Rest my Soul [✅]

03. Νιρβάνα

Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε και να σχολιάζετε😄
--🌹--

Τα χέρια του με μαεστρία καταφέρνουν να χαλαρώσουν τους ώμους μου, ενώ η μελωδική του φωνή είναι το καλύτερο φάρμακο που θα μπορούσα να ζητήσω αυτήν τη στιγμή.

Θέλω τόσα να του πω, να τον αγκαλιάσω σφιχτά, να τον ευχαριστήσω που απλά βρίσκεται εδώ τις φορές που χρειάζομαι τόσο πολύ κάποιον δίπλα μου, να με φωτίσει και να με ζεστάνει με το χαμόγελο του, όμως έχουμε αφήσει τη σιωπή να μιλά για μας.
Άλλοτε θα με ηρεμούσε και θα με βοηθούσε να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου, αλλά είναι τόσο βάναυσο να αφήνω αμέτρητα ερωτήματα να πλανώνται στις σκέψεις μου.
Ποιος είναι;
Πώς με βρήκε;
Γιατί με βοηθά;
Γιατί δε μιλά;

Η μόνη διέξοδος μού φαίνεται πως θα ήταν να τον ρωτήσω. Κι αν εκείνος δεν επιθυμεί να μου εξηγήσει; Κι αν ξαφνικά θελήσει να φύγει από δίπλα μου; Κι αν νιώσει πως τον πιέζω;

Έπιασε τη δεξιά μου παλάμη και την έκλεισε μέσα στις δυο δικές του. Ζεστασιά αμέσως με κατέκλυσε από το άγγιγμα του κι ένιωσα να θερμαίνονται τα μάγουλα μου, λες και με είχε ακουμπήσει ένας άγγελος.
Πρωτόγνωρο.

Δειλά δειλά σήκωσα το κεφάλι μου για να τον αντικρίσω και ήρθα αντιμέτωπη με το χαμόγελο που τόσο ποθούσα να μου χαρίσει. Ασυναίσθητα, τα χείλη μου σχημάτισαν κι εκείνα ένα, όμως ντρεπόμουν τόσο να το προσέξει κι αμέσως έσκυψα το κεφάλι μου για να κοιτώ πώς οι παλάμες του κρατούν τη δικιά μου με τόση απαλότητα και τρυφερότητα.

Είναι ένας άγνωστος.
Ένας αναγκαίος άγνωστος.

Είναι ο φύλακας άγγελός μου που πάντα παρακαλούσα να έχω;
Ή μήπως είναι πάλι μια φαντασίωση μου πλασμένη από απωθημένα;

Εκείνα τα απωθημένα που δε χάνουν ευκαιρία να κάνουν την εμφάνιση τους και να τρώνε με τρόπο αργό και βασανιστικό την ήδη πονεμένη ψυχή μου και το κουρασμένο πνεύμα μου.
Εκείνα τα απωθημένα που μάλλον ποτέ δε θα εξαφανιστούν αλλά θα συνεχίσουν να με στοιχειώνουν εφόρου ζωής.
Στερήσεις, κενά που εκλιπαρούν να συμπληρωθούν, για να μπορέσει ένα ακόμη μπουμπούκι να ανθίσει.

Ένα δάκρυ ξεκίνησε να κυλά στο μάγουλο μου, ωστόσο το χαμόγελο δεν έφυγε από τα άσπρα μου χείλια.
Θα μπορούσε κάποιος να το πει κατάντια· τις φορές, τις ελάχιστες φορές, που η ζωή μου προσφέρει ευτυχία, εγώ να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια...