The dark prince | ✓

hoofdstuk 15

'Wat doe jij hier?!' Roep ik uit. 'Sorry prinses, ik probeerde hem nog buiten te houden.' Zegt Fiona angstig. 'Dat maakt niet uit, hij moet hier gewoon weg. Ik heb niks anders dan een handdoek aan!' Boos kijk ik hem aan.

Ik voel mijn wangen gloeien en die van prins Aiden worden ook rood. Zijn ogen scannen mijn lichaam. Wat niet moeilijk is, aangezien de handdoek aan mijn lichaam geplakt is. Ongemakkelijk kijk ik naar alles, behalve hem.

Wanneer het me toch echt te lang duurt, kuch ik even en hij scheurt zijn blik van me af. 'Sorry prinses, ik wilde zeggen dat het eten zo komt.' Ik zucht. 'Oké, maar ga nou maar weg! Dan kan ik me omkleden. Weet je wel, de rede dat jij hier was weg gegaan in de eerste plaats.' Beschuldigend kijk ik hem aan.

Hij knikt en hij weet niet hoe snel hij weg moet gaan. Zodra de deur achter hem dicht valt kan ik me weer ontspannen. Ik kijk Fiona aan en zij kijkt terug. Spontaan krijgen we allebei een lachbui. Eigenlijk was het ook best wel grappig. Maar ook ongelofelijk gênant. Dat mag echt nooit meer gebeuren.

'Komt u maar prinses, dan kunnen we uw kleding uitzoeken.' Zegt ze zodra de lachbui weer voorbij is. 'Kun je me aanspreken met "je"? En gewoon Alina?' Ze kijkt me geschrokken aan. 'Ik kun u wel met "je" aanspreken, maar dat is echt alles. Het zou onrespectvol zijn om u geen prinses te noemen.'

Ik zucht en herinner me dat prins Aiden dat ook al tegen me gezegd heeft. 'Oké, ik begrijp het.' Ze trekt de kleding kast open en er hangen allerlei jurken van verschillende kleuren en maten. Ik zoek naar een broek, maar ben teleurgesteld als ik er geen vind.

Fiona haalt een donkerblauwe jurk tevoorschijn met zilveren ceinturen. 'Dit accentueert je lichte haren, het zal je vast prachtig staan.' Zegt ze terwijl ze de jurk keurend voor mijn lichaam houdt. Ook ik knik tevreden. Als ik dan toch een jurk aan moet, liever een mooie.

De jurk raakt de grond net niet. De mouwen zitten strak om mijn armen heen, tot mijn polsen. Vanaf mijn heup zit het niet meer strak en golft het om mijn benen heen. De jurk heeft een ronde hals die het begin van mijn borsten nog net niet laat zien. Ik knik tevreden. Ook Fiona klapt achter me in haar handen.

'Perfect! Nu alleen nog je haar.' Ze gaat achter me staan en maakt van mijn haren één losse, lange vlecht die over mijn rug valt. Ook doet ze nog een haarband in mijn haar, die me een beetje aan een tiara doet denken. 'Nu is het helemaal perfect!' Trots op haar resultaat bestudeert ze me.

'Wauw, Fiona! Het is prachtig. Dankjewel.' Ze buigt voor me en probeert haar trots te verbergen, wat moeilijk lukt. Er wordt op de deur geklopt.

Ik loop richting de deur om het open te doen, maar Fiona houdt me tegen. 'Nee, prinses Alina, dat is niet jouw taak.' Verbaast kijk ik haar na terwijl ze langs me heen naar de deur toe rent. Wat? Mag ik niet eens mijn eigen kamerdeur openmaken?

In de deuropening staat prins Aiden met twee borden vol eten in zijn handen. Het water loopt me al in de mond en ik kan de heerlijke smaak van het vlees dat op het bord ligt al bijna proeven.

Fiona stapt opzij, zodat hij de kamer binnen kan lopen. Zijn zwarte haren verbergen zijn felblauwe ogen nog net niet. Hij is wel toe aan een knipbeurt lijkt me zo.

'Prinses Alina, als je het niet erg vindt dan...' Hij stopt plots met praten zodra hij me ziet en staat me met open mond aan te gapen. 'I-ik... uhmm... wauw.' Ik bloos licht als ik zie wat voor een effect ik op hem heb.

Fiona ziet het een giechelt met een hand voor haar mond. 'Prins Aiden, ik kan niet geloven dat het beleefd is om iemand met open mond aan te staren.' Zeg ik terwijl ik naar de grond kijk.

Hij schudt even met zijn hoofd en herstelt zich. 'Ik wilde dus vragen of je het erg zou vinden als ik hier met jou mee eet.' Dan richt hij zich op Fiona. 'En er staat eten voor je klaar in de keuken.' Fiona maakt nog een laatste reverence voordat ze de kamer verlaat en me met hem achterlaat.

'Ik vind het geen probleem. Maar jouw moeder en de anderen dan?' Hij loopt met de dienbladen -die hij nog steeds in zijn hand heeft- naar de tafel toe en nestelt zich in een stoel. 'Zij vond het ook een beter idee dat ik met jou eet. Anders is het zo ongezellig voor jou.'

Ik verslik me bijna in mijn eten, waarmee ik al begonnen was met het naar binnen schokken en kijk hem aan met grote ogen. De koningin is serieus bang dat ik het hier ongezellig vind? Ze leek me zo'n gemeen persoon. Hoe ze sprak over een beslissing over mijn leven toen we elkaar net ontmoetten. Ik kan me het nauwelijks voorstellen.

'Ja prinses, ik heb je het toch gezegd. Wij zijn echt niet zo erg als iedereen denkt.' Vol schaamte vanwege mijn reactie kijk ik naar mijn eten. 'hé.' Hij raakt mijn onderarm kort aan. 'Het is niet erg. We hebben nou eenmaal zo'n reputatie. En ik weet zeker dat anderen veel erger hadden gereageerd.'

We eten in stilte verder, maar het is geen ongemakkelijke stilte. Het is gewoon een stilte waarbij we allebei eten en genieten van elkaars aanwezigheid.

'Weet je, ik verwachte eigenlijk dat je veel anders zou zijn.' Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. 'Hoe anders?' 'Ik weet niet, meer zoals een... prinses.'

Ik lach. 'Het spijt me hoor. Maar ik ben als een gewoon meisje opgegroeid in een andere wereld. Ik heb geen idee hoe je een prinses moet zijn.' Zeg ik er dan beschaamd achteraan.

'Dat leer je wel. Mijn moeder, koningin Alysia, praat je wel bij nu je toch hier bent.' Ik knik terwijl ik rustig door eet. 'Kun jij me niet alvast wat dingen bijbrengen? De basis of zoiets? Dan ga ik niet helemaal af voor de koningin.'

'Nou ten eerste, als je eet zit je rechtop en schrok je niet alles naar binnen. Ten tweede, spreek je iedereen aan met zijn of haar titel en "u". ten derde, zorg je ervoor dat je er altijd netjes uitziet en dat je een beetje netjes loopt en niet als een lompe boerin.' Verontwaardigd kijk ik hem aan.

'Wat maakt dat nou weer uit?! Zo loop ik gewoon.' Nou ja zeg, dat is echt belachelijk. 'Alina, vergeet niet dat je mijn vroeg om je de basis alvast te leren.' Geschrokken kijk ik hem aan. En wanneer hij beseft dat hij vergeten is om me "prinses" te noemen kijkt hij ook ernstig.

'Oeps.' Zegt hij dan ernstig. Maar ik lach alleen maar, wat maakt mij dit nou uit. 'Ik hoef toch niet met een boek op mijn hoofd te lopen zodat mijn houding recht is of wel?' Hij kijkt me serieus aan.

'Nee, natuurlijk niet. Wie doet dat nou?' Zegt hij. Ik zucht, ik dacht even dat ik er gek bij moest gaan lopen. 'Grapje, prinses, natuurlijk moet je oefenen met een boek op je hoofd.' Met een ruk kijk ik hem terug aan.

'Ben je nu serieus?' Hij lacht. 'Nee serieus, prins Aiden, echt waar?' Hij knikt met zijn hoofd en lacht met zijn hand voor zijn mond, zodat zijn eten er niet uitvalt. 'Waarom lach je dan?' vraag ik argwanend. 'Je reactie was gewoon geweldig.' Ik zucht en gooi gefrustreerd mijn armen in de lucht. 'Toch niet te geloven dit?!'