Το Κορίτσι Του Ήλιου

1. Τζέϊκομπ.

01 Μαΐου 2006
Αγαπητό ημερολόγιο,
ναι ξέρω ειναι πολύ κλισέ αλλα δεν ξέρω πως καποιος αρχίζει να γράφει καθε μέρα στο ημερολόγιο, οπότε θα παραμείνω σε αυτό. Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω γιατι αρχίζω να γράφω τώρα, τώρα που σχεδόν το σχολείο ήρθε στο τέλος του. Επισης ειναι πολύ πιθανό ο μελλοντικός μου εαυτός να το διαβάζει αυτο τώρα, πού βάζω στοίχημα πως θα γελάει διότι θα ειναι ενα απο τα εκατομμύρια ημερολόγια που εχω προσπαθήσει να γράψω αλλα εχω παρατήσει την -το πολύ- πέμπτη μέρα... αλλά δεν πειράζει.

Σε αυτό το σημείο οφείλω να προσευχηθώ να μην μάθει κανείς για αυτό που γράφω αυτη τη στιγμή ετσι ώστε να μην (ξανά) γίνω ρεζίλι στο σχολείο όπως στην δευτέρα γυμνασίου όταν ο Χουάν ανακάλυψε το ημερολόγιο και το διάβασε δυνατά την ώρα της προσευχής. Ενα ημερολόγιο το οποίο αποτελούταν μόνο απο αυτοσχέδια ραβασάκια που προορίζονταν για την Κλαρίσσα Μέϊ, την οποία είχα καψουρευτεί απο την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα και μπορώ να παραδεχτώ ότι μ'αρέσει ακόμα. Πολύ. Είναι απο αυτες τις κοπέλες που μπορεί να μην τις γνωρίζεις προσωπικά αλλα υποσυνείδητα ξέρεις ότι ειναι πολύ ενδιαφέροντα ατομα.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να ξεπεράσω αυτόν τον τεράστιο εφηβικό έρωτα που τρέφω για εκείνη. Το γεγονός ότι μένει στην απέναντι μονοκατοικία νομίζω ότι διευκολύνει την όλη προσπάθεια ακύρωσης συναισθήματος, ειδικά όταν τυγχάνει να τη βλεπω ημίγυμνη πριν μπει για ντους. Απλά δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτά τα καταπράσινα μάτια, πως να το πω. Το μαλλί της μακρύ, κοκκινωπό.
Είναι αμέτρητες οι φορές που εχω χτυπήσει κουδούνι απέναντι για να τη δω με τη δικαιολογία ότι μου τελείωσε η μαύρη ζάχαρη...

Μόνο που εμφανιζόταν η μητέρα της, η οποία μου εχει μεγάλη συμπάθεια, όποτε καθε φορά που με βλέπει μου δίνει ενα (σαλιωμένο) φιλί στο κούτελο. Ενα φιλί που δεν γινεται να κρυφτεί λόγω των εκκεντρικών χρωμάτων των κραγιόν που φοράει. Τουλάχιστον με βλέπει η Μέϊ και γελάει, μου αρκεί αυτο, ναι ειμαι απελπισμένος.

Το φαινόμενο αυτο αντιστράφηκε όταν χθες το βραδυ η Κλερ χτύπησε το δικό μου κουδούνι. Ηταν νωρίς τα ξημερώματα, γύρω στις δύο, οι γονείς μου κοιμόντουσαν. Άνοιξα και αντίκρισα την Κλερ, η οποία φαινόταν τρομαγμένη. "Να περάσω μέσα;" ρώτησε. Προφανώς και δεν θα μπορουσα να αρνηθώ μιας και αυτη ηταν μια απο τις φαντασιώσεις μου, όποτε τη δέχτηκα. Κάθισε στον καναπέ και δεν έβγαλε άχνα. Την ρώτησα τι ειχε αλλα δεν μου απάντησε. Το μόνο που με ρώτησε ηταν αν μπορούσε να κοιμηθεί εδω για πέντε ώρες. Οι γονείς μου -δηλαδη η μητέρα μου και η γιαγια μου- της εχουν μεγάλη αδυναμία, όποτε δεν είχα λόγο να της πω όχι.