A Dwarf's Ambition : Η Αλλαγη.

κεφάλαιο 13: Στο σκοτάδι.

Το κεφάλι του πονούσε σαν μόλις να το είχε κοπανίσει πάνω σε τοίχο. 

Τα μάτια άνοιξαν μα φώς δεν είδαν, ήθελε να ξυπνήσει όμως δεν είχε λόγο, κι έτσι , τα μάτια ξαναέκλεισαν. 

"Νανε"  Ακούστηκε μία φωνή να λέει. "νάνε, είσαι ξύπνιος?"

Τα μάτια άνοιξαν μία ακόμη φορά . το σκοτάδι ήταν ακόμη εκεί, μα για κάποιο περίεργο λόγο, διέκρινε μία μορφή. Μια μικροσκοπική μορφή. Ενας άνδρας περίπου μισό μετρο, ίσως λιγότερο. 

Το όνομά του, Σαριμεν. 

-Σάριμεν: Αα.. είσαι ξύπνιος λοιπόν.

-Ντάηρον: ναι... είμαι. Που είμαστε?

-Σάριμεν: σε μία άμαξα... 

-Ντάηρον: τέλεια. Για πού αυτή τη φορά?

-Σάριμεν: κάτι άκουσα να λένε πως μας πηγαίνουν... στην "μεγάλη".

/Τα μάτια του Ντάηρον γούρλωσαν και η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά. ο Σάριμεν αναφερονταν στην πρωτεύουσα. /

-Ντάηρον: ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα...

-Σάριμεν : ελπίδα? να βρείς τους φίλους σου? εχουν περάσει τόσοι μήνες ...

Μια γλυκιά φωνή ακούστηκε. Ηταν μία γυναίκα, ανθρωπος του δάσους , με το όνομα Μαηντελα. 

-Μαηντελα: πριν απο 3 μήνες σε φέρανε. 3 μήνες ακριβώς. όπου και να πήγανε τους φίλους σου... μάλλον είναι αργά πλέον.

-Ντάηρον: ίσως.. ίσως είναι αργά... αν ήμουν πιό προσεκτικός τότε...

/Η άμαξα σταμάτησε. και άνοιξαν την πόρτα. τέσσερεις φρουροί με δόρατα μυτερά τους τραβολόγουσαν έξω. Τα χέρια τους ήταν δεμένα και τα πόδια τους σακατεμένα . με δυσκολία μπορουσαν να σταθούν και να βηματίσουν./

"Ντάηρον?" Ακουστηκε μια γνώριμη φωνή λιγο πιο δίπλα.

-Ντάηρον: Τάην!!φίλε μου! είσαι ζωντανός!! 

-Τάην: ζωντανος ναι... μα όχι για πολύ.

-Ντάηρον: θα είσαι φίλε! σίγουρα θα τους είσαι χρήσιμος! είσαι δυνατός πολύ.

-Τάην: .... αλλα μου λείπει ένα χέρι...

-Ντάηρον: Τι πράγμα? Τι σου κάνανε?

-Τάην: δεν θυμάσε? το έχασα εκείνη τη νύχτα...

-Ντάηρόν: .....λυπάμε....

-Τάην: να μήν λυπάσαι Ντάηρον. Αν είχαμε μείνει με τον Γκράμθαρ και τν Σαλάηναν αντί να τρέξουμε μπροστά, θα είχαμε γλιτώσει όντως, μα δεν ήσουν εσύ αυτός που διάλεξε να γίνει έτσι.