Rest my Soul [✅]

09. Ταυτότητα

Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε και να σχολιάζετε😄
--🌹--

Η βεραμάν Bugatti της δεκαετίας του '30 σταμάτησε μπροστά από ένα παλιό ξύλινο σπίτι, ολόιδιο με εκείνα τα χειμερινά θέρετρα στις σκανδιναβικές χώρες που χάζευα στο άλμπουμ φωτογραφιών του Ζακ.
Διαθέτει όμως επιπλέον κι έναν περιποιημένο μικρό κήπο που απαρτίζεται κυρίως από άσπρες και κόκκινες τριανταφυλλιές καθώς και μαργαρίτες. Η μυρωδιά τους έντονη, διαπερνά τα τζάμια του αυτοκινήτου και τρυπά τα ρουθούνια μου.

"Μ'αρέσει. Μ'αρέσει πολύ!" ψιθύρισα και εισέπνευσα τον καθαρό αέρα γεμάτη ευχαρίστηση.

"Χαίρομαι αφάνταστα γι'αυτό κόρη μου! Μπορείς να το αποκαλείς σπίτι σου πια! Είναι το φτωχικό μας, αλλά νομίζω θα βολευτούμε οι τρεις μας." είπε δυνατά ο πατέρας μου και χαμογέλασε.

"Είναι υπέροχο! Απομακρυσμένο από την πόλη, στη μέση της εξοχής ξεχωρίζει...μπαμπά!" του απάντησα με ειλικρίνεια και μια μικρή δόση αθώας αμηχανίας. Πρώτη φορά πρόφερα αυτή τη λέξη απευθυνόμενη σε κάποιον συγκεκριμένο. Το πρόσωπο όμως και του ίδιου αγαλλιάστηκε.

"Έλα κορίτσι μου, πάμε να γνωρίσεις και τη μητέρα σου!" είπε και βγήκε από το αυτοκίνητο. Έσφιξα την τσάντα μου στον δεξιό μου ώμο και βγήκα γρήγορα με κατεύθυνση την πόρτα.

Στον πρώτο χτύπο άνοιξε μόνη της κι αφού δεν είδα κανέναν στο εσωτερικό προχώρησα μόνη μου διστακτικά.
Ένα μικρό χτισμένο με κόκκινα κεραμίδια τζάκι ξεχώριζε στη δεξιά γωνία του σπιτιού, ενώ στο κέντρο βρισκόταν ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι πάνω στο οποίο είχαν τοποθετηθεί αρκετά εδέσματα. Αυτό που μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή ήταν οι κορνιζαρισμένες φωτογραφίες πάνω του▫μια συγκεκριμένα, αυτή που έδειχνε ένα μωρό ντυμένο στα ροζ.

Έπιασα την κορνίζα στα χέρια μου κι άρχισα να την επεξεργάζομαι. Χάιδευα κάθε σπιθαμή της μέχρι που πρόσεξα εκείνο το σημάδι στο κούτελο του και τότε κατάλαβα.

Δυο δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια μου και δεν μπορούσα να πω με σιγουριά αν ήταν δάκρυα χαράς ή πικρίας. Χαράς καθώς ήμουν τουλάχιστον ένα πραγματικά όμορφο μωρό ή πικρίας λόγω των καλωδίων που ήταν συνδεδεμένα με διάφορα σημεία του σώματος μου.

"Κόρη μου;" μια σιγανή γυναικεία φωνή ακούστηκε από πίσω μου▫ ξαφνιάστηκα κι έτσι η κορνίζα γλίστρησε από τα χέρια μου και προσγειώθηκε άτσαλα στο ξύλινο δάπεδο, με αποτέλεσμα να ραγίσει το γυαλί.
Κακό σημάδι.