Zakonnica

Dzieciństwo

W całej katolickiej szkole podstawowej imienia św Wojciecha rozległ się dzwonek na przerwę. 

Ze wszystkich klas wypadły rozwrzeszczane dzieci i zaczęły wesoło biegać po korytarzu, aby zaczerpnąć choć małą odrobinkę złudnego poczucia wolności. Ze wszystkich z wyjątkiem klasy o numerze 37. Ooo tak ta sala zawsze wzbudzała grozę w uczniach, to właśnie w tej sali uczyła (choć myślę że terroryzowała to lepsze wyrażenie) katechetka imieniem Katarzyna. To właśnie ona była odpowiedzialna za tak naganną reputacje feralnej sali 37. Pani Kasia z całej siły starała się by życie jej uczniów zamieniło się w piekło. Do jej codziennych obowiązków należało nauczanie języka polskiego. Licznym humanistom mogłoby się zdawać iż nie ma nic strasznego w tym przedmiocie, w końcu nie jest to matematyka. Ale wystarczyło aby jakiś niedoinformowany uczeń w jednym z wypracowań nieświadomie zaprzeczył idei kreacjonizmu aby pani katechetka wzięła go do końca nauczania pod szczególną ,,opiekę''. I to właśnie wydarzyło się z nowo przybyłą do szkoły Anną. Niewysoka dziewczynka o jasno-bladej skórze i czarnych włosach. Już w pierwszym tygodniu nowego roku szkolnego została uznana za wcielenie zła i zepsucia, z którym bezwzględnie trzeba walczyć. Anna trafiła do szkoły katolickiej z internatem za sprawą swojej macochy, która chciała pozbyć się z jej z domu. Wszystko ma swój powód nawet wygnanie Anny z rodzinnego domu spowodowane było licznymi pyskówkami, kierowanymi pod adresem swojej nowej mamy. Jedno trzeba przyznać dziewczynce iż jej zdolności do doskonałej riposty są niezaprzeczalne. Tak więc już na pierwszej lekcji z panią Kasią nie było łatwo utrzymać język za zębami. I w końcu się stało Anna nie wytrzymała dłużej tego pierdolenia oświeconej pani magister, która jedyne co potrafi robić to wyzywać uczniów i recytować na pamięć wkłuwane cytaty z Biblii, które opowiadają o tym jak wszystkich niewiernych dosięgnie kara boska. Wykrzyczała nauczycielce wprost, to co o niej myśli. Całe zajście zakończyło się na dosyć nieprzyjemnej wizycie u pani dyrektor, oraz miesiącu spędzonym na lekcjach dodatkowych u pani Katarzyny.

Anna mimo ciągłych zagrożeń z języka polskiego, skończyła szkołę z wyróżnieniem. Stało się to częściowo za sprawą jej znajomych, którzy jak tylko mogli unikali dziewczynki (przez co nawet nie próbowali namawiać jej na wspólne picie alkoholu). W końcu kto by polubił wiecznie zamyślonego kujona z nosem w jakiejś książce, której tematyką było to czy William Shakespeare był najwybitniejszym dramatopisarzem wszech czasów.  Sami rozumiecie, że w szkole nie było łatwo. Ale jednak to przeżyła. Kiedy odbierała świadectwo z rąk samej pani dyrektor rozpierała ją wielka duma. Nie chciała jednak dać po sobie tego poznać dlatego ukryła twarz za pięknie ozdobionym kawałkiem papieru na którym zostały wypisane jej dane i to że ukończyła ona naukę w tak prestiżowej  placówce.Niestety idąc tak wpatrzona w piękne kaligraficzne litery nie zauważyła, że chłopak z równoległej klasy podstawił jej nogę. Anna upadła tak niefortunnie, że złamała rękę, i całe nadchodzące wakacje spędziła na czytaniu. Podobna sytuacja była na wszystkich szczeblach jej nauczania: podstawówka, liceum, studia- oczywiście religioznawstwo. Po ukończeniu uczelni wyższej nie zawahała się nawet na chwilę, miała jasno sprecyzowany plan tego co ma ze sobą dalej robić. Wstąpiła do zakonu.