บทที่ ๗ ยุ่งเหยิง
แย่แล้วหรือไม่นะ...
สมองข้าแย่แล้วเป็นแน่...
...หรืออาจเป็น...หัวใจของข้า...
....
ม— ...มิเป็นเช่นนั้นหรอกน่า...
แต่...อา...ฟุ้งซ่านเสียแล้วสิ...
แปลกคนเสียจริงๆ อาจจะตัวนางเองที่แปลกหรือวังเซจากันแน่ที่แปลกไป ชั่วขณะปล่อยกายปล่อยใจให้ผ่อนคลายไปกับศานติรสสิ่งแวดล้อมชั่วกระพริบตา การนั่งดื่มชาร่วมกันท่ามกลางบรรยากาศอวลกลิ่นไอ— เช่นนั้นแล้วถึงชวนให้หวั่นในดวงหฤทัยเสียยิ่งกว่านอนร่วมเรือนกันทั้งคืนเสียอีก ครั้นได้มองรอยยิ้มอันตรายแต้มบนเรียวปากกระจับ...
ไม่
มองเห็นกาน้ำชาตรงหน้าอยู่ข้างถ้วย ยกขึ้นจิบแต่ละหนภาพท่านผู้นั้นที่อยู่ตรงข้ามกันกลับแวบเข้ามาทีราวต้องการกลั่นแกล้งกันจนถึงมโนสำนึกที่มิจางหายไป ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตากลมดุน่าค้นหาหรือจมูกโด่งอันรับกับริมฝีปากที่นานครั้งถึงขยับยกยิ้มสักหน หากรอยยิ้มที่ตรึงใจกลับเป็นรอยยิ้มที่นางไม่คิดชอบมันนักเพราะแรงเต้นระรัวในทรวงอก ภาพของแสงแดดอบอุ่นลอดส่องผ่านหมู่มวลแมกไม้ย้อมผิวขาวขององค์ชายให้เป็นสีนวลคล้ายสุริยันรังสรรค์ให้หล่อเหลาสมดั่งโอรสแห่งพระอาทิตย์
อา...ไม่เป็นตนเองเสียแล้ว คนเช่นเขาน่ะหรือ?
หยุดคะนึงถึงของท่านผู้นั้นเสียทีเถอะปาร์คจีมิน!!
ยามรับรู้ได้ว่าใบหน้าตนร้อนเสียจนแทบมอดไหม้แล้วคนงามถึงได้คลี่พัดสีม่วงดอกตะแบกออกแตะปลายจมูกอย่างคิดปกปิดซ่อนสีระเรื่อบนปรางค์แก้มตน โบกพัดเบาๆไล่ความอบอ้าวก่อนต้องสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของจองอึนบี
ESTÁS LEYENDO
[FICBTS ; #KOOKMIN] #พระสนมปาร์ค (ชื่อชั่วคราว)
Fanfic"เจ้าว่าอันใดนะ! มีพระสนมชายอยู่ที่จวนงั้นรึ!" เรื่องราวขององค์รัชทายาทและคนงามของเขา ❤️ ฟิคชิมลาง by.กล้วยไงคนเดิม *หมายเหตุ | ฟิคเรื่องนี้มีความไม่จริงอยู่มาก อ่านเพื่อความสนุกนะคะ <3 *ปล.อาจเกิดอาการตันจนไม่สามารถอัพต่อได้