Το Κορίτσι Του Ήλιου

5. Σαμάνθα.

05 Μαΐου 2006

Σίγουρα όλοι θα αναρωτιέστε γιατι η Κλαρίσσα βρίσκεται αυτη τη στιγμή επάνω. Θα σας εξηγήσω αμεσως.

Ηταν οκτώ το βραδυ και εγω καθόμουν στο δωμάτιο και έπαιζα ηλεκτρονικά. Ήμουν μόνος σπίτι γιατι η μαμά ειχε πάρει τη γιαγια να πάνε να δουν την αδελφή της και να μείνουν εκει για το βραδυ.

Μέσα στην απόλυτη ησυχία, με τάραξε ο δυνατός χτύπος της κάτω πόρτας. Εγω, φοβισμένος πλέον λόγω όλων αυτών που συνέβαιναν τις προηγούμενες μέρες ρώτησα ποιος ειναι.

"Άνοιξε σε παρακαλώ". είπε μια σιγανή γυναικεία φωνή που δεν ηταν αλλη απο της Κλερ. Εγω αμεσως άνοιξα την πόρτα και εκεινη έτρεξε μέσα κλαίγοντας. Δεν ηταν η πρώτη φορά που συνέβη αυτο.

Φορούσε ενα φόρεμα το οποίο ηταν σκισμένο και ηταν μελανιασμένα τα γόνατά της.
Κάτω απο τα μάτια της κυλούσε το μαύρο μακιγιάζ που ειχε γινει ενα με το δάκρυ.

Την ρώτησα τι εγινε και εκεινη με κάθισε στον καναπέ έντρομη και μου εξήγησε.

"Δεν μπορώ να μείνω άλλο στο σπίτι μου, ξέρει πού μένω". είπε μεσ'το κλάμα.
"Καποιος με παρακολουθεί".
Την ρώτησα απορημένος ποσό καιρο συνέβαινε αυτο.

"Συμβαίνει εδω και ενα μήνα" απάντησε. Τότε κατάλαβα ότι το ατομο που με ακολουθεί, δεν εχει μόνο εμενα στο μάτι.

Χωρίς να πω τίποτα, της ειπα να με ακολουθήσει. Την οδήγησα επάνω στη σοφίτα, μπήκαμε στο δωμάτιο και ψιθύρισα "θα μείνεις εδώ, εντάξει; Εισαι ασφαλής τώρα"

Εκεινη με κοίταξε κατάματα και αμεσως μετά επεσε στην αγκαλιά μου. "Σ'ευχαριστώ".

Δεν ήξερα που ακριβως θα με έβγαζε όλο αυτο αλλα ένιωσα την ανάγκη να το κανω. Δεν μπορουσα να την αφήσω μόνη της έξω, δεν ήξερα που θα μπορούσε να καταλήξει, να βρεθεί.

Όμως η Κλαρίσσα, δεν ήξερε ότι παρακολουθούμαι και εγώ ο ίδιος και λογικά απο το ίδιο άτομο.

Πήγα κάτω και έβαλα ό'τι φαγώσιμο υπήρχε στο ψυγείο στο φούρνο. Ανέβηκα πάνω όταν άφησα το φαγητό να ζεσταίνει και αντίκρισα την Κλερ να κοιμάται.

Ηταν τόσο ειρηνικά, αλλά ήμουν τόσο τρομαγμένος. Δεν μπορουσα να σταματήσω να τη κοιτάω.
Ξάπλωσα δίπλα της, την πλησίασα και την πήρα αγκαλιά. Ηταν μία στιγμή που δεν θελω ποτέ να ξεχάσω. Δυστυχώς όμως δε κράτησε πολύ.

Πήγα κάτω και έβγαλα το φαγητό απο το φούρνο. Το παράθυρο ηταν ανοιχτο και άκουγα γνωστές φωνές απο τη γειτονιά να φωνάζουν "Κλερ", "Κλαρίσσα" απεγνωσμένα.