Το Κορίτσι Του Ήλιου

3. Φραν.

03 Μαΐου 2006

Εχθές το βραδυ ήταν επεισοδιακά.
Τα ξημερώματα δηλαδή. Το αμαξι που με ακολουθούσε με έχασε. Ήμουν στη μέση του πουθενά περικυκλωμένος απο πολυκατοικίες που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω λόγω του σκοταδιού της νύχτας. Για καλή μου τύχη μετά απο εικοσι παραπάνω λεπτά περπατήματος, βρέθηκα σε έναν κεντρικό δρόμο και πήρα ταξί.

Λεφτά πάνω μου δεν είχα, τι να τα εκανα εφόσον είχα βγει για τα σκουπίδια, αλλα να που τα χρειάστηκα. Παρακάλεσα τον οδηγό να με αφήσει να μπω και να μου τον πληρώσει η μητέρα μου μετά, όταν φτάσουμε.

Ετσι και έγινε. Η μάνα μου ανέκφραστη, περίμενε στην εξώπορτα του σπιτιού, έδωσα τα χρήματα και μπήκαμε στο σπίτι. Με κάθισε στο τραπέζι και μου ειπε πως ειμαι απαράδεκτος γιος. Αναμενόμενο. Ποιος άλλος μένει στην τάξη και στη συνέχεια της ημέρας χάνεται στο δρόμο και αργεί να γυρίσει σπίτι τρεις ώρες;

Ο Τζέϊκομπ Χάρπερ φυσικά. "Τιμωρία, τέσσερις μήνες. Δεν θα έχεις καλοκαίρι φέτος". Χωρίς να πω τίποτα πήγα στο δωμάτιό μου. Είχα τρομοκρατηθεί. Δεν εχω ξανανιώσει ποτέ τόσο φόβο για τη ζωή μου.

Τρεις Μαΐου λοιπόν, μια εξίσου παράξενη μέρα.

Η Κλερ έλειπε πάλι όποτε η μέρα στο σχολείο ηταν υπερβολικά βαρετή. Όταν γυρνούσα κοίταξα στο σπίτι της και έκανε κανονικά μάθημα με τον κύριο Φραν. Ο κύριος Φραντζέσκο ειναι ο μπαμπάς του Χουάν. Ειναι εκείνος που παντρεύεται σε κάτι μέρες. Κανει φυσική και χημεία στην Κλερ εδω και δυο χρόνια μιας και ειναι και φίλος της μητέρας της.

Παραλίγο να με δουν που κοιτούσα όποτε μπήκα σπιτι. Η μητέρα μου ηταν πιθανότατα στο σουπερμάρκετ με τη γιαγιά, πηγαίνουν καθε δυο μέρες, όποτε το σπίτι ηταν άδειο. Το Sunville ειναι μικρό αλλά το μοναδικό και πιο κοντινό σουπερμάρκετ ειναι είκοσι λεπτά μακριά απο το σπίτι μου και με τους ρυθμούς της γιαγιάς τις βλεπω να φτάνουν σε κανα δύωρο.

Παρήγγειλα λοιπόν δύο πίτσες μοτσαρέλα και ξάπλωσα στον καναπέ.
Μετά απο μισή ώρα ήρθαν οι πίτσες. Εχω πολύ καλό μεταβολισμό και πάλι καλα δεν παχαίνω. Τις εξαφάνισα μέσα σε δέκα λεπτά. Έπρεπε όμως να ανοίξω παράθυρα για να ξεμυρίσει το σπίτι πριν έρθει η μάνα μου.

Όπως άνοιγα το παράθυρο του σαλονιού που βλέπει εξω, ειδα τον κύριο Φραν να βγαίνει απο το σπίτι της Κλερ, θα είχαν τελειώσει το μάθημα. "Γεια σου Τζέϊκι, τι γίνεσαι;" ρώτησε χαμογελαστός
Εγω απάντησα ότι ειμαι καλά και ύστερα τον ρώτησα αν ξέρει γιατι η Κλερ δεν ήρθε στο σχολείο σήμερα. Κακή κίνηση, ένιωσα τόσο αβολα.