Chapter 11

8 1 0
                                    

Jainah Vier Austria

After what happened in the classroom, we decided to eat at the cafeteria. I realized they are fun to be with. They don't run out of topics kaya hindi rin matapos tapos ang usapan.

When we reached the cafeteria ay agad kaming naupo sa bakanteng upuan. I was a bit uneasy when the cafeteria full of noisy students suddenly became quiet. They all looked at us as if we're some kind of a rare sight. I noticed that my classmates didn't looked affected at all and they all seem to not give a fck about it so I decided not to mind the silence, too. Hindi ko lang alam kung bakit maraming studyante samantalang hindi pa naman tapos ang first subject.

Sabagay, hindi ko naman alam kung anong schedule ng mga subjects nila.

Pero ilang segundo lang matapos ang katahimikan ay nagsimula nang magbulung-bulungan ang mga studyante. Rinig ko pa na kami ang pinag-uusapan ng mga ito. May mga positive side comments at may iilang negative na patungkol sa akin.

"Omygosh nandito ang Emerald!"

"Diba oorder na lang dapat sila ng gusto nilang kainin? Bakit kaya sila nagpunta rito?"

"Baka naman wala yung prof. nila gaya ng sa atin? wag lokaloka gurl"

"Bago nila yan? She's pretty"

"Bakit nasa Emerald yan? E mukha namang weak"

"She's ugly"

"Sabihin mo inggit ka lang"

And many more na ayaw ko nang i-narrate pa. They're worthless anyway. Mahihina na nga, akala mo pa kung sinong malakas kung makainsulto. Pero bet ko yung nagsabing pretty ako. Duh, maliit na bagay.

I was about to go to the counter para umorder when Hershey held my hand to stop me.

"Stop right there. We're going to play a game. Ang matalo, sya ang oorder" she smiled wickedly.

"Come on Hershey. We're hungry. Pupuwede namang kami nalang ni Aaron ang oorder", agad na reklamo ni Colai. Hershey just rolled her eyes and gave him a deadly look that made him shut up.

"You guys are no fun! Simple lang naman ang game natin eh!", buwelta ni Hershey.

"Tsk. Just make it quick", nakabusangot na umupo pabalik si Colai sa upuan nya na nakapagpahagikhik kay Aaron samantalang tahimik lamang na nakamasid si Caleb.

I wonder what's with him though. The way he stared at me earlier sent shivers down my spine. It also gave me goosebumps. He stared at me like he was trying to read my whole life and it scared the shit out of me.

"So, ang mechanics ng game ay simple lang". Naglabas sya ng isang pirasong chopstick na hindi ko alam kung saan nya nakuba at tinusok tusok nya ang mesa sa pagitan ng mga daliri nya. Pabilis nang pabilis.

I gasped.

"Hershey! baka matusok mo ang daliri mo!" shit.

Nginitian lamang nya ako at saka tumigil sa ginagawa.

"Then you should not let that happen", nilapag nya sa mesa ang isang maliit na timer. "Kapag lumagpas ang 30 seconds at hindi parin natutusok ang daliri mo, then ligtas ka. But, kung sa loob ng thirty seconds na yan eh matusok mo ang daliri mo, automatic ikaw na ang oorder ng pagkain. So game?"

Hinagis nya kay Aaron ang chopstick."Ikaw muna".

Ngumisi lamang si Aaron at naghanda na. "Ready, set, go!", the moment Hershey pushed the timer's button ay nagsimula narin si Aaron.

Enlecia AcademyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon