Rest my Soul [✅]

07. Λήθη

Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε και να σχολιάζετε😄
--🌹--

Η μυστικοπάθεια του με τάραξε και η εικόνα του να μου χαμογελάει πριν βγει από το δωμάτιο χαράχτηκε έντονα στο μυαλό μου. Οφείλω να ομολογήσω πως, παρόλο που συνήθως βρίσκω με ιδιαίτερη ευκολία τι υπαινίσσεται ο κάθε άνθρωπος, έχοντας ως κύριο όπλο την εκφραστικότητα των ματιών του, και μπορώ να τον ψυχολογώ, έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο Ζακ αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα προβληματιζόμουν έντονα και θα προσπαθούσα πάσει θυσία να βρω νόημα στα χθεσινοβραδινά λεγόμενά του, ωστόσο εκπνέει μια σιγουριά, πάνω στην οποία, όμως, δεν είμαι βέβαιη αν μπορώ να βασιστώ... Ίσως και να έχει κερδίσει την τυφλή εμπιστοσύνη μου, ωστόσο ο όρος "υποκρισία" ακόμη πλανάται στις σκέψεις μου, κάνοντάς με, όσο κι αν θέλω να τον πιστέψω, να μην ενθουσιάζομαι, όχι ακόμη τουλάχιστον.

Το καλύτερο είναι να περιμένω τη στιγμή που τα λόγια θα συνοδευτούν και από μια πράξη αξιόλογη, επισφραγίζοντας τα όσα έχουν προηγουμένως λεχθεί. Έτσι, τη στιγμή που θα διαψευθούν τα ειπωμένα, να μη νιώσω το χώμα να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, την ανασφάλεια να με κυριεύει.
Σωστά;

Οι αναξιόπιστοι, και ιδιαίτερα οι επίορκοι, άνθρωποι δεν είναι άξιοι συναναστροφών. Ο σημερινός κόσμος, στον οποίο κι εγώ συγκαταλέγομαι, προσπαθεί να βρει την ελπίδα που του λείπει από την καθημερινότητά του, ένα μικρό φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ωστόσο καταλήγει, εξαιτίας των συνθηκών που δημιουργούν όμοιοί του, να βλέπει και πάλι το ποτήρι άδειο, ούτε καν μισογεμάτο...

Συγκυρίες, ξένα πεπραγμένα δεν αφήνουν τα μπουμπούκια να ανθίσουν. Βλέπω παιδιά, γιατί παιδιά είναι, να αναλίσκονται από τις μαθητικές υποχρεώσεις τους, προσπαθώντας να είναι όλο και πιο παραγωγικοί μέρα με τη μέρα, αφήνοντας τα καλύτερα χρόνια να περνούν μπροστά από τα μάτια τους κι εκείνοι να μένουν αδρανείς. Να είναι υγιή και να μεγαλώνουν χωρίς να έχουν μάθει να πιστεύουν στις δυνάμεις τους, σε αυτά που μπορούν να πραγματοποιήσουν. Να μην έχουν όνειρα κι ελπίδες για το μέλλον, να λειτουργούν μηχανικά, να δουλεύουν ακατάπαυστα, σαν να είναι ρομπότ, και βγαίνοντας στον έξω κόσμο, να νιώθουν χαμένοι, αβοήθητοι, λες και τόσο καιρό ζούσαν κλεισμένα σε ένα νοσοκομείο, μακριά από τον πολιτισμό...

Δυο χτυπήματα στην πόρτα διέκοψαν βίαια τις σκέψεις μου.

"Μπορώ να περάσω;" με ρώτησε ευγενικά με την αγγελική φωνή του, ενώ το κεφάλι του με τα χρυσαφένια μαλλιά είχε ήδη ξεπροβάλει.