Jamie.✔

Vijfentwintig.

Jamie.

Alan heeft gezegd dat ik vandaag vrij mag rondlopen door het huis dus ga ik daar goed gebruik van maken. Ik loop naar de bank toe die voor een groot raam staat. Ik zit nu al een tijdje op de bank en ineens komt er een auto met volle vaart langs rijden. De auto is net langsgereden maar komt al snel weer in zijn achteruit terug rijden. De auto staat stil en de inzittende kijken even moeilijk naar binnen. De man die in de auto zit stapt uit en komt naar het huis lopen. Als ik wat beter kijk zie ik dat het Ashton is. Wacht het is Ashton hij komt me redden! Ik begin als een gek op het raam te kloppen in de hoop dat Ashton het hoort. Ashton kijkt op en ziet dat ik het ben. We proberen een beetje normaal te communiceren en uiteindelijk komt het erop neer dat ik naar de voordeur moet lopen en moet kijken of er ergens nog een sleutel ligt. Gelukkig ligt er in een la een reserve sleutel. ''ASHTON IK BEN ZO BLIJ DAT JE ME KOMT REDDEN.'' Ondertussen ren ik als een malloot naar Ashton toe en knuffel hem. Ashton lacht en knuffelt terug. 

Ashton en ik rijden de oprit op en ik sprint naar binnen waar ik mijn ouders een soort van dood voor zich uit zie staren. ''Mam? Pap?'' Mijn ouders kijken op en mijn moeder komt naar me toe lopen en kijkt me aan. ''Mijn meisje je bent terug.'' En trekt me in een knuffel. Ik loop naar mijn vader en ga voor hem zitten. ''Papa?'' ''I-ik dacht dat je nooit meer zou terugkomen.'' ''Maar hier ben ik niks aan de hand.''

Omdat ik weer terug ben gaan Papa, mama en ik samen uiteten. ''Ehm Jeem, weet je ook door wie je werd vastgehouden?'' Vraagt mijn moeder voorzichtig. ''Door ene Alan die je ooit een keer hebt afgewezen.'' Mijn moeder trekt wit weg. ''Mam gaat het? Pap is dit normaal?'' ''Misschien is het beter dat we eerder naar huis gaan.'' Zegt mijn vader.  We staan op, papa betaald en we lopen richting de auto. Vanaf dat moment gaat alles heel langzaam. Ik hoor een knal en zie papa neervallen op de grond. Ik draai me om en zie Alan staan. ''Misschien krijg ik nu de kans om je alsnog op te voeden'' Zegt Alan met een gemene grijns.

Mama en ik zitten te wachten in de wachtkamer van het ziekenhuis te wachten op een uitslag. ''Jullie mogen meekomen.'' Zegt een dokter. Mama en ik lopen mee en gaan op een stoel zitten.

'' Het spijt me om te zeggen. Maar Meneer Clifford heeft het niet gered.''

EINDE.

-------------------------------

Ja, spontaan einde. Ik had het zelf ook niet verwacht. Er komt geen vervolg maar nog wel een epiloog. Het spijt me heel erg voor het slechte einde. 

XOXO SAVANNAH GURL.