Donmuş Kalbimi Isıtır Mısın??

Bölüm-5-"Öpücük"

Hi Guys!!!

Aylar sonra karşınızdayız. Biraz düşündük ve kitaba devam etme kararı aldık ve bunu sizin ilginiz ile yorumlarınız sağladı. Kendinizi tebrik edebilirsiniz :D

Bölüm-5- "Öpücük"

Silinmiş anılar maziye saklanır. Her şeyden kaçar. Ama biz onu defalarca silsek de sonsuza dek orada izi kalır. Hani bir sayfaya yanlış bir şey yazarız ve onu silsekte hani kalemin bıraktığı hafif bir iz vardır işte silinmeye mahkum olan anılar o izlerde saklanır ve kaybolamaz.  Ya da bizim elimizden hani şu bir şeyi silemeyen ve batıran pelikan silgi vardır ya ondan var. Anıların üzerini silmeye çalışırız ama her şey daha kötü olur.

Bazen insalar her şeye sahip olan birinin mutluluğun en son noktasında olduğunu düşünür ama gerçek tam bir hüsran. Her şey olduğunu nereden bilebilirler ki? Belki maddi bir şeye ihtiyacımız yok peki manevi?

Bunun cevabına gelince susarlar. Eğer susacaksan asla konuşma! Bu en iyi şeydir. Saçma sapan ve milyonlarca kelimeyle cümleler kuran bir insana bakın. Onca büyük cümle kurar ama anlamı bir hiçtir. 

Benim her şeyim vardı. Büyük bir oteller zincirinin tek varisiyim. Maddi yönden hiç bir zaman sıkıntı çekmedim. İsteğim her şeye sahibim. Birçok insanın haylerinini süsleyen evlerim ve arabalarım var. Güzel bir kızım. Çoğu şeyi başarabilirim ama peki ya manevi olarak nasılım?

 Maneviyatın tek harfini bile yaşamayan biriyim ben. Ne kadar güçlü olsam da kabul etmesem de acınacak biriyim ben.  Ama bunları umursamıyan biriyim. Niye mi? 

Çünkü bunları umursayacak bir kalbim yok. Ben donmuş ve katılaşmış bir kalbe sahibim. Maneviyat umursayamayacak kendi halime düşmüş biriyim.

Kimden bu ihtiyacımı karşılamasını isteyebilirim ki hem? Ölen annemden mi? Yoksa Kalbi olmayan ve duygusuz babamdan mı? Yoksa sürtük olan ve midemi bulandıran  o kadından mı? Ona üvey anne demememi beklemeyin. O kadın sadece babamla parası için yatan bir sürtükten başka bir şey değil.

Ben haylleri olmayan biriyim. Ben sadece babamın çizdiği yolda ilerlemek zorunda olan. Aras kanının hakkını vermek zorunda olan biriyim. Bunlar bir yana tek bir hedefim var oda Ata Aras'ı yerle bir etmek. Elimden aldığı her şeyin bedelini bir bir ödeyecekti.

Annemin.

Çoçukluğumun.

Kuramadığım hayellerin.

Hissetmediğim duyguların.

Hayatımın.

Kalbimin.

Bunların bedelini son parasına kadar ödeyecekti belki o zaman kendimi avutabilirdim.

Arabanın camına yasladım başımı.okuldan çıkmış Alışveriş merkezine gidiyorduk. Şoför telefonla alışveriş merkezi müdürüne haber vermişti geleceğimi.yaklaşık 5 dk sonra vardık. İndim arabadan iner inmez kapıda mağazanın yüksek rütbeli çalışanlarını gördüm hepsi selam verdiler. Karşılık vermeden ilerledim. Müdür peşime takıldı arkadan da o diğer çalışan parçaları.

"Hoş geldiniz efendim. Şeref getirdiniz mağazamıza"

Etrafıma bakındım bir sürü düşük aseletsiz ve modaya tepki olarak doğmuş insanlar vardı. Ve bu beni sinirlendirmişti çünkü
Benim girdiğim mağaza nasıl böyle düşük insanlarla dolu olabilirdi.

"Müdür bey. Yolda gelirken geleceğim haber verilmemiş miydi?"

Müdür şaşkınca bana baktı. Ardından aceleyle konuştu.