sevmek, taehyung için her ne kadar güzel çizemediğine inansa da çizmeyi, yeşil içinse yazmayı bir hayli kolay kılıyormuş. taehyung'u düşünmek bile zihninde kusursuzluğu tanımlayacak milyonlarca kelime oluşturuyor, ve tek yapması gereken kağıda geçirmek oluyormuş.
onu sevmek, büyüleyiciymiş.
aynı onu öpmek,
ona sarılmak
ve onun yumuşak sesinden 'seni seviyorum' cümlesini duymak gibi. taehyung'la ilgili her şey yeşilin başını döndürüyormuş ve bu sevgi ince bedenine fazla geliyormuş. bazen çelimsiz bacakları bütün bu aşkı taşıyamayacağını hissediyor, düşecek gibi oluyormuş.
lâkin yeşil düşmekten korkmuyormuş.
düşerken sevdiğini de kendisiyle beraber çekmekten korkuyormuş.
"yoongi!" yeşil gözlerini biraz ötesindeki kelebeğin peşinden koşan sevdiğine çevirmiş. yüzündeki gülümseme o kadar masum ve güzelmiş ki, ona sonsuza dek sıkıca sarılma isteğini arttırıyormuş. "bak elime kondu! yah baksana!"
taehyung elini havaya kaldırmış bir şekilde yeşile seslenirken fazlasıyla heyecanlı hissediyormuş. kelebekler çocukluğundan beri ilgisini çekermiş ve elinde bir tanesini tutuyor olmak içindeki küçük çocuğu ortaya çıkarması için yeterliymiş.
yeşil ise taehyung'un bu heyecanına zıt olarak yavaş adımlarla yanına ilerliyor, çocuk da kelebeğin elinden uçacağı korkusuyla elini hareket ettiremiyormuş.
yeşil sevdiğinin yanına ulaştığında,
kelebek uçmuş.
kelebek uçmuş, yeşil suratı asılmış çocuğu kendine çekerken alınlarını birbirine yaslamış.
kelebek uçmuş, taehyung'un içini bu sefer başka ve tanımlanamayan bir heyecan kaplamış.
ve kelebek uçmuş, yeşil şimdiye kadarkilerin arasında en anlamlı ve duygulu öpücüğü sevdiğinin dudaklarına bahşetmiş.
içindeki sevgi yorgun bedenine fazla gelmiş,
ve yeşil düşmüş.
