Through The Portal

11. Bloemen en een mysterieuze melodie

Maria kwam binnen.
"Hier, ik heb wat zelfgemaakte ijsthee voor je. Voel je je al beter?"
" Ja hoor"
- Als er ooit iets met me was geweest -  Dacht ik sarcastisch. Ik nam het haar desondanks niet kwalijk. Het was gewoon echt irritant dat ik nu half mentaal gestoord leek.

Dankbaar nam ik het glas aan. Ik had aardig dorst gekregen. Langzaam begon ik de koude drank naar binnen te slurpen. 

"Het begint gelukkig al wat af te koelen buiten. Het is echt vreselijk warm weer." Ze glimlachte naar me, waarna kort daarna haar gezicht samentrok tot een frons "Shit! Ik moet de puntpaprikas nog uit de oven halen!'  We gaan over een kwartier eten. Kom je zo?"

'Ja, ik kom er aan.'
En weg was ze.

Ik voelde me raar. 
Misschien verbeelde ik het me wel gewoon, misschien was het wel een zonnesteek. Maar dan nog... het sloeg gewoon nergens op. Niemand word midden in de nacht wakker door een fluisterende deur. Er was vast een logische verklaring voor. 

Ik kon alleen maar niet bedenken wat. De ketting was gewoon raar, en dat met die deur zat me al helemaal niet lekker. Ik werd er chagrijnig van. 
Ik wilde die kamer binnen. Gewoon om zeker Ik te weten dat ik het had gedroomd. Daarbij was ik altijd al nieuwsgierig geweest, waarom ik er niet binnen mocht. privacy enzo, dat snap ik allemaal wel, maar dan nog. Als ze niks te verbergen heeft kan ik toch gewoon even kijken?
Ik wilde antwoorden. Wat voor diep duister geheim hield mijn tante verborgen? Misschien had ze wel een illegale gelddrukkerij waar ze kinderen uitbuitte.
-Het zou me eerlijk gezegd niet verbazen- 

Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zou het een keer proberen als mijn tante weg was, en dan nog moest ik heel voorzichtig zijn. Ik wilde er niet -
De deur ging geruisloos open.
'En wat denk jij dat je aan het doen bent?' vroeg mijn tante met een net te zoete glimlach.
Ik vloog zowat tegen het plafond, zo erg schrok ik. Nog voor ik iets had kunnen zeggen, ging ze al weer verder met haar juridische praatje. 

"Had je geen zin meer? Nou? Werd je een beetje moe? Arme schat. " Ze keek met neppe medelijden en hield haar hoofd een beetje schuin

"Nee Maria-"  probeerde ik haar geïrriteerd te onderbreken.
'lieverd, Het interesseert me vrij weinig." op haar gezicht stond een honingzoete glimlach, maar diep in haar ogen brandde koud vuur.

"Nu ik je heb toegelaten in mijn huis, en met liefde voor je zorg, verwacht ik natuurlijk dat je een nederige bijdrage levert, wat klusjes doet. De andere kinderen hebben er geen problemen mee, waarom jij wel? Het is alleen omdat de poets op vakantie is. 

Ik deed mijn mond open, maar kwam ook niet verder dan dat.

"Oh, dat herinnert me eraan.  De benedenverdieping heeft elke week vrijdag toch echt een grondige wasbeurt nodig.  Dat kan toch wel? liefje?' 

Ik beet op mijn tong. God, wat haatte ik dat woord.

Ze had het niet door, maar de glimlach begon steeds meer te vertrekken naar een pijnlijk ogende grijns. Het keek serieus niet gezond.

Ik ademde in en uit en probeerde mijn uiterste best te doen haar niet af te snauwen. Ik wist wat er gebeurde als ik mijn zelfbeheersing verloor. 

'Ja" siste ik.
'Heel mooi. Kom je dan weer naar beneden?" Een bespottend lachje verscheen op haar bepoederde gezicht. Met haar neus in de lucht schreed ze weg, Met een zachte klik ging de deur achter haar dicht. 
Wat was het toch een arrogant wicht. 

Ik liep de keuken binnen. "Moet ik helpen?"
Maria keek op van de tafel die ze aan het dekken was.
"Nee hoor, ik ben al bijna klaar." 

"fijn" antwoordde ik chagrijnig.