoor ik weer plaatsnam op de stoel. "Ik wil je niet kwijt als vriendin", zei ze. "Dat zal niet gebeuren", zei ik glimlachend. Ik heb iedere persoon nodig die mij kan steunen, ik kan dit alles niet alleen aan.