Dahlia Mevsimi

Posta Kutusu

  Kapıyı defalarca çalmamıza rağmen kapı açılmıyordu. Ben burada olmayı ta en baştan beri istemediğim için merdivenlere oturmuş Winona'nın pes etmesini bekliyordum. Sonunda sevinç dolu bir çığlık tırmaladı kulaklarımı, arkamı döndüğümde Winona posta kutusuna doğru ilerliyordu.

       Şaşkınlıkla hemen ayağa fırladım ve yanına koştum. Ne kadar engellemeye çalışsam da Winona kutunun içindeki mektuplara erişmek için debeleniyordu. Anahtar olmadığı için tabi ki alamayacaktı. Bu sırada Winona da pes etmiş olacaktı ki çantasını kurcalıyordu. Ben etrafı gözetlemekle meşguldüm -her ne kadar istemesem de Winona buna mecbur etmişti-. Birden ikinci bir çığlık yerimden şıçratmıştı beni:

"Buldum!"

       Ne yapmaya çalıştığını anlayamamıştım Winona'nın? Çantasından çıkardığı çilekli sakızını -çantasından eksik etmezdi- ağzına atmıştı. Çünkü sakız çiğnemenin tam vakti ve yeri değil mi Winona? Sakızını hızlı bir şekilde çiğnerken gözleri yerde bir şeyler arıyordu. Sonunda bir yere odaklanmıştı, o tarafa doğru gitti. Eğildi ve eline çubuğa benzeyen bir dal aldı. Posta kutusunun yanına geldi. 

    Sakızını çıkardı ve dalın bi ucuna yapıştırdı, iğrençsin Winona. Ne yapmaya çalıştığını anlamıştım. Seçtiği dal yeterince ince olduğu için posta kutusunun aralığından uzattı. Yukarı aşağı oynattı ve sonunda kendinden emin bir tavırla dalı geri çekti. İğrençti kabul ama işe yaramıştı sonuçta. Sakızdan ayırdığı zarfı aldı ve sinsice gülümseyerek açtı. Ne kadar bunun yanlış olduğunu bilsem de meraktan ölüyordum. Yani merak 3. kez şampiyondu...

      Winona yanına gitmemi beklemeden zarfı okuyama başlamıştı. Gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Yanına gitmiştim ama mektubu görebileceğimden yukarıda tutuyordu. Gözleri kağıdın üzerinde su gibi kayarken ağzından sadece şu iki kelime çıkmıştı;

“GERÇEK OLAMAZ!”