açık mavi duvarları acemice çizilen resimlerden oluşan sayfalar süslerken kim taehyung yine düşünüyormuş.
o gün gördüğü ve o olduğuna emin olduğu çocuğu düşünüyormuş.
yeşili düşünüyormuş.
yeşili gördüğü an emin olmuş taehyung. o, taehyung'un aşık olduğu kelimelerin yazarı, incilerinin nedeni olan duyguların taşıyıcısıymış.
yeşil ise bu sırada her şeyin üstüne geldiğini hissediyor, yolun sonunu görebilmek için ufak bir aydınlık arıyormuş. yazmaya korkuyormuş artık, çünkü yazdıkça daha da büyüyormuş içindeki karamsarlık.
diğer gün kim taehyung ilk kez okula gitme isteğiyle uyanmış yeşilin süslediği uykusundan. onu görebilecek olabilme düşüncesiyle kalbi tekliyor, saçma bir gülümseme yayılıyormuş yüzüne.
gitmiş,
ve görmüş yeşili.
tek fark, bu sefer yeşil de görmüş ona hayranlıkla bakan genci.
uzun süre bakmışlar birbirlerine. insanlar geçmiş, kim bilir yapraklar kaçıncı yapraklarını dökmüş. rüzgar eserek küçük kız çocuğunun saçlarını havalandırmış, minik bir kedi yavrusu yapraklarını kaybeden ağaca tırmanmış.
taehyung'un kalbini durdurmaya yetecek bu süre zarfında gözlerini ilk kaçıran yeşil olmuş.
tabii gözlerini kaçırdığında bir de ne görsün, kim taehyung'un açık kalmış çantasında bir zamanlar en büyük yoldaşı olan defterin sayfaları.
yeşil şaşırmış, içi özlemle kavrulurken yumruklarını sıkmış.
yeşil şaşırmış, taehyung karşısındaki gencin sayfaları fark ettiğini anladığında korkuyla çantasının fermuarını çekmiş.
ve yeşil şaşırmış, kim taehyung sayfaların elinden alınabileceği korkusuyla hızla orayı terk etmiş.
