The dark prince | ✓

hoofdstuk 25

'Alina, rustig.' Finn steekt zijn handen sussend voor zich uit, proberend mij te kalmeren, maar het maakt me alleen maar kwader. 'De hele tijd wist je het! Zelfs toen ik ernaar vroeg zei je niks! Je verbood me om verliefd te zijn op de prins van the Dark Court! Waarom!?' Hij kijkt me geschokt aan. Mijn stem is diep en duister, ik herken mezelf niet meer, maar ik kan het ook niet tegenhouden. Finn slikt en kijkt me gepijnigd aan.

'Ik wilde dat je niet verliefd op hem zou worden, maar op mij.' Ik kalmeer meteen door zijn woorden. Hij vind mij leuk? Het lukt me verrassend genoeg om mijn magie onder controle te houden en zich te laten terugtrekken. Dit had ik niet zien aankomen. Ik zie hem gewoon als een goede vriend -die mij verraden heeft-, maar dat is het. Ja, hij is knap. Maar echt gevoelens voor hem hebben? Nee. Finn zucht en laat zijn hoofd zakken. 'Ik zei niks over wat ik voor je voel, omdat ik weet dat jij niet hetzelfde voelt. Maar ik wilde je het wel laten weten. Ik weet dat het een slecht excuus is waarom ik niks heb gezegd over Joyfourt, maar het is wel mijn excuus.' 

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ergens snap ik hem. Maar ergens ook weer niet. Nu ik weet dat wat iedereen over Joyfourt zegt ook echt daadwerkelijk waar is, weet ik niet wat ik moet denken. Toen ik hier voor het eerst kwam was Joyfourt zo vredig en bijna een perfect leefgebied. Ik geloofde ze toen ze zeiden dat the Dark Court slecht is. Maar alles was gelogen. De evenwicht is weg, maar hoe kunnen we dit herstellen?

'Oké.' Is alles wat ik dan zeg. 'Oké?' Finn kijkt me verward aan. 'Dat is het? Oké? Geen geschreeuw, geen magie?' Het lukt me om er een klein glimlachje uit te persen. Ik kan niet voor eeuwig boos op hem blijven. Ik richt mijn blik op Aiden, die me met grote ogen aanstaart. 

'Wat is er?' Ik kijk hem niet-begrijpend aan. 'Je vind me leuk?' Ik hoop dat hij het niet merkt, maar mijn wangen worden vuurrood. Ik friemel aan mijn jurk en durf hem niet aan te kijken. Wat als hij niet hetzelfde gevoel heeft bij mij? Ik kan echt niet geloven dat ik net zei dat ik hem leuk vind. Want dat doe ik, ik vind hem leuk. Het heeft geen zin meer om het nu nog te ontkennen. De vlinders, hoe veel beter en veiliger ik me voel wanneer hij erbij is. 

Ik voel dat er een vinger onder mijn kin gelegd wordt, wat me dwingt om op te kijken. Zijn gezicht is heel erg dicht bij en ik kan het niet laten om even naar zijn lippen te kijken. Dan zet ik snel een stap achteruit en wend ik mijn blik af. Ook al was hij bezig met zijn liefde voor me te bekennen -denk ik- en kusten we bijna, ik kan het Finn niet aandoen. Hij heeft net een paar seconden geleden toegegeven dat hij me leuk vind en dan ga ik hier staan zoenen met -waarschijnlijk- zijn grootste vijand. Dat kan ik hem niet aandoen, ik ben niet zo'n persoon. Ik kuch even, wat het nog ongemakkelijker maakt.

'Ik denk dat we de dieren moeten gaan zoeken en dat ik daarna met jou meega naar jullie paleis.' Hij knikt. Ik ben nu niet meer zo zeker of ik echt in de kerker moet verblijven. Maar zouden zijn gevoelens voor mij het redden van de koningin die wil dat ik hoe dan ook een onprettig verblijf heb na mijn laatste ontsnapping? Voelt hij wel iets voor mij? Hij heeft het niet echt gezegd, maar ik neem het wel aan na het gebaar van net. Ik probeer de gedachten weg te stoppen in het achterste deel van mijn hersenen. Dit is niet het moment om daar over te gaan zitten piekeren. 

'Dus, waar zijn de dieren? Je zei dat ze in the Dark Court zijn, niet waar?' Hij krabt ongemakkelijk achter in zijn nek, wat argwaan bij me opwekt. 'Prins Aiden?' Vraag ik indringend. Ik heb hier een slecht voorgevoel over. Iets klopt er niet. 'Waar zijn de dieren?' Hij kijkt me niet aan. 'Waar zijn de dieren?' Vraag ik nu iets strenger. Hij zucht en ploft neer op de grond.

'Ze zijn thuis.' Zegt hij uiteindelijk naar -wat leek-  en lange discussie met zichzelf gehad te hebben. 'Je bedoelt in het paleis?' Finn mengt zich in het gesprek. Aiden schudt met zijn hoofd. 'Nee, ik bedoel hun eigen huis, ze zijn nog gewoon in de bossen.' Het duurt even tot het uiteindelijk tot me doorgedrongen is. 'Maar... hoe!?' 

'De wachters hebben alleen maar Elys in het bos gevonden. Ze hebben gedreigd dat als ze jullie niet laat geloven dat de dieren ontvoerd zijn en naar the Dark Court zijn gebracht, dat de wachters de dieren zullen vermoorden.' Woede borrelt alweer op in mijn binnenste. Wat heeft iedereen toch met verraad? Eerst Finn en daarna prins Aiden, alleen maar om me te pakken te krijgen, in verschillende manieren dan weliswaar, maar toch.

'En jij speelde het spelletje gewoon lekker mee.' Constateer ik. Hij knikt en ik kan zien dat hij zich schaamt, dat hij zich oprecht schaamt. 'Dan zijn ze tenminste veilig.' Zeg ik zo rustig mogelijk, terwijl ik probeer om hem geen klap in het gezicht te geven. Want dat is wat hij op dit moment echt verdient en Finn natuurlijk ook.

'Maar dan is er geen ruil. Dan hoef ik niet met je mee naar het paleis.' Bedenk ik me opeens. De deal was dat hij me zou helpen met het zoeken naar de dieren en dat ik als ruil weer met hem mee terug zou gaan naar het paleis in the Dark Court. Maar die deal kan dus niet doorgaan nu er helemaal geen dieren zijn om te redden. 

'Eigenlijk moet je wel mee.' Ik kijk hem fronsend aan. 'De deal was dat je met me mee zou gaan om de dieren te redden. Als je niet mee gaat, gaan de wachters de dieren alsnog pijn doen en hoogstwaarschijnlijk vermoorden.' Ik kijk hem woedend aan. 'Dat was niet de deal, er was gezegd dat ze ontvoerd waren.' 

'Luister prinses, je moet goed opletten wat voor dealen je sluit. Dit was echt de deal, jouw leven tegen dat van hen.' Alle gevoelens lijken uit zijn ogen verdwenen te zijn. Ik herken de Aiden die net voor mijn ogen stond niet meer terug. Er valt een schaduw over zijn gezicht en zijn stem klinkt monotoon. 

'Aiden, Wat is er aan de hand? Waarom doe je opeens zo?' Hij kijkt me aan met een duistere blik. 'Het is PRINS Aiden.' Roept hij opeens. Ik schrik van zijn plotselinge uitbarsting. Hij begint te lachen bij het zien hoe ik schrik. Het is een lage en duistere stem en ik vertrouw het compleet niet. Hoe kan zijn karakter en manier van doen plots zo omgeslagen zijn? Er klopt hier echt iets niet. Zo heb ik hem nog nooit gezien, zelfs niet in het begin. Ja, hij was gemeen in het begin. Maar niet zo- zo- zo duister, alsof hij bezeten is. 

'Prinses, hij is bezeten.' Fluistert Finn van achteren in mijn oor. Ik had gelijk.

'Maar... door wie?'

~~~~~~
Ik heb wat problemen gehad met dit hoofdstuk met het publiceren. Elke keer stopte het hoofdstuk gewoon midden in een zin, terwijl er veel meer was, dus daarom heb ik het er een aantal keer vanaf gehaald.

Ik zou het fijn vinden als jullie zouden willen zeggen of jullie dit lezen, want dan weet ik of het hele hoofdstuk erop staat :)

Xxx mij