Τα ανείπωτα

Πανελλήνιες..

Και στέκομαι ενώ έχω παραλύσει απ'τον πόνο. Ενώ εχω παραλύσει από το άγχος. Ενώ εχω παραλύσει απ'την απελπισία. Απ'την απογοήτευση από τον ίδιο μου τον εαυτό. Με ακούω πεντακάθαρα να ουρλιαζω στον εαυτό μου πόσο ανίκανη είμαι. Πως είμαι τόσο άχρηστη που ούτε να διαβάσω λίγο παραπάνω δεν αντέχω. Και μισώ τον εαυτό μου. Και τον πληγωνω. Γιατί μόνο εγώ ευθύνομαι για αυτό που συμβαίνει. Γιατί εγώ είμαι αυτή που θεωρώ πως πνίγομαι τόσο πολύ από όλα τα άλλα που δεν μπορώ να κρατήσω στεριά. Γιατί κατηγορώ τους άλλους που δεν είναι δίπλα μου αλλά εγώ είμαι αυτή που δεν μπορώ να στηριχτω στις δυνάμεις μου. Εγώ είμαι η αδύναμη. Εγώ είμαι η ανίκανη. Εγώ είμαι η άχρηστη. Εγώ είμαι που δεν θα τα καταφέρω μέχρι το τέλος της χρονιας. Εγώ είμαι αυτή που θα δω τους στόχους μου να θρυμματιζονται και να πνίγονται στην άβυσσο της αποτυχίας. Εγώ είμαι αυτή που δεν θα αντέξω. Εγώ φταίω για όλα. Εγώ. Εγώ. Εγώ.