Moje przemyślenia

5

Jest już późno.

Ciemność ogarnęła już dawno horyzont.

Przez okno w pokoju wpada światło księżyca prosto na moje łóżko.

Nie mogę zasnąć.

Cały czas myślę o niej.

O tym jak bardzo ją kocham.

I o tym jak bardzo byłem głupi, że ją straciłem.

Po policzkach spływają mi strumienie łez.

Serce mnie boli jak nigdy dotąd.

Zdałem sobie sprawę ze swoich błędów.

W moich żyłach nie płynie już krew, ale żal i boleść.

Mam wrażenie jakbym się cały palił ze wstydu.

Łkam cicho i żałośnie.

Gdybym mógł cofnąć czas...

Zachowywałem się jak idiota.

Myślałem, że wszystko robię dobrze.

A tak naprawdę...

Coraz bardziej się od niej oddalałem.

Byłem już prawie na szczycie tej pięknej i niezdobytej jeszcze góry.

Lecz się potknąłem o jeden z kamieni.

I runąłem w przepaść.

Pomimo tego, że ten upadek mnie wiele kosztował.

Pomimo tego, że bolał mnie tak bardzo, iż ledwo podniosłem się z ziemi.

To mój wzrok cały czas sięga ku temu szczytowi.

I znów chciałbym spróbować.

Nie jestem już taki jaki byłem.

Upadek wiele mnie nauczył.

Lecz choć chciałbym zdobyć tę górę.

To nie wiem czy ona mi na to pozwoli...