Τα ανείπωτα

26 Αυγούστου 2018

Νιώθω πως ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη μέρα. Είχα να σε δω δύο εβδομάδες. Δύο απαίσιες εβδομάδες. Οι γονείς μου είχαν τσακωθει κ ο πατέρας μου είχε φύγει απτό σπίτι. Επιτέλους γύρισες απτήν Αλβανία και βγήκαμε. Σε περίμενα στον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι ενώ άκουγα μουσική. Στενάχωρημενη ως συνήθως όμως όταν σε είδα ένιωσα το πρόσωπο μου να φωτίζει. Σε πήρα σφιχτά αγκαλιά. Πόσο μου είχε λείψει αυτό. Να ξέρεις κάνεις απτις καλύτερες αγκαλιές. Μετά πήγαμε σε ένα δασάκι εκεί κοντά. Περπατήσαμε μεχρι που βρήκαμε ένα απομονωμένο σημείο. Ενδιάμεσα είχαμε πάει σε ένα περίπτερο για τσάι (εσύ μπύρα είχες πάρει αν θυμάμαι σωστά) και είχα γίνει ρεζίλι γιατί απάντησα σε κάτι που είπε ο περιπτεράς ενώ απευθυνόταν σε άλλον. Καθόμασταν μετά λοιπον μες το δασάκι και χαζευαμε την φύση. Πήρες το κινητό μου κ έβγαλες φώτο. Ακόμα την έχω. Μετά σου μίλησα για το πράγμα που ίσως με πονάει περισσότερο από όλα στη ζωή μου. Το θέμα με τους γονείς μου. Καθόσουν ήσυχα κ με ακουγες όση ώρα μιλούσα για το πως τσακώνονται όλη μου τη ζωή. Μου κράτησες το χέρι και δεν θυμάμαι τι είπες αλλά με καθυσηχασες. Και έπειτα με φιλησες. Πάντα είχες τον τρόπο σου να τα φτιάχνεις όλα. Πέρασε η ώρα και ξεκινήσαμε να φεύγουμε για να μην χαθούμε όσο νυχτώνει. Εκεί βγάλαμε τις φωτογραφίες που ακόμα έχω. Βγάζαμε το ηλιοβασίλεμα. Μου είπες κ να μπω στη φωτογραφία την οποία μετά ανέβασες. Μετά προσπάθησα να σε βγάλω κ εγώ κ με έβγαλες κ εσύ ταυτόχρονα αλλά η δικιά μου ήταν κουνημένη, δεν σε πολυπρολαβα. Κάναμε βλακειες στον δρόμο για το γυρισμό, δεν βρίσκαμε την έξοδο απτό δάσος και με πειραζες ως συνήθως. Βγήκαμε απτό δασάκι και κάπου εκεί θυμάμαι να σου λέω για τον εφιάλτη μου. Πήγαμε στο αμάξι και αρχικό πλάνο ήταν να πάμε σε ένα ύψωμα στη Πανορμου με θέα. Φτάσαμε αλλά η καβατζα σου ήταν γεμάτη και δεν έλεγε μια να είμαστε μες τον κόσμο. Φύγαμε και τελικά αποφασίσαμε για παραλία. Θυμάμαι να κατουριεμαι φουλ απτό τσάι😂τόσο ρομαντικό🤣Φτάσαμε στη παραλιακή. Σε έβαλα να κρατάς τα πράγματα μου να πάω τουαλέτα (στιλ σο ρομαντικ) και μετά πήγαμε στη παραλία αφού πρώτα κοροιδεψαμε δύο βασικιες που βγάζανε φώτο . Δεν με άφησες να βγάλω τα παπούτσια μου να φχαριστηθω την αίσθηση της άμμου κ ακόμα στο κρατάω αυτό. Πήραμε δύο ξαπλώστρες κ πήγαμε πιο πέρα απτόν κόσμο,αν κ τελικά καταλήξαμε σε μια. Η νύχτα κύλησε χαλαρά. Σεξουαλικα και μη πράγματα στην ξαπλώστρα ενώ πιο πέρα ήταν δύο που κάνανε κυριολεκτικά σεξ (γε λα ω). Κάπου εκεί ανάμεσα σε θυμάμαι να λες "θα σε σπάσω" γιατί φοβοσουν ότι είμαι εύθραυστη μιας κ είμαι λεπτή. Τελικά αυτό έκανες στην καρδιά όμως, όχι στα κόκαλα. Θυμάμαι να έχω λιώσει στην αγκαλιά σου, την ενιωθα σαν σπίτι μου, και να παρατηρώ τις αναπνοές μας, ασυγχρονιστες ως επί το πλείστον γιατί ξεχνουσα να αναπνέω. Και μετά θυμάμαι να έχω σηκωθεί και να κοιταζομαστε ενώ από πίσω είχε λαιβ συναυλία κ έπαιζε το "Μες τα δύο της ματιά να κοιτάζω. Μες τα καστανα της τα μάτια....." και όταν το παρατηρήσαμε γελάσαμε.  Μετά γύρισα απτήν άλλη πλευρά να χαζέψω την θάλασσα και την πανσέληνο. Ακόμα με κραταγες αγκαλιά και με χαιδευες. Άρχισαν να σκάνε πυροτεχνήματα απέναντι. Το θεαμα ήταν υπέροχο και η νύχτα έμοιαζε ολοδικη μας. Όταν πια πέρασε η ώρα ξεκινήσαμε να γυρνάμε πίσω. Εκεί θυμάμαι να μου πιανεις το χέρι κανονικά δεύτερη φορά. Ένιωθα πως βρισκόμουν στην κορυφή του κόσμου. "Είναι δικός μου" σκεφτόμουν και περηφανευομουν. Χρειάστηκε να το αφήσεις για να δέσεις τα παπούτσια σου και δυσανασχετησα αλλά μετά το ξαναεπιασες και ανακουφιστηκα. Σε εκείνη τη φάση κάτι σχολίασες για τα ύψη μας και σκεφτόμουν το ποσό δεν με νοιάζει που για άντρας δεν είσαι και το πρώτο μπόι. Οι ατελειες σου δεν είχαν διόλου σημασία για μένα. Πλησιαζαμε το αμάξι. Ακόμα μου κραταγες το χέρι. Το άφησες μόνο όταν φτάσαμε. Εκεί κάναμε κάτι σχόλια για αλβανούς και γελαγαμε ως συνήθως με το κακό χιούμορ μας. Σε πήρε τηλέφωνο μια κοπέλα, θυμάμαι να ζηλεύω γιατί μου είπες ότι είχε υπάρξει ερωτικό ενδιαφέρον παλιότερα και φαινοσουν τότε παράξενα χαρούμενος που σε θυμηθηκε. Το ξέχασα στην συνέχεια καθως βάλαμε τραγούδια και τραγουδαγαμε στον δρόμο για πίσω. Α ρε χατζηφραγκετα αν ξέρατε ότι τώρα το Μαράκι βασανίζεται..... Φτάσαμε στο τέλος της γειτονιάς μου. Πριν σε χαιρετισω και φύγω σου έδωσα την φωτογραφία που είχα εκτυπώσει απτήν Ιταλία. Έγραφε πίσω αφιέρωση "Τρελό μωράκι του ουρανού για σενα λιώνω, Μαράκι". Ελπίζω να την έχεις κρατήσει. Στην αρχή άχρηστο πλάσμα μου είχες πάει να την ανοίξεις ανάποδα. Πόσο ανάποδος άνθρωπος πια; τέλος πάντων. Ενθουσιαστηκες τόσο πολύ που με φιλησες, και με ξαναφιλησες όταν σου είπα να γυρίσεις στην πίσω μεριά και είδες την αφιέρωση. Προσπάθησα να είμαι κουλ όλη την ωρα κ να δείξω ότι δεν το θεωρώ κάτι σημαντικό αυτό που σου έδωσα ώστε να μην σε κάνω να νιώσεις πίεση ή οτιδήποτε παρόμοιο. Και κάπου εκεί τελείωσε η νύχτα εκείνη. Φιληθηκαμε ξανά, αγκαλιαστηκαμε ξανά ως συνήθως. Και μια απτις πιο όμορφες νύχτες της ζωής μου τελείωσε.