mated with the enemy -voltooid-

Hoofdstuk 33

Stukje van het vorige hoofdstuk:
Luna ik ga het u vertellen, de de alpha is.. heeft... heeft het niet gehaald.' Wat?! Huilend, gillend, schreeuwen zit ik op de grond. 'Alex!! Waarom?!' Gil ik huilend. 'Rustig maar luna.' Fluistert de man en slaat zijn armen om me heen. Ik snik en val op de grond. Nu is mijn leven ook niks meer waard!
Hoofdstuk 33
Pov Taylor

Er zijn nu al 2 weken  voorbij, 2 weken zit ik hier al als een emotioneel wrak. 2 weken zit ik hier te hopen dat het een een of ander stomme grap is. Elke dag vertel ik hoeveel van hem houd, vertel ik hoe erg ik hem mis, vertel ik wat voor dingen we allemaal samen hebben meegemaakt, vertel ik dat ik niet zonder hem kan.

Na al die 2 weken heeft hij nog niks gezegd. En ze willen hem vandaag begraven, hoe zwaar het ook voor me gaat worden, ik moet verder, Alex zou niet willen dat ik me zelf opsluit en dood honger of iets anders.

Snikkend pak ik Alex' hand. 'Nou dat was het dan. Het spijt me. Door mij ben je er niet meer. Je bent zo jong! Het spijt me dat je door mij niet meer gelukkig kan leven. Het spijt me zo Alex. Ik hoop dat je daar boven trots, of nouja voor zover je trots kan zijn op me, kan toekijken. Ik houd zoveel van je! Meer dan alle sterren in het heelal, meer dan alle mensen op aarde bij elkaar, meer dan alle "ik houd van je's" die op deze wereld is gezegd, meer dan alle zuchten van mensen, meer dan alles op deze wereld bij elkaar! Ik zou je echt niet kwijt willen! Voor al het goud, diamanten, geld en geluk van de wereld niet! Ik kan alleen gelukkig zijn met jou! Alsjeblieft laat me niet alleen! Ik houd van je. Wacht daar boven op me ja? Ik beloof ik ben er snel, sneller dan je denkt.'

De tranen stromen over mijn wangen en vallen op de hand van Alex die ik vast heb. Zachtjes voel ik een kneepjes in mijn hand. Wacht wat?! Een kneepje!!? 'Alex! Alex je bent wakker? Open je ogen alsjeblieft.' Met veel geweld sla ik met mijn hand op het rode knopje.

Meteen komen er dokters naar binnen. 'Ik voelde een kneepje! Ik voelde een kneepje!' Roep ik. 'Sorry luna maar de alpha is dood. Ik denk dat u een beetje rust moet nemen.' 'Dus je denkt dat ik gek word? Nou, ik ben niet gek!' Grom ik.

De dokte deinst geschrokken achteruit. 'N-nee, z-zeker niet L-luna.' Ik grom en wijs naar Alex. 'Onderzoek hem.' Beveel ik. Trillend knikt hij en voelt aan zijn pols. 'D-dit k-kan niet! H-hij heeft N-nog een een hartslag?'

'Hij leeft nog!' Gil ik blij. Ik storm naar het bed toe en pak zijn hand vast. 'Komop Alex je bent sterk! Alsjeblieft open je ogen.' 'Luna kunt u buiten wachten? Ik wil nog wat testjes doen.' Ik grom en geef Alex nog een snel kusje. Alweer voel ik een zacht kneepje in mijn hand. 'Hij kneep weer!' Roep ik.

De dokter knikt. 'We zullen er na kijken.' Ik kijk nog even naar Alex en loop weg naar de gang. Daar zie ik Alex' familie en vrienden. 'Ben ik aan de beurt? En waarom gilde je? Is alles goed met Alex, voor zover het kan? Waarom rende net een groep dokters naar binnen?' Ratelt Melanie bezorgd.

'Alex leeft! Hij kneep 2 keer in mijn hand! Hij is niet dood!' Roep ik. 'Hij leeft!' Roepen ze in koor. Alex' moeder springt op en loopt naar me toe. 'Meisje toch, ik weet dat het moeilijk is, maar m-maar hij is al dood. Hij heeft geen hartslag meer.' Snikt ze. Ik schud mijn hoofd. Niet zij ook al!

'De dokter zei dat hij nog hartslag had!' 'Hij leeft nog? Dit...' maar meer hoor ik niet meer want mijn zicht word zwart.

'Hallo Taylor, het spijt me zo erg maar ik ben vergeten te zeggen. Als de extra kracht uitgewerkt is zal het net lijken alsof Alex dood is. Eigenlijk is hij dan ook aan beetje dood (A/N euhm oké? 😂 een beetje maar hoor.) sorry ik was het vergeten ik zag het nu pas. Sorry maar ik kan niet alles in de gaten houden. Maar als hij langer dan 1 maand "dood" is dan betekent het dat hij het echt niet gered heeft.' Ik knik. 'Duss... Alex leeft nog?' Ze knikt. 'Er is ene kans van wel maar aangezien de extra kracht nog niet onder de knie heeft kan het ook juist tegenwerken bij een gevecht.' 'Ik denk dat hij nog leeft. Hij heeft me 2 keer geknepen en heeft nog een hartslag.' Ze glimlacht. 'Hij is sterk. Ik denk dat je terug moet want ze zijn heel erg bezorgd om je.' Ik glimlach. 'Dankje.'

  'Taylor, Taylor! Je bent wakker! Je liet ons schrikken! Moet je wat eten? Of slapen? Of...' 'geen zorgen ik ben er achter gekomen dat Alex helemaal niet dood was. Hij had extra kracht voor zijn gevecht gekregen en daarna zou hij een tijdje "dood" zijn maar als hij het overleeft heeft wordt hij weer gewoon wakker.' Leg ik uit. Opgelucht hoor ik ze zuchten,

'Luna?' Vraagt een dokter. We staan op en bekogelen de dokte meteen met vragen. 'Rustig, de alpha is wakker en wilt u graag zien luna.' Ik knik en bedankt hem. Snel ren ik Alex's kamer binnen en zie hem op bed liggen. Hij ziet er nu zoveel gezonder uit dan toen hij "dood" was. Als ik niet beter wist zou ik denken dat hij gewoon gezond zou zijn.

'Babe! Je bent veilig!' Ik knik en snik. Bezorgd kijkt hij me aan. 'Kom hier lieverd.' Hij opent zijn armen en ik kruip in zijn armen. 'Rustig maar ik ben hier. Wil je me vertellen waarom de dokters me zo raar aankeken?' Ik veeg mijn tranen weg en knik. Langzaam vertel ik hem het hele verhaal. 'Dus ik ben 2 weken "dood" geweest?!' Vraagt hij verbaasd.

Hey, das een opluchting hè? Hij leeft nog! Ehb2014 je hebt het goed hij leeft nog ☺️ ik hoop dat jullie het leuk vonden en we komen ook steeds dichter bij het einde, nog een paar dingetjes en dan heb ik alles gehad wat ik in dit boek wou hebben. Jammer :(
Xxx
-vote
-comment
-follow