2 Years, 5 Months, 17 Days Left

Chapter 1

AZURA POV'S

"You only have 2 years, 5 months and 17 days left"

Litiral na nanlaki ang mata ko at parang tumigil ang mundo ko dahil sa sinabi ng doctor .

"H-ow?  No!  H-hindi yan to-too pl-ease t-tell m-me it's not true"-naiiyak na sabi ko sa doctor na kaharap ko ngayon. ramdam ko ang pagyakap ng dalawang braso ng ina ko sa akin. She's also crying because of it.

" I'm sorry Ms. Anderson, Isa lang ang mapapayo ko sa case mo. Kailangan mong magpakatatag at wag kang panghinaan ng loob. Marami na akong na incounter na sakit na katulad ng sayo at im sorry to say this  na out of 10 people  may possibility na 1 Tao lang ang makaligtas. Hindi Biro ang magkaraon ng cardiomyopathies"

"S-so y-you mean may tanin na ang buhay ko? "- napatayo ako dahil sa frustration. Paano na nagyari na nagkaraon ako ng sakit.

I'm perfectly fine. Araw araw ako nag e-exercise  at kumakain ng healthy foods, paano ako nagkaroon ng sakit  sa puso?

naramdaman kong sumikip ang dibdib ko. Ito na naman nahihirapan na naman akong huminga. tinignan ko si mama at bakas sa mukha niya ang pag-alala habang nakatingin sa akin.

"D-enise ! Baby are you okay? "-rinig kong tanong ni niya, napaluhod ako bigla habang hinahabol ko ang paghinga ko. bigla niya akong dinaluhan at ramdam ko ang paghawak niya ng mahigpit sa braso ko. tinignan ko siya habang nanlalabo ang paningin ko.

"M-ma-ma i-icant b-breath "- huling sabi ko and the next thing new everything went black.

I OPEN MY EYES at ang una kong nakita ay kulay asul na pintura ng kwarto ko. 

Another day, Another day na nagbabawas sa araw ng buhay ko. 

I'm a Azura Cole Denise Anderson.  19  years old,  College student. Nag-aaral ako sa isang sikat na school. Mayaman ang family ko, Meron kaming company at marami pang ibang business. Pero aanhin ko naman ang napakaraming company at pera kong hindi ko naman mabibili niyan ang buhay ko.

Seguro nagtataka kayo, dahil  parang ayaw ko nang sumikat ang araw at gusto ko nalang  na tumigil ang takbo ng oras. Paano ko naman mapapasalamatan ang diyos na binigyan niya ako ng panibagong araw kung bawat minuto at oras maalala ko nalang na hindi na ako magtatagal sa mundong to. That anytime soon mawawala nalang ako bigla.

Isang taon. Isang taon na ang nakalipas ng malaman ko na may sakit ako sa puso, at marami nang nagbago sa buhay. mas lalo akong pinaghihigpitan ng mga magulang ko, hindi nila ako pinapayagan na mawala sa paningin nila kahit ilang oras man lang. I know over protected na sila sa akin, anong magagawa ko kung ako lang ang nag-iisa nilang anak. 

At parang pinagkakaisahan ako ng tadhana dahil kada iniisip ko na tumigil ang oras maslalo naman bumibilis ang araw na hindi ko na mamalayan nababawasan na pala ang buhay ko. Bumangon ako sa pagkakahiga at hinanda ang sarili sa pagpasok. kahit naman malala ang sakit ko hindi ako pinagbawalan nila mama na mag-aral sa normal na paaralan. Ito nalang ang nag-iisang bagay na nakapag paalala sa akin na nandito pa ako sa mundo.

"Morning mom!  Dad"-humalik ako sa pisngi nilang dalawa at umupo sa upuan at nagsimula ng maglagay ng pagkain sa plato ko.

"Morning too baby. "-nakangiting bati sa akin ni mom

"Morning princess"-sabi ni dad

Ngitian ko sila pareho At kumain na.

"Princess ang bilin namin sayo ng mom mo. Wag-"-pinutol ko na siya sa sasabihin niya

"Wag akong magpapagod. Makaramdam ng subrang saya. Iiyak at iba pang mag co- cause ng paninikip ng dibdib ko. *smile * kabisado ko na po lahat yan dad"

"Hahahaha... Ok"-pagsuko ni dad

"Araw araw ba mo ba naman ipaalala sa kanya yan hon"-nakangiting sabi ni mom kay dad

"Oo nga no"

Napangiti nalang ako sa kakulitan nila mom at dad.

Tumingin ako sa relo ko at nakita ko naman na malelate na ako

"Ahmm.. Mom  dad I have to go. Late na po ako"sabay kiss sa pisngi nila

"Bye princess"

"Bye baby"

Dinig kong sabi nila mom saakin.they always make my days smile. Pumasok na ako sa backseat ng kotse at umalis na kami ni kuya dex. Siya ang family driver namin.

Hindi naman nagtagal nakarating na kami sa school.

"Omg!  Besttttt"pagkababa ko yan na agad narinig ko. Nakangiti akong napatingin sa best friend kong si Carla.

Ng makalapit siya sa akin bigla niya nalang akong niyakap

"Wahhhh bes I'm glad to see you"

"Haha.. Parang isang dekada tayong Hindi nagkita ah!  Kahapon kaya magkasama tayo"kumalas ako sa pagkakayakap niya sa akin at tinignan siya.

"Ano kaba .syempre masaya ako dahil magkakasama naman tayo ngayong araw. Alam mo naman na-"

"Yeah!  I know"pagputol ko sa sasabihin niya.

Papaalala niya lang sa akin na hindi na ako magtatagal sa mundo

"Let's go malelate na tayo"

"Mabuti pa nga"

Naglakad na kami papasok sa building  at pumunta sa room namin.

Nakita ko naman na napapatingin sa gawi namin ang ibang students at nagbubulungan

Ang ganda talaga ni Azura

Sinabi mo pa bro

She's gorgeous. Napapaisip ako bakit kaya wala pa siyang Bf?

Maybe wala lang siyang time para doon  .being a student council president marami ka talagang priorities na hinahandle

Yah

You all heard it. I'm the student council president of this school. At yes wala pa akong bf. Nakakatawa man sabihin na maraming nagkakagusto sa akin pero wala akong time na gawin silang bf ko.

Walang alam ang slmga students dito sa kung ano ang pinagdadaanan ko they only know that I'm came from a very rich family. No more nothing else.

"Hay!  Ayan na naman sila sa mga chismis nila"

Napatawa naman ako ng palihim sa sinabi ni carla

Nakarating naman kami sa room namin ng matiwasay

Pagbukas ko ng pinto nakita ko naman na wala pa ang prof. Namin

Pumasok na kami ni Carla at umupo sa assigned seat namin. Nasa unahan ko si Carla at vacant naman ang upuan na nasa tabi ko.

Kahit A ang simula ng surname ko. Nasa likuran ako umupo dahil gusto ko.

Wala namang nagawa ang mga Prof. Dahil ako ang student council president.

Kaya pinabayaan nalang nila ako.

Sinalpak konalang sa tenga ko ang headseat at nakinig nalang ng music
Kaysa makinig sa ingay ng kaklase ko.
------------------------------------------------------------