Τα ανείπωτα

Όχι, δεν μπορεί..

Οχι δεν μπορεί. Το αρνούμαι. Δεν το πιστεύω. Δεν έφυγε. Φεύγω εγώ. Τα παραταω όλα. Αυτό δεν το δέχομαι. Είναι πέρα απο τη φύση μου. Κλειδωνω τις σκέψεις μου σε ενα σεντούκι και της πετάω. Βαθιά στον ωκεανό. Θα τις φέρει πίσω το κύμα? Οχι δεν πρεπει. Οχι δεν μπορει. Δεν έγινε. Δεν το δέχομαι. Ποναω στη σκέψη. Αφήνω τη σκέψη. Να φλέγεται μες το μυαλό μου. Τη σβηνω,την αφήνω μα παλι ξαναέρχεται. Οχι δεν πρεπει. Δεν μπορεί δεν εγινε. Ακόμα δεν το πιστεύω και περνάει ο χρονος μα όχι ο πόνος. Γλυκαινει,πικραινει. Στο μυαλό μου γυρες φέρνει. Η σκέψη,στην σκέψη. Θα δουμε αν θα αντέξει. Τη διωχνω,σπρωχνω την πάω μακρια. Μα παλι πίσω έρχεται και με κατακλύζει. Με πνιγεί. Στην άβυσσο της σκέψης Χάνομαι. Ολά γυρίζουν. Είναι σκοτεινά. Είναι βαθιά. Δεν υπάρχει γυρισμος. Επεσα σε πηγάδι? Οχι είμαι ζωντανη ακόμα. Κουναω το χερι κ αυτό μουδιασμενο. Πιάνω το κεφάλι μου κ πιάνω τη σκέψη. Οχι δεν πρέπει. Οχι δεν μπορεί δεν έγινε. Τι άλλο να κάνω? Τον πάτο πια φτανω. Στη θάλασσα βουτηξα και πήρα τη σκέψη. Την έβαλα μέσα μου κ σπάει η καρδια μου. Δεν πρεπει να ανήκει εκεί. Πουθενά δεν ανήκει. Τα παντα διαστρεβλώνονται και γίνονται μια σπείρα. Κυλάω μέσα στο χώρο. Ο χρονος λιώνει στα ρολόγια. Οχι δεν μπορεί. Δεν έγινε. Περνάνε οι μηνες. Ποναω ακόμα. Σωτηρία ουτε το φως στο τούνελ δεν αχνοφαινεται. Μονο το τρένο που γρήγορα έρχεται. Τα ρολόγια τρελάθηκαν κ πετάει ο χρονος σαν απο πουπουλο γρήγορα. Και συνεχίζει παλι. Μες το κεφάλι. Μου φέρνει τη ζάλη. Οχι δεν μπορεί. Δεν έγινε. Και όμως έγινε. Οχι οτι το καταλαβαίνω. Αλλά μια ανθρώπινη φωνη μου λέει να το πιστέψω. Τεσσερις μηνες πέρασαν μη ζεις στη παραίσθηση. Εφυγε. Και θα πονάς. Και θα πονάς. Και θα πονάς. Η σκέψη θα γίνεται πόνος. Ο πονος δάκρυ. Το δάκρυ θα φεύγει. Ολά θα φύγουν. Εκείνος έφυγε. Τρέχω να ξεφυγω. Δεν γίνεται. Πια έρχεται. Ηρθε η ωρα. Το τρένο που τόσο περιμενα. Η στιγμη ο προορισμός. Και έφτασε το τραίνο. Και με τον τροπο μου επιβιβαστηκα. Κ απ την αλλη πλευρα άκουσα «Σε περίμενα. »