mated with the enemy -voltooid-

Epiloog

7 jaar later

Het is nu 7 jaar later na mijn verloving met Alex. Ik ben nu 25 en Alex 28 en rara? VANDAAG GAIK TROUWEN!!! OMG TOCH?! Vorige week heb ik een jurk gekocht met Jennifer, natalie en Melanie. Je vraagt je af, waar is Kate? Nou Kate is... nou... 2 jaar geleden heeft ze een auto ongeluk gehad en heeft het niet gered.

2 jaar geleden

Vrolijk zet ik allerlei lekkere dingen op tafel. Strak komen Kate en Jennifer langs, lekker een meidenavondje. Ik leg mijn verzameling "leukste films" op tafel en wacht ongeduldig op ze.

Na 5 minuutjes is Jennifer er al. 'Waarom duurt het zo lahang?!' Zuurt ze voor de 283337937ste keer. 'Weet ik niet. Zou er wat gebeurd zijn? Of is ze het vergeten? Neeh Kate is niet iemand die dit soort dingen vergeet.'

We zitten hier al 2 uur te wachten en ze is er nog niet!!!! Opeens gaat mijn telefoon af. 'Misschien is het Kate!' Jennifer stormt op mijn telefoon af en Gilt:'Kate belt!' Ze neemt op en zet het op luidspreker.

'Hallo? Spreek ik met familie van Kate?' Vraagt een mannenstem. Heh? 'Ehm nee we zijn haar beste vriendinnen.' Zegt Jennifer verward. 'Nou ook goed. Uhm, dames.' 'WAT IS ER GEBEURD?!' Gillen Jennifer en ik tegelijk. 'Sorry dames maar... Kate is helaas betrokken bij een ongeluk en ligt nu in het ziekenhuis.' 'Wat?! Waar?! We komen er meteen aan!' Roep ik. '*ziekenhuis naam*' ik hang op en sprint naar mijn auto.

Ja ik heb mijn rijbewijs en auto al. We racen over de straten naar het ziekenhuis. Als een gek vragen we de receptievrouw de kamer van Kate. 'Kamer C125.' We rennen zo snel als we kunnen naar kamer C125.

'Sorry dames. U moet hier wachten.' Boos kijk ik hem aan en plof op de stoel. 'Wat nou als ze het niet haalt!?' Snik ik. Jennifer snikt ook en zo zitten we samen, huilend te wachten op de uitslag.

Na 3 uren wat op 3 eeuwen leek komt de dokter terug. 'HEEFT ZE HET OVERLEEFD?' Roepen we meteen. 'Het spijt me dames.' En dat, dat was het moment dat Jennifer en ik op de gekund zakte en de tranen als een open kraan lieten stromen.

~ einde herinnering

'Taylor!' Gilt Melanie. 'JIJ DOMME KOE! JE VERPEST MIJN MAKE-UP!' Roept ze. 'Ohw sorry.' Gelukkig had ze alleen de foundation gedaan. Met medelijden kijkt Jennifer me aan terwijl Melanie mijn make-up opnieuw doet terwijl Jennifer mijn haar doet. Melanie houdt mijn make-up gelukkig nog een beetje naturel. Maar toch meer dan dat ik normaal doe.

'Zo, klaar!' Trots kijkt ze me aan. Ik glimlach en bedank haar. Ze helpen me in de jurk terwijl mijn moeder bijna huilt. BIJNA!! '25 al.' Zucht ze. 'En binnenkort ook nog eens getrouwd.' Ik glimlach en probeer niet te huilen. 'Taylor kom je? Alex stuurt zo een leger op je af als je nu nog niet komt' lacht Chris aan de andere kant. Ik grinnik zacht en loop naar mijn vader toe.

Zachtjes drukt hij een kus op mijn voorhoofd. 'Mijn kleine meisje wordt een kleine grote meisje.' Lacht hij zacht. Ik grinnik en samen lopen we naar Alex toe. Mijn vader "geeft" me aan Alex en zegt nog waarschuwend:'Pas goed voor mijn dochter.' Alex knikt en kijkt glimlachend naar me.

De elder (A/N hoe noemde je het ook alweer? 😅 ik noem het maar even elder.) zegt nog heel veel dingen die me niet echt interesseert. 'Neemt u, Taylor Black (haar moeder is met Daan BLACK getrouwd dus daarom heet Taylor inplaats van white, black 😅 vergeten...) Alex Night als uw wettige echtgenoot?' 'Ja, ik wil.' 'Neemt u, Alex Night, Taylor black als uw wettige echtgenoot?' 'Helemaal ja.' Zachtjes lach ik. 'Dan verklaar ik u nu als man en vrouw. U mag de bruid kussen.'

Meteen drukt Alex zijn lippen op de mijne. Na de zoen hebben we nog gefeest en veel felicitatie's gekregen. 'En nu gaan we op onze reis. Onze spillen liggen al in het vliegtuig.' Ik knik en neem nog afscheid.

Alex en ik gaan op huwelijksreis naar New York!! En ik heb er super veel zin in!

Officieel geëindigd :( 😭😭😭😭😭 hierna komt nog ene dankwoord en dan... dan is het boek afgelopen 😭😭😭 tot zo bij het dankwoord 😭😭😭