PROMİSE(DİED)

BÜŞRA

Çalıştığım iş yerinden erkenden çıkmıştım. Nasılsa patronum sadece bana kızmıyordu. Nedenini bilmiyorum ama diğer çalışanlar istediği zaman işi bırakıp, gidemezken bir tek bana ses çıkartmıyordu. Hatta arada fazladan maaş bile veriyordu bana.

***

Büşra'yı aradım eve doğru yürürken. Üniversiteye başladığımız geçen seneden beri sevgiliydik.

Ben, o aradığında hemen telefonunu açsamda o hep geç açıyordu ve bu beni çileden çıkarıyordu. Telefonu beşinci çalışında açmıştı.

"Büşra? Nerdesin sen? Neden geç cevap veriyorsun?" diye bağırdım ona.

"Ahh." dedi nefes alarak. Koşmuş muydu? Sesli sesli nefes alıp veriyordu.

"Mustafa. Benim şimdi işim var hayatım. Sonra konuşalım mı?" dedi.

Bana bu şekilde açıklama yapması sinirlerimi beş katına çıkarmıştı.

"Büşra! Bana düzgün cevap ver! Her akşam saat dokuzda ne işin olabilir?" diye bağırdım tekrar. Sinirden kasılan çenemi hissedebiliyordum.

Bana cevap vermeden telefonu kapatmıştı. Sürekli aradım cevap vermesi için ama telefonunu kapatmıştı.

Berk ve Cem diye iki arkadaşımla beraber ev tutmuştuk. Üç kişi kalıyorduk. Moralimin bozuk olduğunu görünce "Bir sorun mu var?" dedi Berk.

Koltuğa oturdum. Başımı yere eğdim. "Büşra.Yine işi var." dedim sitem edercesine.

Berk ve Cem aynı anda birbirlerine bakmışlardı. Bir şey söylemek istiyor gibiydiler.

"Ne? Ne var oğlum?" dedim.

"Bak Mustafa. Söylemek belki bize düşmez. Sakın bizi yanlış falanda anlama. Ama ikimizde aynı şekilde düşünüyoruz."dedi Cem.

"Ne? Ne düşünüyorsunuz ikinizde?"

"Mustafa...Bu kız seni aldatıyor olmasın abi?"

Cem'in üzerine atlamıştım birden.
"Ne diyorsun lan sen?!!!" diye yakasından tuttum.

Berk bizi ayırdığında ise hemen o sinirle evden çıktım. Bu gece onlarla kalamazdım. Kalırsam büyük bir kavga çıkardı.

Karanlık sokakta yürürken aklıma sürekli o çirkin sözler geliyordu.
"Seni aldatıyor olmasın?"

İçime kuşku düşmüştü bir kere. Büşrayı aradım. Telefonu çalmasına rağmen sürekli meşgule alıyordu. Sinirle soludum.

Onun üç kızla beraber kaldığı evinin adresini biliyordum ama diğer kızlar rahatsız olmasın diye pek gitmezdim.
Ama bugün olanlar ciddi bir olaydı ve evine gittim.

Kapıyı isminin Sanem olduğunu bildiğim kız açmıştı.
"Mustafa?" dedi. Beni gördüğüne şaşırmıştı.

"Büşra'yı çağırır mısın?" dedim direkt.

Birkaç kez arkasına baktı. En sonunda sıkıntıyla "Evde değil şu anda." dedi.

"Nasıl evde değil?"diye sordum. Saat 22:47'de nerede olabilirdi?

"Imm.Şey.Yani şey." Sanem dudaklarını ısırmaya başlamıştı. Bana söyleyecek yalan düşünüyor olmalıydı.

"Tamam. Sorun değil. Söyleme geldiğimi." diyerek oradan uzaklaştım.

Parka gitmiştim. O geceyi parkta geçirdim. Büşra'nın beni aldatıyor olma ihtimali beynimi işgal ediyor, ondan tiksinmemi sağlıyordu.

Sabah oturduğum banktan kalktım ve eve gittim. Üzerimi değiştirip üniversiteye doğru yürüdüm. Büşra ile yarı yolda buluşur ve beraber giderdik genellikle ama bu sefer tek başıma gitmiştim. Yol boyunca beni aramıştı ve açmamıştım.