also elves need love || NL • Legolas

017• Een onverwachte ontmoeting

Joeeee daar ben ik weer. Ik bereid jullie alvast voor dit hoofdstuk word kneiter lang. Hij heeft 3579 woorden en meestal heb ik hoofdstukken van ongeveer 1500 woorden dus moet je nagaan. Het kan zijn dat het hoofdstuk een beetje saai is, ik zal je wel aanraden om even het einde te lezen zodat je weet wat er aan de hand is voordat het volgende hoofdstuk online komt. Het kan zijn dat er nog een paar spelfouten in zitten of dat er een paar zinnen niet helemaal lekker lopen, laat mij dat dan even weten dan pas ik het gelijk aan!
Veel lees plezier en tot het volgende hoofdstuk X

Gandalf's staf zorgde ervoor dat er een zwak licht de gang verlichtte. Het was niet sterk genoeg om een meer dan een meter voor je uit te kunnen zien, het enige wat wij zagen was dat wat recht voor ons was. En dat was niks, het leek wel alsof er nooit een einde kwam aan deze gang. Ik zorgde ervoor dat ik vlak bij Gandalf bleef, ook al gaf zijn staf niet veel licht was het toch meer dan het duister waarin Legolas en Aragorn liepen. Zij sloten de rij en liepen dus achteraan, voor hen liepen de hobbits, in het midden liep Boromir en achter mij liep Gimli. Ik had zo het vermoeden dat hij ook niet echt op het donker gesteld was. Ik draaide met mijn duim aan de ring die ik om mijn middelvinger droeg, iets wat ik altijd deed als ik zenuwachtig was. Ik hoopte dat er gauw een einde kwam aan deze lange gang, we liepen voor mijn gevoel nu al dagen door deze gang. Waarschijnlijk waren het maar een paar dagen maar zo voelde het niet. Ook de hobbits waren er klaar mee. Er kwam geroezemoes van achter en af en toe ving ik een paar woorden op.
'Hoe lang gaat het nog duren?', 'zijn we er nou nog niet uit' en 'volgens mij zien we het licht nooit meer'.

Gandalf reageerde niet en liep stug door. Na wat als eeuwen voelde zag ik eindelijk licht aan het einde van de gang.
'Jongens ik denk dat we er bijna zijn!'. Ik voelde me gelijk een stuk beter en begon flink door te lopen. En inderdaad, langzaam maar zeker werd de gang meer verlicht en kon je nu ook echt het einde van de gang zien. Ik liep Gandalf voorbij en stapte als eerste de gang uit. Ik haalde diep adem en liet de schone frisse lucht mijn longen in stromen. De rest kwam nu ook de gang uit. De hobbits keken opgelucht en ook Gimli leek een stuk minder gespannen.

'Het lijkt mij een goed idee dat wij nu even rusten en daarna onze weg verder voortzetten. We zijn nu ongeveer op de helft. Ik denk dat we het ergste gehad hebben' zei Gandalf voordat hij op een steen zakte en het zweet van zijn voorhoofd veegde. Boromir ging naast de oude man zitten en bood hem wat drinken en eten aan.
'Voor de gene die willen slapen, ik houd de wacht wel' bood ik aan voordat ik ging zitten. Nu ik me weer in een open en lichte ruimte bevond had ik weer nieuwe energie gekregen. Slapen deed ik wel als we heelhuids uit deze mijn waren gekomen.

'Je hebt wat?' Legolas' verontwaardigde stem kwam boven de stemmen van de rest uit. Hij stond hoofdschuddend bij Merry en Pippin. Frodo keek het drietal vanaf de andere kant grijnzend aan. 'Een hap is genoeg om de maag van een volwassenen te vullen Pippin', Legolas hield een leeg Lembas blad vast. 'Jij hebt er net in vijf minuutjes vier naar binnen gewerkt'. Pippin haalde zijn schouders op, 'hobbits moeten goed eten'. Merry knikte bevestigend en nam zelf ook een hap van het brood. Legolas keek het tweetal aan alsof ze hun verstand waren verloren en kwam mijn kant op. 'Ik heb het genootschap nodig van een andere elf' zei hij voordat hij naast mij ging zitten. Ik grinnikte, 'doe vooral geen moeite om die hobbits te begrijpen. Je hebt normale hobbits en je hebt Merry en Pippin. Alles wat eetbaar is in gevaar in de buurt van die twee'. Legolas schoot in de lach, 'je hebt helemaal gelijk'.

Het werd even stil maar toen begon Legolas toch over het onderwerp waar ik liever niet over wilde praten.
'Hoe deed je dat..' hij dacht even na, 'ding.. bij het water. Ik heb nog nooit gezien dat een elf zoiets kan'. Ik zuchtte en staarde naar mijn handen. Ik draaide aan mijn ring en bedacht hoe ik dit het beste kon zeggen. Het moeilijke was alleen dat er geen goede manier was om dit te vertellen omdat ik zelf ook niet wist hoe het werkte. 'Als je het niet wil zeggen is het ook niet erg. Ik dacht alleen als Aragorn het weet wil je het misschien ook wel aan mij vertellen' Legolas keek mij even aan. In zijn ogen zag ik een kleine teleurstelling, hij dacht dat ik hem niet vertrouwde. Ik schudde mijn hoofd, 'zo zit het helemaal niet' zei ik snel. Legolas' ogen lichtten op. 'Het is alleen dat ik zelf ook niet weet hoe dit kan. Vroeger kon ik dit nooit, toen verscheen mijn moeder ineens en kon ik het wel. Het is voor mij even verwarrend als voor jullie allemaal denk ik'. Ik keek Legolas een beetje nerveus aan maar hij glimlachte warm naar mij. 'Wanneer dit allemaal over is moet je maar een keertje langskomen in Mirkwood. Mijn vader heeft zo veel boeken. Daar moet vast wel wat tussen zitten waardoor je die krachten wat beter gaat begrijpen .
Ik glimlachte dankbaar naar Legolas. 'Dat lijkt me leuk'.