Başkalarının acı çekmesinden zevk alan bir sadist. Peki bu sadistin ruhunun tonunu açabilecek biri çıkacak mı karşısına. Tüm tehlikeli yollarda onunla beraber gidebilecek bir kız. İşkence dolu dakikalar. Can yakan bağırtılar. Ve aşk?
Kızmıyorum artık kendime. Mutluyum böyle. Canım yanmak istiyor ama yanmaktan kaçıyor. Ne değişik dimi? Aşk varmı harbiden. Kaldı mı öyle birşey. Bilmiyorum. Kim mutlu olmuşki anlık bi heves bana göre aşk gereksiz bi duygu. Acı var acı. Herşeyin acısını çekiyoruz. En gerçekçi duygu. Kimse sevemez zaten öyle sonsuza kadar. Herkes sözde sever. Biri gelir girer hayatına alışırsın gider. Kural budur.
Akşam olmuştu. İçim bi karamsardı. Yada düzeltiyim içim yine karamsardı.
Mutluluk bana göre değil. Yere tükürsem rüzgar geri döner tükürüğüm yüzüme yapışır öyle bi şans. Mutlu olmakta istemiyorum aslında. Şimdi kimsenin elimden alabilcek birşeyi yok. Ama....ama eğer mutlu olursam mutluluğumu elimden alırlar. Buna eminim.
Mutfağa doğru ilerleyip dolabı açtım. İçinden birşeyler çıkardım. Biraz atıştırmam lazımdı.
Düşünüyorum bazen annem bilse korurmuydu beni o adama karşı. Anlatsam inanırmıydı.Ya da o adamı mı korurdu bana karşı bilmiyorum.
Burdan bakınca salak saf bi kıza benzesemde, değilim ben. Erkeklerin masumiyetine karşı aşık olduğu kızlardan değilim. Masumsam bile göstermem kimseye. İnsanlar çıkarcı. Bi poşet gibi kullanıp bi köşeye atıyorlar. İyi niyetimi içimde tuttum. Annem küçükken böyle derdi. ''Mutlu olman için güçlü kalman lazım.''
''Güçlü durdum anne. Ama mutlu olamıyorum. Her defasında hayat bana takıyo çelmesini. Yardım et anne. Tutunucak dalım kalmadı. Düştüğümde kendim kalkmaktan yoruldum. Kimse tutmadı anne elimden kimse tutmadı.'' Ağlaya ağlaya döktüm kelimeleri ağzımdan. Hıçkırıklarımda boğulurken. Hayat bana yine oyununu oynarken. Ve yine savunmasızım ben.
Ben önceden sadece kırılan oyuncağıma ağlardım. Nerden bilebilirdim ki bu küçük kızın kalbini yapboza çevirebilceklerini. Kendimi severdim önceden ben. Çok severdim. Güzeldim güzelliğimi farkındaydım. Günler geçti. Güzelliğim gitmedi hala bende korundu. Ama benim ailem gitti. Ve ben artık kendimi güçsüz bi kız olarak kabullendim. Ama hep güçlü durmaya çalıştım. Dışarıya yansıtmadığım fırtınalarım içimde koptu.
Okula gitmeme yarım saat vardı. Hemen yukarı çıkıp üzerimi giyinmek için dolabı açtım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Altıma mavi bir şort giyip üzerime göbeği açık kazağımı geçirdim. Bugün böyle giymek istedim ve böyle giyindim.Hadi Selen güçlü olma zamanı. Bacağımdaki izleri ve belimdeki izleri bi şekilde kapatmıştım hafif belli oluyordu ama çok değildi.
Ayakkabılarımıda ayağıma geçirip çıktım evden.
10 15 dakka sonra okulun önündeydim. Hızlıca sınıfa girdim. Sınıfta sadece 5 6 kişi vardı hepsi erkek ve bi gruptu galiba. Önce çantamı bırakıp çıkarım bende o zaman. Çantamı sıraya bıraktım ve tam çıkacakken birisi kolumu tuttu. 'Ne var' dercesine ona baktığımda ise gülmekle yetindi.
