Τα ανείπωτα

Εγω

Υπαρχει ενας σκοτεινος ωκεανος. Ετοιμος να απορροφησει καθε μου κυτταρο. Με μονο σκοπο να με εξαφανισει. Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω γιατι επελεξε εμενα. Αλλα με στοιχειωνει απο παιδι. Απο οταν ξυπνουσα με δακρυα στα ματια μες τα αγρια μεσανυχτα και ρωτουσα τον εαυτο μου: "Γιατι;"     

Δεν γνωριζω τι μου συμβαινει. Και ισως δεν θελω να μαθω.

Εχω εικονες φρικης στο μυαλο μου και λεξεις πονου στη γλωσσα μου

Το μονο που ξερω ειναι οτι στον σκοτεινο ωκεανο μου δημιουργηθηκε δινη. Και μονη μου με παει ολο και πιο βαθια. Οι υπολοιποι υποκρινονται οτι βρισκονται σε διακοπες και κρατανε τα ποτηρια τους ψηλα, τσουγκριζοντας χαρουμενα για αυτο που νομιζουν καθε φορα οτι ειναι σωτηρια. Ενω και τα σωματα τους ολο και περισσοτερο βουλιαζουν στην αβυσσο.

 Πως να με ορισω δεν ξερω.

Δεν ξερω τι ειναι αυτο που βλεπω.

Για μενα ολα ειναι ματαια

Μα δεν κανω για μενα την προσπαθεια...