[FICBTS ; #KOOKMIN] #พระสนมปาร์ค (ชื่อชั่วคราว)

๒ | ล่วงรู้

บทที่ ๒ ล่วงรู้

"หมอหลวงมาตรวจร่างกายแล้วเพคะพระสนม"

ครุ่นคิดเรื่องทั้งหมดเสียจนผลอยหลับไป สะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากนอกประตูไม้บานเลื่อนนั่น เป็นจองอึนบีคนสนิทเพียงคนเดียวแน่ กระพริบเปลือกตาถี่เพื่อปรับสภาพให้การมองเห็นเข้ากับบรรยากาศเวลาพลบค่ำ อาการปวดหนึบในหัวจางหายลงไปมาก ผินมองหน้าต่างที่เปิดกว้างไว้อย่างเชื่องช้าภาพของดวงอาทิตย์สาดแสงอมส้มก่อนลับขอบฟ้าสะท้อนความงดงามตามธรรมชาติในดวงตาแต่กลับต้องถอนหายใจ

นึกว่าจะได้กลับบ้านของตัวเองแล้วเสียอีก...

"พระสนมเพคะ!?"

จองอึนบีส่งเสียงร้องเรียกดังขึ้นอีกครั้ง ปลุกผู้ที่กำลังเหม่อลอยให้หลุดออกจากภวังค์ นางคงกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปอีก จึงได้เอ่ยอนุญาตพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงด้วยตนเอง

"เข้ามาได้แล้ว"

"ฉั— ข้าไม่เป็นอะไร อย่าส่งเสียงโหวกเหวกนักสิ"

เด็กสาวปรี่เข้ามาดูอาการเขาก่อนหมอหลวงเสียอีก หากพระสนมปาร์คจะมีสิ่งโชคดีในชีวิตอีกอย่างคงเป็นเด็กสาวในชุดฮันบกนี่สินะ

เขาอมยิ้มขำแม้ใบหน้าซีดเซียว อึนบีมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาทั้งยังมองเขาเหมือนเห็นผีอีกครั้ง ไม่น่าแปลกใจ ถ้าหากเขารู้ว่าพระสนมปาร์คไม่แย้มรอยยิ้มประดับบนใบหน้าอีกเลยนับจากเริ่มเข้ามาใช้ชีวิตในวังหลวง ทุกวันหากไม่มีความเฉยชาบนใบหน้าก็มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลเท่านั้น เรือนแห่งนี้หากไม่มีจองอึนบีและหมอหลวงผู้ซึ่งต้องเขามาตรวจอาการประชวรเป็นประจำแล้ว ก็หามีผู้ใดย่างกรายเข้ามาไม่ นานทีปีหนถึงได้ออกจากเรือนไปเข้าเฝ้าองค์กษัตริย์แต่กลับถูกเสียงคนติฉินนิทา เยาะเย้ย ถากถางเสียจนจิตใจอ่อนแอซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า...