[FICBTS ; #KOOKMIN] #พระสนมปาร์ค (ชื่อชั่วคราว)

๗ | ยุ่งเหยิง

บทที่ ๗ ยุ่งเหยิง

แย่แล้วหรือไม่นะ...

สมองข้าแย่แล้วเป็นแน่...

...หรืออาจเป็น...หัวใจของข้า...

....

ม— ...มิเป็นเช่นนั้นหรอกน่า...

แต่...อา...ฟุ้งซ่านเสียแล้วสิ...

แปลกคนเสียจริงๆ อาจจะตัวนางเองที่แปลกหรือวังเซจากันแน่ที่แปลกไป ชั่วขณะปล่อยกายปล่อยใจให้ผ่อนคลายไปกับศานติรสสิ่งแวดล้อมชั่วกระพริบตา การนั่งดื่มชาร่วมกันท่ามกลางบรรยากาศอวลกลิ่นไอ— เช่นนั้นแล้วถึงชวนให้หวั่นในดวงหฤทัยเสียยิ่งกว่านอนร่วมเรือนกันทั้งคืนเสียอีก ครั้นได้มองรอยยิ้มอันตรายแต้มบนเรียวปากกระจับ...

ไม่

มองเห็นกาน้ำชาตรงหน้าอยู่ข้างถ้วย ยกขึ้นจิบแต่ละหนภาพท่านผู้นั้นที่อยู่ตรงข้ามกันกลับแวบเข้ามาทีราวต้องการกลั่นแกล้งกันจนถึงมโนสำนึกที่มิจางหายไป ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตากลมดุน่าค้นหาหรือจมูกโด่งอันรับกับริมฝีปากที่นานครั้งถึงขยับยกยิ้มสักหน หากรอยยิ้มที่ตรึงใจกลับเป็นรอยยิ้มที่นางไม่คิดชอบมันนักเพราะแรงเต้นระรัวในทรวงอก ภาพของแสงแดดอบอุ่นลอดส่องผ่านหมู่มวลแมกไม้ย้อมผิวขาวขององค์ชายให้เป็นสีนวลคล้ายสุริยันรังสรรค์ให้หล่อเหลาสมดั่งโอรสแห่งพระอาทิตย์

อา...ไม่เป็นตนเองเสียแล้ว คนเช่นเขาน่ะหรือ?

หยุดคะนึงถึงของท่านผู้นั้นเสียทีเถอะปาร์คจีมิน!!

ยามรับรู้ได้ว่าใบหน้าตนร้อนเสียจนแทบมอดไหม้แล้วคนงามถึงได้คลี่พัดสีม่วงดอกตะแบกออกแตะปลายจมูกอย่างคิดปกปิดซ่อนสีระเรื่อบนปรางค์แก้มตน โบกพัดเบาๆไล่ความอบอ้าวก่อนต้องสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของจองอึนบี