Through The Portal

9. een mysterieuze nacht

Ik werd wakker. Van een geluid, wat wist ik niet meer. Woelend en draaiend probeerde ik de slaap weer te vatten, in de hoop het slaperige gevoel weer op te pakken en weg te dommelen. Maar het lukte niet.

Chagerijnig en slaapdronken gooide ik mezelf op mijn zij. Ik was zo'n persoon die de slaap niet meer kon vatten als ik eenmaal wakker was. Hier had ik de pest in, Geloof me.

 Ik staarde in het duister. Het was koud, en ik kroop dieper onder de dekens. De muffe geur van het dekbed drong verder mijn neus binnen. Ik probeerde mijn gedachten op afstand te houden. Anders ging ik uren liggen denken. Langzaam voelde ik mijn ademhaling dieper en regelmatiger worden. Mijn ogen zakten dicht.

help ons

Mijn spieren trokken samen. Ik had iets gehoord.

gespannen spitste ik mijn oren. Droomde ik? Zonder een geluid te maken ging ik met de dekens als een cape om me heen recht overeind zitten.

Het  bleef een stil. Wat had ik gedacht, natuurlijk had ik gedroomd. Ik had nota bene wel vaker nachtmerries. Niks nieu-

Alsjeblieft, we hebben je nodig

Ik kromp ineen. Nee, nee ik was echt wakker. Mezelf knijpen hoefde niet. Ik hoorde het. Het was niet Nora of Amy, en zeker Damian niet. Niemand die ik kende. Het klonk ver weg, en toch alsof iemand het naast mijn oor fluisterde, met een rare echo. Rillingen kropen over mijn rug, een onbehaaglijk gevoel bekroop me, ondanks dat ik als een vlinder in een dekencocon ingepakt zat.

help ons

Doe normaal. Dit kan echt niet.

Waar ben je, we hebben je nodig... alsjeblieft

Ik kroop dieper onder de dekens. Stop!

help

Kort daarna volgde een snik. Mijn zintuigen stonden gespannen. Heb je wel eens van die beslissingen genomen, zonder te weten waarom? Gewoon je gevoel volgen zonder het eerst eens goed door te denken? Terwijl het vlak daarna misschien wel vreselijk dom leek?

Zo'n beslissing nam ik nu.

Ik stapte van mijn matras af. Mijn voeten plakten aan de koude houten vloer. Zonder geluid te maken schuifelde ik naar de deur. Ik luisterde scherp.

Alsjeblieft...

Het woorden ebden steeds verder weg, samen met het gevolgde gesnik. Het kwam duidelijk vanuit de gang. Krakend deed ik de deur open, mijn hart stond even stil door het schrille geluid.

help 

Bang was ik niet meer. Toch stroomde de adrenaline nog vollop door mijn aderen, en trilde ik als een gek. De stem klonk wanhopig, smekend. Ik wilde helpen. Ik moest helpen. Niemand verdiende het om zich zo te voelen. Niemand.

Schuifeld over het tapijt op de overloop, ging ik richting de verboden deur aan het einde van de gang. 

Ik stond voor de donkere deur. Onder de spleet door was het donker, er brandde geen licht. De stem was zo goed als weg. Vage flarden van gesnik waren nog te horen, maar ebden steeds verder weg, alsof het verder en verder werd weggevoerd door de golven van de zee.

Plotseling, een koude hand op mijn schouder, trok me terug. Ik schokte en knipperde met mijn ogen tegen het felle licht van een zaklantaarn.
vaag zag ik de contouren van Nora's gezicht. Ze pakte mijn hand, en begeleide me terug naar onze kamer.

"wat doe je?!" vroeg ik op geïrriteerde toon. 

Eenmaal in de kamer sloot ze de deur en deed ze het kaplampje op het nachtkastje aan.

"Ben je wakker?"

"Klaarwakker."

"Je was aan het slaapwandelen en je wilde de mevrouw haar studeerkamer ingaan. Ik kon je nog net op tijd terughalen." ze keek me wantrouwend aan.

"Ik sliep niet, Ik was wakker."

"Het leek vast heel echt, dat is altijd als je slaapwandelt." ze keek me aan. 

"Ik sliep niet."

"Waarom wilde je dan die kamer in?" Ze keek me sceptisch aan.

"Ik hoorde een stem. het klonk heel wanhopig en het kwam daar vandaan."

De woorden waren nog maar net mijn mond uit, toen ik realiseerde hoe dat geklonken moest hebben. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.

"Aha. Kom ga maar weer je bed in. Anders ben je morgen niet fit genoeg." Suste Nora.

In mezelf mopperend kroop ik weer onder de lakens. Ze bedoelde het goed, dat weet ik, maar het voelde alsof ik een kind was, en zij de moeder. 

Had ik gedroomd? Nee, nee ik was klaarwakker geweest.

Iets of iemand had hulp nodig, en zat in die kamer.

____________________________________

Een kort maar krachtig hoofdstuk. Ik leef weer, en ben weer aan het updaten jongensss whohooooooooooo

Groetjes lola♡