Τα ανείπωτα

Μου ελειπε

Μου είχε λείψει. Και δεν θα συνέχιζα να το αρνούμαι.
Μου είχε λείψει να τον βλέπω. Να μου φτιάχνει την μέρα. Να με κάνει να χαμογελάω.
Μου είχε λείψει να τον νιώθω δίπλα μου.
Μου είχε λείψει να με αγκαλιάζει και να νιώθω την ζεστασιά του.
Ή απλά να ξαπλώνουμε μαζί και να νιώθω την παρουσία του δίπλα μου. Να νιώθω τα σώματα μας να ενώνονται χωρίς κάτι πρόστυχο να συμβαίνει.
Μου είχε λείψει να νιώθω ασφαλής μαζί του. Να μη φοβάμαι για τίποτα. Να μη με νοιάζει για το τι θα γίνει μετά γιατί το μόνο που είχε σημασία ήταν ότι ήμασταν μαζι. Και να μη φοβάμαι πως αν τον αφήσω κάτι θα του συμβεί. Γιατί φυσικά και το μυαλό μου θα πήγαινε σε άσχημους τόπους, τόπους σκοτεινούς, σκέψεις σκοτεινές.. και θα ανησυχουσα, όπως πάντα κάνω.
Μου είχαν λείψει όλα αυτά. Και λίγα λεπτά να τον ξαναεβλεπα θα αρκούσαν για να είμαι χαρούμενη. Όμως απλά δεν γινόταν.