[FICBTS ; #KOOKMIN] #พระสนมปาร์ค (ชื่อชั่วคราว)

๖ | คำขอ

บทที่ ๖ คำขอ

จองอึนบียืนกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าบานประตูด้านนอก พระสนมเป็นคนตื่นแลเป็นฝ่ายเปิดห้องออกไปเจอนางเอง เขามองเด็กสาวอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่านางมองเลยเข้าไปแล้วจึงส่งเสียงร้องอย่างเข้าใจ ดูเหมือนเด็กรับใช้ของเขาจะกลัวชุงกุงมากทีเดียว เมื่อนางไม่เห็นท่านผู้นั้นอยู่ในห้องแล้วจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเสียจนพระสนมนึกขัน เขายังคงอยู่ในชุดผ้าลื่นสีหงชาดปิดปากหาวเดินไปห้องอาบน้ำโดยมีจองอึนบีซึ่งไปตระเตรียมผ้าใหม่เดินตามเข้ามา นางมีท่าทีใคร่รู้แต่ตัวเขามิกล่าวเล่าอันใดออกไป

"หน้าช่อมะปรางเช่นนี้ มิมีลูกของมันในสวนเราเลยรึ?"

ชวนคุยในขณะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ อบร่ำบุหงารำไปนางเป็นผู้สอนจองอึนบีแล้วจึงเอ่ยขอให้เน้นกลิ่นมะลิมากสักหน่อยยังคงหอมกรุ่น แม้ตอนสอนเด็กสาวจะยังงุนงงอยู่มากหากทำออกมาแล้วถือว่าดีเข้าขึ้นยอดเยี่ยม จึงไว้ใจให้นางทำต่อ ครั้นผู้รับใช้เคยถามแล้วได้ความว่าอ่านเจอในห้องหนังสือ หากว่ากันตามจริง...มันเป็นความเคยชินเสียมากกว่า ภพก่อนปาร์คจีมินชอบของเก่า หมายถึง— ความโบราณคร่ำครึที่ไม่ใคร่ถูกจริตผู้คนยุคใหม่ นั่นอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ผู้คนรอบตัวไม่อยากสุงสิงกับเขานัก

จองอึนบีนิ่งคิดไปแวบหนึ่งกับสิ่งที่พระสนมเอ่ย

"อ่า...หม่อมฉันคิดว่าพอจะมีเพคะ" นางเว้นจังหวะ

"ต้นด้านหลังตำหนักกำลังแข่งกันออกลูกงามเชียวเพคะ นานแล้วที่มิมีผู้ใดสนใจยามลูกล่วงหล่นหม่อมฉันยังนึกเสียดาย หากครานี้พระสนมอยากเสวยหรือเพคะ?"

นางกล่าวเล่าเสียงเรียบรื่น คล้อยหลังหันมาถามเขาด้วยแววตาตื่นเต้น คงคิดว่าเขาจะทำสิ่งแปลกใหม่อันใดให้ลองชิมอีกจึงอดแย้มยิ้มออกมามิได้